της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

Θα σας μιλήσω για έναν άντρα που η στάση του στη ζωή μου ήταν ασπρομαυρη, πιο πολύ μαύρη παρά άσπρη! Έναν άντρα που ο τρόπος που σκέφτεται με μπέρδεψε πολύ. Αυτός ο άντρας είναι μια σκιά που με κοιτά από μακριά. Μια σκιερή σκιά με δυο μάτια που πάντα ή σχεδόν πάντα κοιτάνε το πάτωμα. Είμαι πεπεισμένη πως έχει καταβάθος καλή πρόθεση αλλά αυτό το βάθος ενδεχομένως να αγγίζει το κέντρο της γης. Αυτό νιώθω, αυτό καταθέτω! Παλιότερα καταδίκαζα τον εαυτό μου για τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωθε για τους άλλους. Τώρα πια, τα αποδέχομαι και τα επεξεργάζομαι!

 

Πολλές φορές μπορείς να δεις μια ιστορία από πολλές όψεις, μπορείς να διηγηθείς μια ιστορία ξανά και ξανά και κάθε φορά να βρίσκεις καινούργια νοήματα, νέες αποκωδικοποιήσεις! Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία. Την αφηγούμαι συνεχώς και καθώς μεγαλώνω βρίσκω καινούργιους τρόπους αφήγησης, βρίσκω καινούργια νοήματα. Δεν έχω απαντήσεις, έχω προβληματισμούς και αυτοί οι προβληματισμοί μου ανοίγουν δρόμους ανάγνωσης. Αυτή η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμη. Μπορεί να υπάρξουν πολλά επεισόδια που θα δημιουργήσουν νέες εμπλοκές. Κανείς δεν ξέρει πως θα τελειώσει.

 

Αυτός ο άντρας ήταν ένας άντρας που αγαπούσε την καλή ζωή και το καλό φαγητό, ήταν εργατικός, ευαισθητος αλλά συνάμα και σκληρός. Νευρικός και φωνακλας, ήταν θυμώδης ενίοτε χτυπούσε την γυναίκα του αλλά περισσότερο τα παιδια του. Εβαζε στη θέση τους όσους τον ενοχλούσαν, ειχε ανάγκη τις αγκαλιές, την εκδήλωση αγάπης.

 

Είχε όμως ένα στοιχείο στον χαρακτήρα του που είναι στ’ αλήθεια πολύ δύσκολο. Είχε ενα εγωιστικά εγωκεντρικό τρόπο θέασης της ζωής! Και αυτός ο τρόπος θέασης ήταν μονόδρομος και δεν του επέτρεψε να βρει διόδους, να βρει παράθυρα, να βρει οπτικές αλλιώτικες για να βιώσει το δύσκολο με έναν πιο εποικοδομητικό τρόπο! Αυτός ο τρόπος θέασης δεν τον άφησε να αναλογιστεί την θέση και των ρόλο των άλλων μελών της οικογένειας του.

 

Ήρθαν λοιπόν δύσκολες μέρες, μέρες που τον καλούσαν να αναθεωρήσει τις οικογενειακές σχέσεις και τους δικούς του ανθρώπους και αυτός δεν μπόρεσε! Δεν μπόρεσε ποτέ να χωρέσει τούτη την ανατροπή μέσα στο σχεδιασμένο πλάνο της ζωής του. Τούτη η ανατροπή γέννησε άλλες ανατροπές και ύστερα κι άλλες κι άλλες και όλα έμοιαζαν σαν η ζωή να του είχε δώσει μια γερή γεύση από την κόλαση! Και μη μπορώντας να ανεχθεί τις ανατροπές έβαλε κι άλλους να γευτούν τούτη την δική του κόλαση. Προσπαθώντας να ξεφύγει από την κόλαση του έφερε τα πράγματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του παραμερίζοντας τις ανάγκες των άλλων. Και οι άλλοι αντέδρασαν απορρίπτοντας τις επιλογές του. Και αυτός τους αποκλήρωσε!

 

Είναι πολλά τα χρόνια που ξόδεψε στη σιωπή. Δημιουργούσε τις δικές του αφηγήσεις για να δικαιολογήσει τις επιλογές του. Έφτιαξε περσόνες τεράτων και τις φόρεσε στα παιδιά του. Φόρεσε την μάσκα του θύματος και έριξε στη πυρά τους οικείους. Τους κατηγόρησε για ότι του συνέβηκε και χρήστηκε καημένος!

 

Εξετάζω τούτη την ιστορία μεγαλώνοντας και κάθε φορά βρίσκω άλλο νόημα! Κάθε φορά στέκομαι σε άλλα σημεία και ψάχνω πιο πνευματικές πτυχές. Σχεδόν πάντοτε όμως ακούω από μέσα μου να βρυχάται το βασανιστικά υπαρξιακό ερώτημα: Γιατί οι άνθρωποι ψάχνουν εναν αποδιοπομπαίο τράγο;

 

Μεγαλώνω! Έχω κάψει την μάσκα του τέρατος που μου φόρεσες, το να την φοράς στο σκίαχτρο και να την δείχνεις δεν της δίνεις ζωή! Αρνούμαι να παίξω σε αυτήν την ιστορία και σε αυτόν τον ρόλο!

 

Έσύ μου φόρεσες νοερά την μάσκα έχω δικαιωμα να την αρνηθώ άσχετα αν εσύ με βλέπεις πάντα να την φορώ!