Από τη Νίτσα Μανωλά 
Να απαιτείς!
Ναι, να απαιτείς τον σεβασμό που σου αξίζει. Πάντα! Μέσα σε κάθε σχέση.
Κι αν δεν σου τον δίνουν να μάθεις με αξιοπρέπεια να φεύγεις. Χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες. Χωρίς πολλά λόγια και παρακάλια.
Σιγανά και ταπεινά να αποχωρείς από σχέσεις που σε πνίγουν, που σε καταπιέζουν, που σε αλλάζουν. Που αντί να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο σε παρασύρουν σε σκοτεινά μονοπάτια και σε κάνουν να αμφισβητείς τον εαυτό σου.
Να μάθεις να σέβεσαι εσύ ο ίδιος πρώτα… εσένα.
Να δίνεις!
Ναι, να παραχωρείς απλόχερα. Χωρίς να κοιτάς τι πήρες σε αντάλλαγμα.
Άμα πιάσεις μετράδι φίλε μου χαλιέσαι, φθείρεσαι και πάει το ‘χασες το παιχνίδι. Τρως τα μέσα σου. Τα κατασπαράζεις.
Στο κάτω κάτω η ικανοποίηση της προσφοράς είναι μεγαλύτερη της ζήτησης.
Να συγχωρείς!
Ναι, να συγχωρείς. Περισσότερο για να είσαι εσύ καλά με σένα και να μπορείς να κοιμάσαι τα βράδια ανάλαφρος χωρίς καμία σκέψη να σου τρώει το νου και με το βάρος της να σου πλακώνει τη ψυχή.
Κι εκείνους που σε πλήγωσαν ή σε αδίκησαν με τις συμπεριφορές ή τις επιλογές τους μην τους κακιώνεις.
Άφησε τους μόνο την πόρτα ανοιχτή για να πάρουν τον δρόμο τους.
Είναι μάταιο να προσπαθείς να τους κρατήσεις με το ζόρι. Πέρασαν προσωρινά από τη ζωή σου δίνοντας σου σημαντικά μαθήματα, μα πλέον δεν ανήκουν μέσα σε αυτήν.
