από την Κέλλυ Βουράνη
29/6 ανακοινώνονται οι βαθμολογίες στα μαθήματα των πανελληνίως εξεταζόμενων μαθημάτων. Λίγο πριν κάποιοι εκπαιδευτικοί έσπευσαν να εκφράσουν ότι κατάφεραν να πετύχουν τα θέματα σε σύγκριση με κάποιους άλλους. Για τους μαθητές και τους γονείς τους που αγωνιούν, αυτό αποτελεί ανακούφιση. Ανακούφιση και εξασφάλιση μαζί, αφού συνδέεται κατ′ επέκταση και με την είσοδο σε μια Ανώτερη ή Ανώτατη Σχολή.
Έτσι πρέπει να είναι το μονοπάτι του παιδιού-μαθητή στον κόσμο, βατό, χωρίς πέτρες, με ελάχιστες λακκούβες, με απλά λοφάκια να διασχίσει.. Φτάνει λοιπόν στην πύλη του πανεπιστήμιου γεμάτο χαρά και αισιοδοξία..Μπαίνοντας μέσα η εικόνα διαφοροποιείται. Ζει το θέατρο του παραλόγου. Είναι φοιτητής, φοιτήτρια, ερευνητής /-τρια πλέον…
«Και όμως παιδί μου δεν ερευνάς», θα του έλεγα. Και για να είμαι ακριβοδίκαιη, ερευνάς κατά περίπτωση, ανάλογα σε ποιον καθηγητή θα τύχεις.
Διαφορετικά επαναλαμβάνεις ευλαβικά την τεχνική της στείρας αποστήθισης. Δε γνωρίζεις που είναι η βιβλιοθήκη του τμήματος, δεν αξιοποιείς τα βιβλία της και την υποβλητική ησυχία του χώρου της για να διαβάσεις. Δε γνωρίζεις τι σημαίνει η λέξη «συνεργάζομαι» για να συντεθεί μια εργασία. Ακόμα πιο τραγικό, δε γνωρίζεις πώς να συνθέτεις τα στοιχεία μιας εργασίας, γιατί τελείωσες το σχολείο και κανείς δε σου το έμαθε ποτέ, παρότι το project ήταν υποχρεωτικό.
Η ερευνητική εργασία διεκπεραιωνόταν εύκολα για να πάρεις βαθμό. Ακολουθεί όμως και κάτι πιο «ωραίο». Τα καταφέρνεις και αποφοιτάς. Περνάς τα μαθήματα της Σχολής με υψηλό βαθμό, έχοντας κάνει και εργασίες. Δεύτερη μεγάλη ευτυχία, είσαι πτυχιούχος. Άρα και έτοιμος να μπεις στον εργασιακό στίβο. Ή έτσι σου έχουν πει ότι είσαι..
Στην πραγματικότητα δεν είσαι καθόλου έτοιμος. Γνωρίζεις μόνο τη θεωρία αλλά δεν έχεις πράξη. Ξέρεις για παράδειγμα τη ανάλυση των τραγωδιών του Ευριπίδη, ενώ την ίδια στιγμή δηλώνεις άγνοια για το πώς θα προβάλλεις κατάλληλα τον εαυτό σου μπροστά στον εκάστοτε εργοδότη. Αν είσαι τυχερός και ανήκεις πιθανόν σε αυτούς που παράλληλα με τις σπουδές τους εργάζονταν, τότε έχεις σίγουρα ζυμωθεί με τις απαιτήσεις του εργασιακού περιβάλλοντος. Αν όχι, τότε έρχεσαι αντιμέτωπος/-η με κάτι που κατά πάσα πιθανότητα δε σε είχε προϊδεάσει κάνεις στα σχολικά σου χρόνια ∙ τη γεμάτη προκλήσεις, ανταγωνιστική, σκληρή αλλά και ταυτόχρονα απίστευτα, ενδιαφέρουσα ζωή.
Τίποτα δε σου χαρίζεται εδώ. Τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι απλά βατό. Εδώ έχει λόφους και κακοτράχαλα βουνά, θάλασσες γαλήνιες και φουρτουνιασμένες. Χρειάζεσαι εφόδια στο σακίδιο του ταξιδιού σου..Τα ψάχνεις αλλά τα βρίσκεις μισά..Αναγκάστηκα ματώνεις, πίνεις πολύ αλμυρό νερό μέχρι να καταφέρεις να αποκτήσεις μερικά. Συνεχίζεις την πορεία σου αλλά δε σε νοιάζει πια αν πληγώνεσαι. Ο πόνος σε κάνει να αισθάνεσαι πιο βαθιά την επιτυχία σου, πιο ζωντανή την ύπαρξη σου.
Σκέψου λοιπόν πριν αφήσεις πίσω σου το σχολείο και διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει πραγματικά ∙ και αυτό σίγουρα δεν είναι βατό και προβλεπόμενο.
