Από την Ισμήνη Χαρίλα
Όταν διαβάζεις ένα μυθιστόρημα, το ίδιο το κείμενο σε κατευθύνει, αφού υπάρχει μια βασική δομή. Είναι φυσικά δεδομένο ότι κάθε βιβλίο έχει τόσες αναγνώσεις, όσοι και οι αναγνώστες του, αφού καθένας από εμάς έχει ετερόκλητα βιωματικά και γνωστικά κριτήρια και συνεπώς διαφορετικό βαθμό και τρόπο κατανόησης. Ωστόσο ουδόλως μπορούν να αμφισβητηθούν τα θεμελιώδη στοιχεία της πλοκής, όπως επί παραδείγματι συγκεκριμένα γεγονότα και πράξεις.
Στην ποίηση όμως υπάρχει η απόλυτη ελευθερία, αφού κάθε στίχος γεννά τροφή για σκέψεις και εικόνες που δεν αποκαλύπτουν ποτέ την αφορμή ή την αιτία.
Στην όγδοη ποιητική του συλλογή – και δέκατο συνολικά έργο του – με τίτλο «Μυστικός Άτλας», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης, ο Αλκιβιάδης Μαλλίδης μέσω πενήντα εννέα ολιγόστροφων ποιημάτων συλλαμβάνει και αποδίδει πολυσήμαντους συμβολισμούς.
Ο ποιητικός μινιμαλισμός συναντά τον νοηματικό και εκφραστικό πλουραλισμό, βασιζόμενος κυρίως σε εικόνες από τα στοιχεία της φύσης, ενώ ο ποιητής αιχμαλωτίζει το ασήμαντο, το μηδαμινό στην αντίληψη του συνόλου και το μετουσιώνει στο υπαρκτό που υπερβαίνει το ΕΓΩ και αντανακλάται στο κοινό συναίσθημα.
Κάθε στίχος λοιπόν εγκλωβίζει την τυχαιότητα της στιγμής και εξωτερικεύει τη μοναχικότητα της σκέψης, προκαλώντας και προσκαλώντας παράλληλα τον αναγνώστη να αναρωτηθεί για όλα εκείνα που αποζητούν να ειπωθούν.
Παραθέτουμε ενδεικτικά δύο ποιήματα από τη Συλλογή:
Απεραντοσύνη:
Είδα την Απεραντοσύνη
Είναι ένας αμμόλοφος
λίγο χαμηλότερος από όρος
κάπως άσπρος
και δεν έχει ανθρώπους
Πίσω από το ύψωμα διαθλάται
η απαλόηχη μουσική
του Απόλυτου.
Ύστατο Χαίρε
Άδικα ελπίζω
Το φως τελειώνει
Χάλκινα φτιάχνει τα βουνά
ο ήλιος
πριν χαθεί.
