Ο Νίκος είναι πολύ θυμωμένος! Είναι εξαγριωμένος!..
Τον πνίγει το άδικο. Πως έγινε αυτό;!..

Στην υπηρεσία που εργάζεται ανακοινώθηκε σειρά επιπλέον ωφελημάτων (bonus). Όλοι θα καρπωθούν τα νέα δωράκια. Όλοι! Ακόμα και αυτοί που λούφαραν επιδεικτικά! Αυτοί που χτύπαγαν κάρτα από το τηλέφωνο και που είχαν αναγάγει τη λήψη αναρρωτικής αδείας σε ύψιστη τέχνη..

Ο Νίκος και δυό τρεις ακόμα, ήταν αυτοί που κράταγαν την Υπηρεσία όρθια! Αυτοί έπρεπε να πάρουν τα δώρα, όχι όλο το Τμήμα! Από πού κι ως που γίναμε όλοι μας «ίσα κι όμοια», σκέφτεται ο Νίκος, πνίγοντας την οργή του και καταπίνοντας, για άλλη μία φορά, το θυμό του.
Ο Νίκος αγωνίστηκε για να πετύχει και για να εξασφαλιστεί επαγγελματικά! Ούτε μέσο, ούτε τίποτα! Ο κώλος του είχε βγάλει ρίζες από το διάβασμα! Πρώτος πάει, τελευταίος φεύγει, προκειμένου να βγει το Έργο της Υπηρεσίας. Τέτοια αδικία, δεν τη χωράει ο νους του. Ακόμα περισσότερο, τον Νίκο τον εξοργίζουν τα περιπαικτικά και κουτοπόνηρα βλέμματα των λουφαδόρων της Υπηρεσίας του, που ξέρουν πως καρπώνονται πράγματα που δεν τα αξίζουν..

Την ίδια περίοδο η Ελένη κλαίει! Μεγαλοστέλεχος μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες στο χώρο της, με δισεκατομμύρια σε ετήσιο κύκλο εργασιών και «εξαναγκάζεται» σε εθελουσία έξοδο. Συνταξιοδότηση στην πιο παραγωγική της ηλικία! Πάνω που το παιδί της είχε πλέον ολοκληρώσει τις σπουδές του και είχε πιάσει δουλειά, απαλλάσσοντας την και από αυτή την έννοια, με τον άνδρα της επίσης σε κορυφαία θέση άλλης εταιρείας, η Ελένη πίστευε πως τώρα θα ξεκίναγε η δική της εποχή, αληθινής και ουσιαστικότερης δημιουργίας!

Όμως, το Τμήμα της είχε απόδοση χαμηλότερη του προσδοκώμενου και καταργήθηκε!
Κατά γενική ομολογία και παραδοχή, η τελευταία που έφταιγε για αυτό, ήταν η ίδια η Ελένη! Αυτή έκανε ότι καλύτερο μπορούσε και όντως, ξεπέρασε τις προσδοκίες, όταν όλοι περίμεναν πως το Έργο θα έπεφτε στα βράχια..

Τελικά, δεν υπήρξε καταστροφή και χάρη στις δικές της ενέργειες σωθήκαν τα προσχήματα. Αλλά το Τμήμα της καταργήθηκε και η ίδια βρέθηκε να περισσεύει, θύμα «συναδέλφων», που απλά είχαν καλύτερες δημόσιες σχέσεις, συγκριτικά με αυτή. Συνάδελφοι, που κατά γενική παραδοχή, ήταν κατώτεροι της, αλλά, ήταν φίλοι του «τάδε»..

Ο Νίκος και η Ελένη, αγνοούν μία συμπαντική Αρχή!

Όταν συμβαίνει κάτι, για καλό, ή για κακό, το αποτέλεσμα επηρεάζει το σύνολο. Το «Πλήρωμα»..

Σχεδόν ποτέ δε γίνεται κάποιου είδους διαλογή. Εργατικοί και λουφαδόροι γεύονται τους καρπούς της απόδοσης, ή πίνουν το πικρό ποτήρι της καταστροφής!

Είμαστε όμως, σίγουροι πως τα δύο πάρα πάνω άτομα, είναι τελείως άμοιρα ευθυνών;..
Μήπως ο Νίκος έκανε τα στραβά μάτια, όταν έβλεπε συναδέλφους που προσλαμβάνονταν από το παράθυρο, ή που λούφαραν συστηματικά, πιστός στην αρχή «που να μπλέξω τώρα, ας κοιτάξω τη δουλειά μου»;…

Μήπως η Ελένη άφησε τους λιγότερο ικανούς, ή ακόμα και τους ανίκανους να κυριαρχήσουν, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν την πλειοψηφία και να υπονομεύσουν την απόδοση του Τμήματος της;..

Όλες αυτές τις πάρα πάνω σκέψεις έκανε το Δημήτρης, τη στιγμή που αντίκριζε τα αποκαΐδια του σπιτιού του..

Η φωτιά πέρασε μέσα από τον οικισμό του, αφήνοντας καμένα κορμιά, δεκάδες νεκρούς και κατεστραμμένες περιουσίες.

Ο Δημήτρης ήταν τυπικός. Το σπίτι του βρίσκονταν σε νόμιμο οικόπεδο, εντός σχεδίου. Επίσης, ο Δημήτρης, φρόντιζε για την καθαριότητα του δικού του χώρου.
Δεν άφηνε ποτέ σκουπίδια κα φρόντιζε διαρκώς να μαζεύει τις πευκοβελόνες, ή οτιδήποτε, ενδεχομένως, θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο..

Ο Δημήτρης ήταν ένας νομοταγής πολίτης, η νομιμότητα του οποίου όμως, δεν υπήρξε ικανή να τον προστατέψει.
Ο ίδιος ήξερε πως το δικό του σπίτι ήταν το μοναδικό στη γειτονιά, που δεν είχε κανένα στοιχείο αυθαιρεσίας. Ήξερε επίσης, πως ήταν ο μοναδικός που προσπαθούσε να λειτουργήσει νόμιμα και νομότυπα, στη γειτονιά..

«Δεν είναι άδικο να καεί και το δικό μου σπίτι»; Σκέφτονταν με παράπονο ο Δημήτρης..

Μόνο που η απάντηση βρίσκεται κάπου στη συμπεριφορά και αντίληψη του Δημήτρη.
Αυτή η συμπεριφορά που υποβάλλεται από τη νοοτροπία του «ου μπλέξεις».

Που να μπλέξεις με τον γείτονα που συστηματικά παρανομεί, υπονομεύοντας την ασφάλεια των υπολοίπων. «Έλα μωρέ!», σου λέει ο γείτονας. «Πάρε τα μπάζα και ρίχτα στο ρέμα, που περιμένεις να έρθουν από το Δήμο!», σου λέει, με ύφος, το οποίο αφήνει σαφείς υπόνοιες πως σε θεωρεί μαλάκα, αναφερόμενος στο ρέμα που όταν πλημμυρίσει λόγω των μπάζων που του έχουν ρίξει διάφοροι γείτονες, θα πνίξει, και εσένα, που είσαι νομοταγής..

Κάποτε οι άνθρωποι, πρέπει να αντιληφθούμε και να εμπεδώσουμε πως «όλοι μαζί», θα πάμε στον Παράδεισο, ή στην Κόλαση.

Μέχρι τότε, θα εκπλησσόμαστε διαρκώς, θύματα της άρνησης μας να δούμε την αλήθεια και θα ψάχνουμε τους ενόχους αλλού, αντί για εκεί που πρέπει.

Στον καθρέφτη..