Μεσημέριασε..
Από το πρωί στους δρόμους με τη μηχανή. Βαράει ο ήλιος.

Διάλειμμα στην καφετέρια γνωστού σούπερ μάρκετ. Εξαιρετικό περιβάλλον, λαμβανομένης υπόψη του που βρίσκεται η καφετέρια, ποικιλία επιλογών μικρογευμάτων, ή κανονικών γευμάτων, καλή ποιότητα, χαμηλές τιμές.

Το δέλεαρ όμως του «καταστήματος», δεν είναι τα προϊόντα του, ούτε οι χαμηλές τιμές του…
..είναι η γεωγραφία των θαμώνων!

Από πελάτες του, όντως μεγάλου, σούπερ μάρκετ, που κάνουν τα ψώνια τους και αράζουν για ένα αναζωογονητικό καφέ «στα γρήγορα», μέχρι παπούδια, καθημερινούς και σταθερούς θαμώνες, που αράζουν, ή καλύτερα, αγκυροβολούν εκεί με τις ώρες και λένε «τα δικά τους» και ξέρουν τους εργαζόμενους με τα μικρά τους ονόματα..

Με τον φραπέ στο χέρι, μετά το ταμείο, αναζήτηση διαθέσιμου τραπεζιού. Άραγμα και χαλάρωση. Μία καλή ανάσα για να συνεχιστεί η ημέρα.

Ξάφνου φαίνονται! Ξεχωρίζουν!..

Ζευγάρι ηλικιωμένων. Πατημένα από καιρό τα 70 (και βάλε). Κάτι έχουν που τους κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο παπουδαριό..

Μία προσεκτικότερη ματιά, στο όριο του αδιάκριτου, είναι αποκαλυπτική.
Αυτός, παρόλες τις δεκαετίες που κουβαλά στην πλάτη του, παραμένει ωραίος άνδρας. Ευθυτενής, αν και με φανερή πλέον την προσπάθεια που καταβάλει να διατηρήσει την ευθυτένια του.
Αυτή, με μακρύ ολόασπρο, ισιωμένο, λυτό μαλλί, που κάποτε είχε περισσότερες τρίχες. Αδύνατη με ολόισια πόδια από τα οποία έλειπε παντελώς η κυτταρίτιδα και ίσως, για αυτό δεν είχε πρόβλημα να φορέσει το κοντό πάναπλο φόρεμα που φόραγε. Κάποτε ήταν κορμάρα, από αυτές που περπάταγε και προκαλούσαν ατυχήματα. Φαίνεται πως ήταν ψηλή. Η προσπάθεια της να περπατήσει με ίσια την πλάτη, φανερώνοντας το ύψος της, υπονομεύεται από την έντονη αρθρίτιδα. Αυτή που της έχει παραμορφώσει τα δάκτυλα των χεριών και ποδιών της..

Περπατάνε, ανάμεσα στον κόσμο, με βλέμματα σιωπηλά. Σχεδόν χαμηλωμένα. Μοιάζουν να κρατιούνται από το χέρι, αλλά όχι. Δεν κρατιούνται. Ίσα, ίσα που ακουμπάν τα χέρια τους. Ίσα για να ξέρουν ο ένας για τον άλλο, πως είναι εκεί..

Κάθονται στο διπλανό τραπέζι. Αυτή με κόπο και το όμορφο, παρά την ηλικία, πρόσωπο της συσπάται ελαφρά από τον πόνο της αρθρίτιδας. Αυτός δεν κάθεται.
Σκύβει στο αυτί της και τη ρωτά τι θέλει να της φέρει…

Τη ρωτά με εκείνη την τρυφερότητα, που πηγάζει από την αλήθεια τους. Από τις δεκαετίες που αγαπιούνται..

Αυτός γυρνάει ύστερα από λίγα λεπτά, με τον δίσκο. Ακουμπάει τα πράγματα στο τραπέζι, γυρνάει πίσω το δίσκο και μετά στο τραπέζι. Κοντά της..

Αυτός πέρα από ένα διακριτικό καμπούριασμα, δεν δείχνει καμία δυσκολία στις κινήσεις. Αυτή έχει το πρόβλημα..

Όλη την ώρα, αυτός δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω της! Προλαμβάνει τις κινήσεις της και τη βοηθάει να φάει και να πιεί. Το κάνει όσο περισσότερο διακριτικά μπορεί. Δε θέλει να της τονίσει, το πόσο ανίκανη έχει πλέον καταστεί αυτή..
Η αγάπη τους είναι ολοφάνερη και εκκωφαντικά σιωπηλή!

Τους κάνω εικόνα.
Όχι στο τώρα, αλλά στο χθες!

Τότε, στα παλιά!

Τότε που ήταν και οι δύο νέοι και, προφανώς, πανέμορφοι!

Θα ήταν από εκείνα τα ζευγάρια, που όπου εμφανίζονταν τράβαγαν τα βλέμματα και γίνονταν αντικείμενο θαυμασμού, ζήλειας, αλλά και φθόνου!

Να έκαναν άραγε παιδιά;
Αν έκαναν, πήραν από την ομορφιά τους;..

Πώς πέρασαν τα χρόνια τους; Τα νιάτα τους;..

Μη σκέφτεσαι άλλο! Η εκκωφαντική σιωπή τους, «λέει» πολλά!
Μόνο οι χορτασμένοι είναι σιωπηλοί! Οι υπόλοιποι φωνασκούν επιδεικτικά και αντιαισθητικά..

Τελευταία τζούρα. Τέρμα το διάλειμμα, πάμε για δουλειά!..