Γράφει ο Ερμής:
Εκατό ιστορίες. Δυο ολόκληρα σχεδόν χρόνια που κατοικώ στην Αιολία, εργάζομαι για τον Ζέφυρο και καταγράφω τις ιστορίες του. Ένας άσημος συγγραφέας, δίχως έμπνευση, που τροφοδοτείται από έναν έμπειρο παραμυθά και κρύβεται στη σκιά του, αποφεύγοντας να παραδώσει τα δικά του κείμενα.
Απέτυχα; Ίσως ναι. Ίσως όχι. Εξαρτάται από την οπτική προσέγγισης.
Παρατηρώ τους καλλιτέχνες που υπηρετούν την τέχνη τους, αρνούμενοι να υποταχθούν στη μαζικότητα, όπως κάνουν εκείνοι που αναζητούν το κέρδος του υλισμού και της φήμης. Η τέχνη είναι εξ’ ορισμού υπέρβαση και ο δημιουργός της οφείλει να απελευθερωθεί από τα στερεότυπα που επιζητούν την αποδοχή ενός κοινού που, ενώ περιφρονεί ουσιαστικά την έννοια της καλλιτεχνικής έκφρασης, αρέσκεται να ασκεί κριτική.
Σ’ έναν κόσμο, όπου παρερμηνεύεται ο όρος της ελευθερίας και μεταφράζεται σε ασυδοσία, είναι πλέον δεδομένο ότι καθετί θα σχολιαστεί από άτομα που δεν έχουν ούτε τη γνώση, αλλά ούτε και την ικανότητα να αποκολληθούν από τις περιοριστικές αντιλήψεις τους.
Πόσοι είναι εκείνοι που αποδοκιμάζουν έναν πίνακα ζωγραφικής χωρίς να αναγνωρίζουν καν την τεχνοτροπία του; Πόσοι απορρίπτουν ένα βιβλίο χρησιμοποιώντας τυποποιημένες εκφράσεις και αγνοώντας την ιστορική εξέλιξη της λογοτεχνίας; Πόσοι είναι τέλος εκείνοι που βαφτίζονται ειδήμονες επιστημονικών θεμάτων, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με τους συγκεκριμένους τομείς;
Οι άνθρωποι θέλουν πάντοτε το κοινό και το τετριμμένο, εκτός και εάν κάτι τυγχάνει ιδιαίτερης προβολής. Η κριτική όμως είναι συνώνυμο της αντικειμενικότητας, η οποία απαιτεί σαφή διαχωρισμό των προσωπικών προτιμήσεων από την αξία ενός έργου.
Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι εάν ο καλλιτέχνης θα υποπέσει στο σφάλμα της διεκδίκησης της αναγνωρισιμότητας υπό οποιοσδήποτε όρους ή εάν θα προασπίσει την τέχνη του αδιαφορώντας για τις Σειρήνες που αξιώνουν να προδώσει τα ιδανικά του.
Ο Ζέφυρος κάθεται στον κήπο, έτοιμος να αφηγηθεί μια ιστορία και το τετράδιο στέκει ανοιχτό μπροστά μου, διψασμένο να γεμίσει ακόμα μια σελίδα με ένα κείμενο. Εγώ όμως τι πρέπει να κάνω; Να συνεχίσω να καταγράφω, προσμένοντας ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει το δικό μου συγγραφικό δαιμόνιο ή να ακούσω όσους λένε:
«Ή προσκυνάς το φαίνεσθαι ή εγκαταλείπεις;»
Συνταγή της Αμβροσίας: Εκπλήξεις
Υλικά:
10 φωλιές κανταΐφι
1 δόση κρέμα βατόμουρου
1 δόση σαντιγί
Λικέρ βατόμουρο
Φρούτα του δάσους (ψιλοκομμένα και γλασαρισμένα)
Κροκάν φουντουκιού
Τρίμμα σοκολάτας
Εκτέλεση:
Τοποθετούμε τις φωλιές σ’ ένα βουτυρωμένο ταψί, τις αλείβουμε ελαφρά με βούτυρο και τις ψήνουμε στους 180ο C μέχρι να ροδίσουν.
Τις αφήνουμε να κρυώσουν και μ’ ένα πινέλο τις αλείβουμε εσωτερικά με λικέρ βατόμουρο. Τις γεμίζουμε με κρέμα βατόμουρου και από πάνω τοποθετούμε τα φρούτα του δάσους. Γαρνίρουμε με σαντιγί και στολίζουμε με το κροκάν και τη σοκολάτα. Διατηρούνται στο ψυγείο.
