Η ώρα 6:20 το πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι…
Ώρα να ξυπνήσεις να πας δουλειά.
Σηκώνεσαι, με δυσκολία. Είναι δεν είναι δύο ώρες που γύρισες σπίτι. Πάλι καλά. Άλλες φορές, ούτε που γυρνάς σπίτι σου. Πας κατευθείαν για δουλειά..
Στέκεσαι στην άκρη του κρεβατιού. Ίσα να το αποφασίσεις να σηκωθείς..
Σηκώνεσαι. Το θέαμα που αντικρίζεις, σε ξυπνά αμέσως και σε αποζημιώνει!
Βλέπεις τον Ήλιο να ανατέλλει στον ορίζοντα!
Κάθε πρωί, ή ίδια διαδικασία. Μετά το καθιερωμένο ξενύχτι – μπαρότσαρκα και μία, δύο ώρες ύπνο, ξεκινάς την ημέρα σου αντικρίζοντας κάτι τόσο όμορφο!
Το σπίτι σου, το…. αρχοντικό σου, όπως το αποκαλείς, βρίσκεται στον πρώτο όροφο, αλλά είναι σε ύψωμα. Μπροστά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να κρύψει τη θέα. Στα εκατό μέτρα, ξεκινάει το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Ένα θέαμα που, κάθε πρωί που το αντικρίζεις, σε κάνει να νοιώθεις ευλογημένος!
Είσαι μόλις είκοσι δύο χρονών. Το «αρχοντικό» σου, είναι ένα στούντιο. Δύο μονά κρεβάτια, ενωμένα, μία ντουλάπα, ένα τραπέζι, δύο καρέκλες, ένα πολυκουζινάκι και το μπάνιο. Κάτω είναι παρκαρισμένο το μεταφορικό μέσο του Άρχοντα! Μία βέσπα!
Έχεις αντίληψη του πλούτου σου! Ας είσαι «μικρός» και οι «μεγάλοι» σε κατακρίνουν για τις επιλογές σου. Εσύ νοιώθεις Άρχοντας!..
…και είμαστε αυτό που νιώθουμε!
Δουλεύεις σε ξενοδοχείο. Κάθε μέρα, μετά τη δουλειά, πηγαίνεις παραλία. Σε μία από τις σούπερ παραλίες του νησιού. Αυτές που βλέπεις σε τουριστικούς οδηγούς και λαχταράς να είσαι εκεί! Εσύ είσαι «εκεί» κάθε μέρα..
Μετά την παραλία, ή τις παραλίες, η καθημερινή σου περιήγηση, μαζί με την παρέα, στη νυχτερινή ζωάρα του νησιού. Πολλές φορές, απολαμβάνοντας την ερωτική συναναστροφή διαφόρων τουριστριών!..
Χρόνια μετά, που έχεις «σοβαρευτεί», αναπολείς εκείνα τα χρόνια της νεότητας σου..
Τώρα έχεις μία «σοβαρή», όπως τη χαρακτηρίζουν, δουλειά. Μένεις σε «κανονικό» σπίτι και όχι σε στούντιο, με τη βαλίτσα έτοιμη, να την κάνεις για αλλού ανά πάσα στιγμή, όπως τότε..
Τρέχεις σε τρελούς ρυθμούς, έντεκα μήνες το χρόνο, μήπως μπορέσεις να ξεμπλέξεις δέκα μέρες, στην καλύτερη περίπτωση, να πας διακοπές σε κάποιο μέρος, όπως εκείνο που ζούσες τότε..
Μόνο που τότε «ζούσες» σε εκείνο το μέρος! Οι παραλίες, ήταν «δικές» σου! Έβλεπες αυτούς που έρχονταν για δέκα, δεκαπέντε, μέρες και τους λυπόσουν που έφευγαν και γύρναγαν εκεί από όπου έρχονταν..
Αναπολείς, στο τώρα, τον τότε πιτσιρικά Άρχοντα! Εκείνο το παιδί, που δεν είχε σχεδόν τίποτα, αλλά κατείχε, σχεδόν τα πάντα!
Εκείνος ο Άρχοντας που είχε όλη την περιουσία του σε μία βαλίτσα και ένα παλιό και ταλαιπωρημένο μηχανάκι, κοιτάει αυτόν τον «νοικοκυρεμένο» τύπο στο σήμερα και περίπου τον λυπάται!
Εκείνος ο εικοσάρης, ώρες ώρες, θέλει να πιάσει από τον γιακά τον σημερινό πενηντάρη και να τον ρωτήσει : «Πως τα κατάφερες έτσι ρε φίλε;! Πως γίνεται να έχεις τόσα πολλά, αλλά να κατέχεις τόσα λίγα;! Θυμάσαι πως ήσουν;! Πως ήμουν;!..»
Πάλι με πήραν οι σκέψεις! Ο θόρυβος του κλιματιστικού στο πολυτελές αμάξι, με εμπόδισε να ακούσω τις κόρνες των πίσω αυτοκινήτων. Το φανάρι είναι πράσινο και από πίσω κορνάρουν. Τους έχω μπλοκάρει!
Συγνώμη ρε παιδιά! Η μνήμη μου ταξίδεψε στο παρελθόν..
Σε έναν Άρχοντα που είχα γνωρίσει κάποτε!
Με εκείνον τον τύπο ήμασταν κολητάρια! Ζούσαμε μαζί! Χαθήκαμε. Που να είναι άραγε;!
Θα τον ψάξω..
Θα τον ψάξω. Ξέρω που βρίσκεται!
Θα τον ψάξω μέσα μου..
