Γράφει ο Ερμής:
Είναι βράδυ και καθώς ο αγέρας θροΐζει τα φύλλα των δένδρων, θυμάμαι την ιστορία του Σιωπηλού Λύκου, ενός Ινδιάνου που έζησε την εποχή που οι μύθοι γεννιόντουσαν μέσα από την πραγματικότητα.
Ο Σιωπηλός Λύκος χρωστούσε το όνομά του στην ετοιμότητά του στο κυνήγι, στην ισχυρή αντίληψη κινδύνου και στη σιωπή του, αφού σπάνια μιλούσε. Τα υπόλοιπα μέλη της φυλής θεωρούσαν ότι ήταν αντικοινωνικός, αλλά κανείς δεν κατανοούσε ότι ήταν απλώς η αντίδρασή του στην περιθωριοποίηση που τον είχαν ωθήσει οι ίδιοι.
Εκείνος ζούσε, ταξίδευε και δούλευε μαζί με τους άλλους Ινδιάνους, όμως πάντοτε αισθανόταν ότι, παρόλο που ήταν εργατικός και καλός πολεμιστής, τον αντιμετώπιζαν ως ένα αναγκαστικό φορτίο και θα ήταν πολύ ευτυχισμένοι αν κάποτε τους απάλλασσε από την παρουσία του. Γι’ αυτό λοιπόν έστηνε πάντοτε τη σκηνή του απόμερα και δεν εμφανιζόταν παρά μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο.
Ήταν πολύ δυστυχισμένος και συχνά αναρωτιόταν ποιο ήταν το νόημα της ύπαρξής του, αφού δεν έβρισκε κανέναν λόγο για να ζει.
Μια καλοκαιρινή νύχτα και ενώ οι Ινδιάνοι κοιμόντουσαν στις σκηνές τους, ξύπνησαν από ένα αλλόκοτο φύσημα του Αγέρα. Τρομαγμένοι και βλέποντας τα πράγματά τους να σκορπίζουν και να διαλύονται, έτρεξαν και κρύφτηκαν σε μια σπηλιά. Προστατευμένοι από το περίβλημα του βράχου και θεωρώντας ότι βρίσκονταν όλοι εκεί, κάθισαν και περίμεναν μέχρι να κοπάσει η ένταση του ανέμου.
Στην πραγματικότητα βέβαια έλειπε κάποιος. Εκείνος που δεν θυμήθηκε κανείς να αναζητήσει. Ο Σιωπηλός Λύκος.
Μόνος και εκτεθειμένος, προσπαθούσε να κρατηθεί από τον κορμό ενός δένδρου, αλλά γρήγορα η δύναμή του τον πρόδωσε και άξαφνα βρέθηκε ψηλά στον ουρανό. Στιγμιαία και λίγο πριν πέσει το σώμα του πάλι στο έδαφος, το βλέμμα του συναντήθηκε μ’ εκείνο του Αγέρα και ο τελευταίος κατάλαβε τον πόνο, την απόγνωση και την ελπίδα του για λύτρωση. Κανείς δεν ξέρει αν τον λυπήθηκε ή εάν θέλησε να του δώσει την ευκαιρία που αποζητούσε. Άπλωσε όμως το χέρι του, τον κράτησε σφιχτά για να μην πέσει και έφυγε παίρνοντάς τον μαζί του.
Οι Ινδιάνοι δεν κατάλαβαν ότι εξαφανίστηκε ο Σιωπηλός Λύκος, παρά μόνον όταν τον αναζήτησαν για να τους βοηθήσει για να ξαναστήσουν τον καταυλισμό τους. Δεν λυπήθηκαν όμως και ούτε αναρωτήθηκαν πού πήγε. Μόνο τα ζώα του δάσους, που είδαν όλα όσα συνέβησαν, ήξεραν την αλήθεια και εκείνα την αφηγούνταν, ώσπου έγινε ο μύθος που θυμούνται όλοι κάθε φορά που ακούν το ουρλιαχτό του ανέμου.
Συνταγή της Αμβροσίας: Το γλυκό του καλοκαιριού
Υλικά:
Για τον πελτέ καρπούζι (1 δόση):
3 ποτήρια χυμός καρπούζι
5 κουταλιές της σούπας κορν φλάουερ
Για το γαρνίρισμα:
Μαρέγκες
Σαντιγί
Άψητο τριμμένο φιστίκι Αιγίνης
Κερασάκια γλασέ
Εκτέλεση:
Σε μια κατσαρόλα ρίχνουμε το κορν φλάουερ και το ένα ποτήρι του χυμού και ανακατεύουμε, έως ότου διαλυθεί. Προσθέτουμε τον υπόλοιπο χυμό και ανακατεύουμε ξανά. Βράζουμε το μίγμα μέχρι να δέσει και να γίνει ο πελτές, αλλά προσέχουμε να μην σφίξει. Αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά και απλώνουμε τον πελτέ σε τετράγωνη πιατέλα με βαθύ γύρισμα. Τον αφήνουμε να κρυώσει και στη συνέχεια τον τοποθετούμε στη συντήρηση του ψυγείου για να παγώσει. Όταν είναι έτοιμος, βγάζουμε την πιατέλα από το ψυγείο και τοποθετούμε από επάνω μια στρώση μπεζέδες. Καλύπτουμε με σαντιγί, πασπαλίζουμε με φιστίκι και στολίζουμε με τα κερασάκια. Διατηρείται στο ψυγείο.
