«Εγώ δε θα έμενα με τίποτα εκεί!»
Την πάρα πάνω φράση εκστόμισε η κυρά Ματίνα. Η μητέρα του Στέφανου..
Η κυρά Ματίνα, είχε επισκεφτεί το σπίτι της κοπέλας του γιού της. Του Στέφανου.
Η κοπέλα του γιού της, έμενε στην Εκάλη! Μεγάλη διαφορά από το τριάρι της οικογενείας της κυρά Ματίνας στα Κάτω Πατήσια!
Ύστερα από δική της επιμονή, όταν έμαθε πως ο γιός της έκανε σχέση με μία Εκαλιώτισσα, η γυναίκα αυτή επέμενε, έμμεσα και πολλές φορές, άμεσα, με διάφορα προσχήματα, να δει το σπίτι της κοπέλας του γιού της στην Εκάλη!
Τα επτακόσια πενήντα τετραγωνικά μέτρα και τα δύο στρέμματα κήπου, την ιντρίγκαραν την κυρά Ματίνα, σε σύγκριση με τα ογδόντα τετραγωνικά του δικού της σπιτιού..
Κάποια ημέρα λοιπόν, ύστερα από τις πιέσεις της, ο γιός της, ο Στέφανος, με την ευκαιρία της απουσίας των γονιών της Σοφίας στο εξωτερικό, πήρε τη μάνα του και την πήγε στο σπίτι της Εκάλης. Στο σπίτι της κοπέλας του..
Σε εκείνο το εντυπωσιακό σπίτι, που θα του άξιζε ο χαρακτηρισμός «έπαυλη», η κυρά Ματίνα, κοίταζε, μη μπορώντας να κρύψει τον εντυπωσιασμό της, τους χώρους του σπιτιού.
Τα βαριά έπιπλα, τις πολυάριθμές ηλεκτρικές συσκευές, τα δρύινα πατώματα, τις κουρτίνες, τους πίνακες. Περιηγήθηκε και στον κήπο!
Προσπαθούσε, εις μάτην, να δείξει ένα αδιάφορο ύφος, τύπου «δεν εντυπωσιάζομαι», αλλά η προσπάθεια απέτυχε παταγωδώς!
«Μάνα, ακούς;!»
«Τι να ακούσω παιδί μου;..»
«Την εκκωφαντική ησυχία μάνα! Καμία σχέση με το σπίτι μας στην Αχαρνών, ε;! Εδώ απολαμβάνεις ηρεμία..»
Αφού η κυρά Ματίνα, ικανοποίησε την περιέργεια της, να δει το σπίτι στην Εκάλη, το σπίτι της οικογενείας της κοπέλας του γιού της, ήρθε η ώρα να επιστρέψει στο δικό της σπίτι..
..στο σπίτι στα Κάτω Πατήσια, στην Αχαρνών..
«Πως ήταν;!», άρχισαν τις ερωτήσεις οι άλλες κυράδες, φίλες και γειτόνισσες της κυρά Ματίνας. Αυτές που η ίδια η κυρά Ματίνα είχε ενημερώσει πως ο γιός της τα έφτιαξε με «μία από την Εκάλη!», όπως με καμάρι έλεγε..
«Εγώ δε θα έμενα με τίποτα εκεί!», απαντούσε με επιτηδευμένα απαξιωτικό ύφος η κυρά Ματίνα..
«Μακριά από συγκοινωνίες, μακριά από κόσμο και σε αγριεύει η ησυχία! Άσε που σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι, θα σου βγαίνει η πίστη να το συγυρίζεις, απαντούσε με το απαξιωτικό της ύφος!
Η ίδια βέβαια, δεν έβλεπε, ή έκανε πως δεν έβλεπε τα βλέμματα που έπαιζαν μεταξύ των φίλων της. Τα βλέμματα του τύπου «άσε μας μάνα μου! Σαν τρελή θα ήθελες να μένεις εκεί!»
Η κυρά Ματίνα, κάθε φορά που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο με τη κοπέλα του γιού της, θυμόταν να υπενθυμίζει με θρησκευτική ευλάβεια την αποστροφή της για το σπίτι της κοπέλας στην Εκάλη και να καταλήγει πάντα με τη γνωστή, πλέον, φράση. «Εγώ δε θα έμενα με τίποτα εκεί!»
Κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε πολλές φορές οι άνθρωποι. Αυτό που ποθούμε, είναι «ευκολότερο» να το απορρίψουμε, παρά να εργαστούμε, για να το κατακτήσουμε.
Είτε πρόκειται για σπίτια, για αυτοκίνητα, ή, κυρίως, για ανθρώπους!
«Άσε μας μωρέ με τη γελοία», λέμε για τη θεογκόμενα που καραγουστάρουμε και κολασμένα ποθούμε. Είναι ευκολότερο να προσποιούμαστε τους υπεράνω και τους αδιάφορους, παρά να τη διεκδικήσουμε, φοβούμενοι την απόρριψη!
Μα, μέσα από τις απορρίψεις μαθαίνουμε! Μέσα από τις αποτυχίες σφυρηλατούμε τις σωστές μεθόδους, για να κατακτήσουμε αυτά και αυτούς που ποθούμε!
Σε έναν τεράστιο κόσμο, υπάρχουν παντού γύρω μας «κυραΜατίνες», που φοβούνται να διεκδικήσουν..
Το χειρότερο όμως, είναι το ότι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι είναι που σε τραβούν προς τα κάτω. Μαζί τους!
Είναι αυτοί που θέλουν παρέα! Η αποτυχία, πάντα θέλει παρέα για να την καταπιείς!
Πάντα θέλει κάποιον για να μοιραστεί, έστω και υποσυνείδητα, τους ευσεβείς της πόθους..
