Από την Ισμήνη Χαρίλα
WG: Το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Περίμενέ με, θα γυρίσω» πραγματεύεται – όπως και το προηγούμενο το «Ούτε η μάνα μου» – μια αληθινή ιστορία. Πόσο εύκολο ήταν για εσάς να αποστασιοποιηθείτε ως συγγραφείς από τα γεγονότα, προκειμένου να τα αποτυπώσετε στο χαρτί;
Έφη και Λίνα: Στο «Ούτε η μάνα μου», η αποστασιοποίηση από τα πρόσωπα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Υπήρχαν δεσμοί συγγένειας πρώτου βαθμού και αναμνήσεις που η ψηλάφησή τους πονούσε.
Στο «Περίμενέ με θα γυρίσω», τα πρόσωπα δεν μας ήταν οικεία. Μια αφήγηση της κυρίας Μόσχας που έζησε κάποια χρόνια στη φυλακή μαζί με την Σοφία, ήταν η αφορμή. Ξεκινήσαμε με στοιχεία λιγοστά. Τα γεγονότα όμως, εκείνης της περιόδου και οι διαφορετικές ερμηνείες τους ανάλογα με τις πεποιθήσεις που τα ακολουθούν μέχρι και τις μέρες μας, ήταν για μας το τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο έπρεπε να ισορροπήσουμε. Βάλαμε πάντως τα δυνατά μας, να μεταφέρουμε στο χαρτί τις ανάσες των ηρώων μας, όσο πιο κοντά στην αλήθεια τους γινόταν.
WG: Δυο συγγραφείς γράφουν το ίδιο βιβλίο. Μια διαδικασία που έχει ακολουθηθεί μεν και από άλλους, αλλά δεν παύει να είναι περίπλοκη. Θα θέλατε να μας περιγράψετε τον δικό σας τρόπο γραφής και να μας αναφέρετε ποια θεωρείτε ότι είναι τα θετικά ή / και αρνητικά σημεία;
Έφη και Λίνα: Οι δυο μας έχουμε βρει τον δικό μας τρόπο γραφής. Επιλέγουμε να προβάλουμε τις ίδιες καταστάσεις και συναισθήματα, χρησιμοποιούμε τις ίδιες εκφράσεις, αγαπάμε και θαυμάζουμε η μια την πένα της άλλης και έχουμε τις ίδιες αρχές και αξίες. Στον καμβά της υπόθεσης, μάθαμε να κεντάμε τις προτάσεις με δύο βελόνες. Μία η καθεμιά μας, δηλαδή, σταυροβελονιά. Η διαδικασία αυτή, μόνο θετικά στοιχεία έχει για μας. Ο σεβασμός, η αγάπη και η αλληλοεκτίμηση είναι τα μεγαλύτερα δώρα αυτού του ταξιδιού, που μόνο χαρές μας έχει δώσει μέχρι τώρα.
WG: Από την ποίηση μεταπηδήσατε στο μυθιστόρημα. Και τα δυο είδη ανήκουν στον γραπτό λόγο, έχουν όμως αρκετά διαφορετικά στοιχεία. Εάν σας ζητούσε κάποιος να επιλέξετε ανάμεσα τους, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Έφη: Το μυθιστόρημα είναι μια απέραντη αγάπη, που με απορροφά εντελώς. Όλες μου τις σκέψεις, τις επιθυμίες μου και με συντροφεύει εικοσιτέσσερις ώρες το 24ωρο. Η ποίηση είναι άλλο πράγμα. Για μένα είναι ένα παράθυρο ψυχής, που με ξεκουράζει.
Λίνα: Η μητρική μου γλώσσα, ήταν η νοηματική. Όσοι τη γνωρίζουν, ξέρουν ότι οι προτάσεις όλες πρέπει να είναι μικρές και περιεκτικές. Έτσι όταν συνάντησα τον γραπτό λόγο, αγάπησα την ποίηση πιο πολύ. Η ποίηση είναι για μένα μια γλώσσα μοναδική, που μεταφράζεται από την καρδιά και ξεχωρίζει από τις σιωπές της. Το μυθιστόρημα ήρθε στη ζωή μου, μετά από την γνωριμία μου με την Έφη. Μου άνοιξε δρόμους καινούργιους και με οδήγησε σε κόσμους μαγικούς. Από τα δυο είδη λοιπόν, διαλέγω και τα δυο, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
WG: Η αδικία κατέχει πρωτεύοντα ρόλο και στα δυο βιβλία σας. Κάποια στιγμή όμως επέρχεται η δικαίωση και η κάθαρση. Πιστεύετε ότι η λύτρωση είναι φυσικό επακόλουθο πάντοτε στην πραγματικότητα;
Έφη και Λίνα: Μια ρήση που αγαπάμε και οι δυο μας είναι:
«Τον άνθρωπο τον δίκαιο, ο χρόνος δικαιώνει». Αίαντας, Σοφοκλής.
Η δικαίωση έρχεται πάντα, την ώρα που τη χρειαζόμαστε πιο πολύ. Χωρίς να την διεκδικήσουμε. Γιατί η ζωή είναι καθρέφτης. Σου επιστρέφει πάντα ό,τι της δίνεις.
WG:Τα έργα σας βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Στη μυθιστορηματική τους απόδοση έχετε κάνει αλλαγές και εάν ναι, ποιες ήταν αυτές;
Έφη και Λίνα: Στο «Ούτε η μάνα μου» η μυθοπλασία αφορούσε κάποιες λεπτομέρειες της ζωής των πρωταγωνιστών, που ήταν αδύνατον να τις γνωρίζουν ακόμη και τα πιο κοντινά τους πρόσωπα.
Στο «Περίμενέ με θα γυρίσω», αλλάξαμε τόπους και ονόματα, από σεβασμό περισσότερο στη μνήμη των ανθρώπων που δεν μας εμπιστεύτηκαν οι ίδιοι την ιστορία τους, αλλά μας την διηγήθηκαν άλλοι.
WG:Η ηρωίδα του νέου σας βιβλίου, η Σοφία βίωσε απάνθρωπες καταστάσεις, που όχι μόνο δεν επέλεξε, αλλά προσπάθησε να αποφύγει. Τελικά είναι το πεπρωμένο που ορίζει την πορεία ή είναι θέμα προσωπικής δύναμης και τακτικής;
Έφη και Λίνα: Πιστεύουμε και οι δυο μας, πως ό,τι μας συμβαίνει τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα των σκέψεων και των πράξεών μας, δηλαδή του χαρακτήρα μας. Υπάρχουν όμως πάντα και οι αστάθμητοι παράγοντες. Γεγονότα που δεν είναι προβλέψιμα, όπως ένας θάνατος ξαφνικός ή ένας πόλεμος, που ανατρέπουν τα δεδομένα μας σε μια μόνο στιγμή. Και τότε αναγκαζόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με ό,τι αποφεύγουμε σ’ όλη μας τη ζωή, με ό,τι φοβόμαστε πιο πολύ. Εκείνη ακριβώς είναι η στιγμή που πρέπει να κάνουμε την υπέρβασή μας και να χτίσουμε τον καινούργιο πιο δυνατό εαυτό μας. Παράδειγμα ολοζώντανο της υπέρβασης αυτής ήταν για μας η Σοφία.
WG: Ποια πρόταση συνοψίζει το «Περίμενέ με θα γυρίσω»;
Έφη και Λίνα: Αν έχεις στο διάβα σου για οδηγό την αγάπη, η πυξίδα που δείχνει τον σωστό δρόμο λέγεται συνείδηση.
WG: Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνομιλία μας και την παρουσία σας στο Writer’s Gang.
