Της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Με επισκέφθηκε πολλές φορές ο δικός μου πόνος. Μικρή δεν ήξερα αν τον προκαλούσα ή αν με προκαλούσε. Νομίζω πως έρχεται απρόσκλητα.
Ο πόνος υπήρξε ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Με έμαθε να συμπονώ, με έμαθε να ευγνωμονώ, με έμαθε να καρτερώ!
Δεν ξέρω πόσο πόνο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος αλλά σέβομαι και θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να αντέχουν τον πόνο που τους έλαχε τολμώντας να ελπίζουν για κάτι καλύτερο. Έχω δει πολλά πρόσωπα που πονούσαν.
Μοιάζουν σαν κάθε κύτταρο τους να ηλεκτρίζεται από τον πόνο και να το μεταδίδει σαν μοτίβο στο διπλανό του κύτταρο. Σφαδάζει κάθε αδένας, κάθε αρτηρία, κάθε φλέβα και ένα σαράκι τους τρώει την ψυχή. Τρυπώνει εκεί μέσα και μασάει, μαδάει, τεμαχίζει, ξεκοκαλίζει τα πάντα στο πέρασμα του.
Και αυτό το βασανιστικό μονότονο μακρόσυρτο βουητό του βασάνου αυτού αντηχεί σε όλο το σώμα. Κάθεται εκεί και κάνει δουλειά σκαλίζει κατεδαφίζοντας όνειρα, γλυκές θύμησες, προσδοκίες, στόχους. Και διαρκεί αέναα.
Πρώτο έρχεται το γιατί. Τούτο το γιατί σε αποτελειώνει γιατί έρχεται μαζί με το ίσως, το αν δεν, το μήτε, το διότι, το θα έπρεπε. Και όλα αυτά μαζί γιγαντώνουν τον πόνο, τον κάνουν τεράστιο, ασύλληπτο! Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, σε σπρώχνει στα βράχια, σε αλυσοδένει στα παφλασμένα της κύματα, σου ταΐζει την καταιγίδα και σε βάζει ενώπιον του κεραυνού!
Όποιος το πέρασε όλο αυτό είτε έγινε σοφός είτε έγινε σκιά του ανθρώπου!
Άσε τον πόνο να σου μάθει την ανθρωπιά, άσε τον να σου δημιουργήσει διόδους και βγες από το βάσανο, πάνε ψηλά και ρούφηξε την απεραντοσύνη της νηνεμίας που έρχεται όταν πια το σώμα εξουθενώνεται και κείτεται μαρμάρινο να μειδιά! Τούτο το μειδίαμα είναι το απόσταγμα της σοφίας. Τούτης της σοφίας που ήρθε μετά τον μετασχηματισμό του πόνου, την αποκωδικοποίηση και την Νοηματοδότηση του!
Γιατί είναι τόσο σκληρός ο πόνος;
Ο πόνος πλήττει περισσότερο τη φαντασία παρά τις αισθήσεις μας, έλεγε ένας Ρωμαίος ρήτορας. Ο πόνος καταφέρνει να πλήξει τις φαντασιώσεις μας, σκοτώνει το όνειρο. Με άλλα λόγια συνθλίβει την ελπίδα.
Η ελπίδα δίνει παράταση ζωής στον άνθρωπο, δημιουργείται με κόπο, όταν πληγώνεται φέρνει ανείπωτο πόνο, μπορεί όμως να αναγεννιέται από τις στάκτες της.
