Που να τον χωρέσουν τόσο πόνο τόσοι άνθρωποι;

Έμεινα να παρακολουθω σαν θεατής σε μια ταινία τρόμου το δραμα συνανθρώπων μου να εκτιλίσσεται και εγώ άναυδη. Να τανε καμια αρχαία τραγωδία σε επεισόδια ή ένα θρίλερ; Σοκαρισμένη για το μέγεθος της συμφοράς, αναλογιζόμενη τον πόνο που άφησε πίσω της τούτη η πρωτοφανής λυσσασμένη φωτιά.

Έμοιαζε σαν να ξύπνησαν όλα τα μυθικά τρομακτικά πλάσματα την ίδια στιγμή, έγιναν φωτιά και καταπιαν όσα δεν καταπιαν τόσα χρόνια που κοιμόντουσαν σε βιβλία μυθολογίας. Δέος για την ανθρωπινη απώλεια, την φυσική καταστροφή. Αυτό ηταν από αυτά τα γεγονότα ζωής που συνθλίβει γενεές γενεών. Είναι από αυτα τα οικογενειακά δράματα που ακολουθεί τους απογόνους. Είναι από κείνα τα τραγικά γεγονότα που δημιουργούν ψυχικά τραύματα. Αυτά τα τραύματα που σου καταρρακώνουν ολόκληρο το είναι.

Η μια ιστορία πιο τραγικότερη από την άλλη, Φωνές αθώων παιδιών ηχουσαν σαν σειρήνες και άγγελοι δεν προλάμβαιναν να κατεβαίνουν από τον ουρανό για να αγκαλιάζουν αθώες ψυχούλες. Πόσα φτερά αγγέλων φύτρωσαν στη καμένη γη; Ποση καμένη σάρκα θα απορροφήσει τούτο το χώμα; Πόσα πνιγμένα σώματα θα ξεβράσει τούτη η θάλασσα; Που να τον χωρέσουν τόσο πόνο οι άνθρωποι;

Ο πόνος είναι πανανθρώπινος! Επισκέπτεται κάθε άνθρωπο χωρίς να αναλογίζεται την ηλικία του, το χρώμα του, την πατρίδα του, τα πιστεύω του, τα πράγματα που έχει να κάνει στη ζωή του!

Φέρνω στο νου μου τον δάσκαλο μου στην τραυματοθεραπεία που σε μια επίσκεψη μου στη Ναζαρετ μου περιέγραψε την συγκλονιστική ιστορία ενός κοριτσιού απο την Γάζα. Το παιδί αυτό είδε όλη του την οικογένεια να σκοτώνεται και το σπίτι του να κατεδαφίζεται μπροστα στα μάτια του. Από τον πόνο δεν ξαναμίλησε.

Ο δάσκαλος μου την πήρε από το χέρι και πήγαν και έκατσαν μαζί σε μια πέτρα απέναντι από τα ερείπια. Το κορίτσι, τότε, ανασηκώθηκε και πήγε λίγο πιο πέρα και του έδειξε μια τεράστια πέτρα. Έσκυψε και την φίλησε και φώναξε: Εδώ, εδώ ήταν η οικογένεια μου. Άνοιξε η πηγή του τραύματος και εγινε χείμαρρος και άρχιζε να αναβλύζει πόνο, λύπη, οργή, θυμό, οδυρμό και ορφάνια. Και σαν αποκαμε το παιδί από το κλάμα πήγε και τον πήρε μια αγκαλιά και τον κοίταξε στα μάτια σαν να του λεγε σευχαριστώ! Να σέβεστ την σιωπή! Όταν τα λόγια φτωχαίνουν μπροστά στον πονο μόνο η σιωπή έχει θέση!

Αυτό δεν ήταν ένα απλό τραγικό γεγονός, αυτό θα γραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας ως ένα γεγονός που μας κάνει να νιώθουμε τόσο αδύναμοι να τα βάλουμε με την οργισμένη φύση αλλά και τόσο μικροί να χωνέψουμε τόσο πόνο μεμιάς!

Η αφήγηση του τραυματικού γεγονότος σε έναν επαγγελματία βοηθά πολύ στην ψυχική αποφόρτιση και στην αποδυνάμωση του πόνου.

Ο πόνος δεν φεύγει τελείως ποτέ. Μένει εκεί ένα μικρό λιθαράκι του, εγγράφεται στην ιστορία του ανθρώπου, στην ιστορία την δική του και των απογόνων του. Με αυτό το λιθαράκι ξυπνάς και κοιμάσαι. Αυτό το λιθαράκι ωστόσο γίνεται κοτρώνα όταν ένα παρόμοιο γεγονός επισυμβεί!

Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στον πόνο και τον έχει επεξεργαστεί μπορεί να νιώσει τον πόνο των γύρω του καλύτερα. Και έτσι ξυπνά η ανθρωπιά και λάμπει η ψυχή και τρέφεται το τραυμα με λίγο βάλσαμο!