Από την Κέλλυ Βουράνη

Δεκαετία του ̕ 80.. Μνήμη… Τόπος, τάξη δημοτικού σχολείου..

Τότε στα διαλείμματα έπρεπε να βγαίνουν έξω οι μαθητές αλλά για να μην συμβεί οτιδήποτε ο δάσκαλος όριζε ένα επιμελητή ή μια επιμελήτρια.

Ήρθε και η σειρά μου μια μέρα. Έμενα μέσα σε κάθε διάλλειμα προσέχοντας την τάξη και τα πράγματα των παιδιών. Λίγο πριν την τελευταία διδακτική ώρα ο δάσκαλος και διευθυντής τότε του δημοτικού σχολείου που φοιτούσα, εντοπίζει πάνω στον ξύλινο διαχωριστικό τοίχο μια γραμμή ζωγραφισμένη με στυλό. Με σηκώνει επάνω μπροστά σε όλα τα παιδιά και ρωτάει ποιος τράβηξε αυτή τη γραμμή πάνω στον τοίχο. Εγώ του απάντησα πως κανένας, όσο ήμουν εγώ επιμελήτρια, δεν έκανε τέτοιο πράγμα. Τότε στράφηκε στους υπόλοιπους μαθητές. Τους ρώτησε ποιος έκανε τη γραμμή αυτή. Σιωπή από όλους.. Κανείς δεν απάντησε.

Έπρεπε όμως να τιμωρηθεί κάποιος για αυτό αναμφισβήτητα. Κατευθύνεται στην έδρα, παίρνει τον ξύλινο χάρακα, επιστρέφει και μου λέει άνοιξε τις παλάμες σου..Η τιμωρία ήταν τρεις ξυλιές στο κάθε χέρι. Ως υπεύθυνη της τάξης έπρεπε να τιμωρηθώ..

2018, Ιούλιος..Η Ελλάδα πενθεί μετά από τις καταστροφικές πυρκαγιές..

Για άλλη μια φορά είμαστε αντιμέτωποι με ένα ΓΙΑΤΙ, με την οργή και την αδυναμία της πολιτείας να ανταποκριθεί στα αυτονόητα. Εγώ σκέφτομαι εκείνη την τάξη, τα παιδάκια εκείνα που στέκονταν αμίλητα απέναντι στο χρέος να απαντήσουν στην ερώτηση του δασκάλου τους για το ποιος φταίει. Κανένα δεν είχε το θάρρος να απαντήσει. Έστω να πει ότι κάνεις δεν το έκανε ή να παραδεχτεί ότι το έκανε. Προτίμησαν να τιμωρηθεί κάποιος άλλος, ο οποίος ωστόσο έπρεπε να τιμωρηθεί λόγω της υπεύθυνης θέσης που κατείχε.

Αναρωτιέμαι την ίδια στιγμή για το μήνυμα που πήραμε τότε από το δάσκαλο μας, ο οποίος ήταν πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος. Με σεβασμό στη μνήμη του, θα του έλεγα σήμερα, ότι ήθελα κάτι παραπάνω να ακολουθήσει..Ήθελα μια συζήτηση. Ήθελα να μας εμφυσήσει την παρρησία του λόγου, το αίσθημα του χρέους προς τον εαυτό μας, την ομάδα, το σύνολο∙ το δικαίωμα και την αναγκαιότητα του συναγωνίζεσθαι.

Ήθελα ως παιδί.. και θέλω, ως εκπαιδευτικός πλέον, να έχουν βαθιά ριζωμένη μέσα τους τη δύναμη της επιλογής. Μια δύναμη που ξεπηδά μέσα από τη συνειδητή ευθύνη για τον ίδιο τους τον εαυτό και όχι την μετακύλισή της στο διπλανό τους. Γιατί μόνο όταν έχουν την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και κοινωνική υπευθυνότητα, μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες εξέλιξης και προόδου.

Θέλω να μην κλαίνε μόνο από τις «ξυλιές» της τιμωρίας αλλά να συνειδητοποιούν το γιατί αυτής..Να μάχονται με τις επιλογές τους, ώστε να μην υπάρχουν δάκρυα στα μάτια των συνανθρώπων τους. Να προστατεύουν τα δικαιώματά τους, τα ίδια. Να μη λένε αυτοί εκεί πάνω φταίνε αλλά ΕΜΕΙΣ.

Το ΕΜΕΙΣ αγκαλιασμένο με το ΕΓΩ τώρα.. και πάντα  μέσα στο καράβι της κοινωνίας για να σταματήσουμε να θρηνούμε αλλά θύματα.