Διακοπές!
Εύρεση φθηνού δωματίου, σχεδόν την τελευταία στιγμή! Πάνω που έλεγες πως εφέτος δε σε παίρνει να πας διακοπές με τη σύντροφο σου, τελικά, τα κατάφερες!
Ας είναι καλά μία τελευταία δουλίτσα, που σου έδωσε «κάτι», από φράγκα, ίσα για να μπορέσεις να πληρώσεις το δωμάτιο για επτά διανυκτερεύσεις. Ούτε λόγος για πάρα πάνω!..
Ας είναι, επίσης, καλά, η καπάτσα σύντροφος σου, που έκανε ευφυές παζάρι από το τηλέφωνο με την υπάλληλο του ξενοδοχείου και έριξε την τιμή της διανυκτέρευσης!
Ήρθε η μέρα της αναχώρησης! Πακετάρισμα, τα βασικά, φόρτωμα στο αμάξι, και δρόμο!
Άφιξη, μετά από ταξίδι με το πλοίο της γραμμής, μίας ώρας και κάτι, στην μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη.
Τα υπόλοιπα, ακολουθούν πιστά τα βήματα των στερεοτύπων. Ξενοδοχείο, τακτοποίηση, και δρόμο για παραλία!
Ώρες μετά, το απόγευμα, μακριά από τους φρενήρεις ρυθμούς της μεγαλούπολης και ενώ ακόμα οι δικοί σου ρυθμοί, αν και έχουν αρχίσει να πέφτουν, είναι σχετικά υψηλοί, χαλαρός στην ξαπλώστρα σου, μακριά από τα πλήθη των «οργανωμένων», νιώθεις εντός σου κάτι γνώριμο!..
Ένα γαργαλητό, εκεί, προς τα κάτω..
Το στομάχι σου είναι! Πείνα!
Όχι, ακόμα, εκείνη η τρελή πείνα, που θες να φας όποιον δεις μπροστά σου, αλλά αναγνωρίζεις τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης, πεινασμένης, λαίλαπας που θεριεύει εντός σου!
Χαλαρά, δε σας κυνηγάει κανείς, μαζεύετε τα πράγματα από την παραλία και την κάνετε για το δωμάτιο.
Μπάνιο, ντύσιμο και έξοδος, να συστηθείτε με τη νυχτερινή ζωή της κωμόπολης που διακοπάρετε. Α, ναι, να φάτε κιόλας!
Κάτι σου είπαν για μία ταβέρνα, χωμένη στα στενά. Μακριά από τα κεντρικά της μικρής πόλης, με τα πλήθη των παραθεριστών του Αυγούστου.
Στρίβεις, λέει, στην εκκλησία, δεξιά, μετά αριστερά, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και τη βλέπεις μπροστά σου!
Τελικά, τη βρήκατε την ταβέρνα. Χασαποταβέρνα για την ακρίβεια.
Η πρώτη εντύπωση, είναι πάντα η σημαντικότερη! Άλλωστε, ποτέ δεν έχουμε μία δεύτερη ευκαιρία για μία πρώτη εντύπωση!
Η «ταβέρνα», δεν είναι τίποτε άλλο από μία απλή, πιο απλή πεθαίνεις, αυλή, στρωμένη με χαλίκι και καμιά εικοσαριά πάνω κάτω, τραπέζια, ξύλινα με απλές ψάθινες καρέκλες..
Από το, ένα ταλαιπωρημένο ηχείο, ακούγονται παλιά ρεμπέτικα και χασικλίδικα, τα οποία ανά μισή ώρα επαναλαμβάνονται. Προφανώς είναι η ίδια κασέτα που παίζει ξανά και ξανά. Αδυνατείς να φανταστείς τίποτα άλλο εκτός από κάποιο παλιό κασετόφωνο στην άλλη άκρη του μοναδικού ηχείου. Ούτε λόγος για CD στις υποθέσεις που κάνει το μυαλό..
Τα σερβίτσια, καθαρά, αλλά με τα σημάδια των δεκαετιών επάνω τους. Ο σερβιτόρος, εξυπηρετικότατος, να λέει στους θαμώνες το μενού από μνήμης.
Η ποικιλία των προσφερόμενων πιάτων του μαγαζιού, είναι επαρκής. Απλά. Αν είχε ένα, δύο πιάτα λιγότερα, θα την έλεγες ανεπαρκή. Σε κάθε περίπτωση, το «μενού» του μαγαζιού, είναι μακριά από τη λογική των αντίστοιχων «τουριστικών» μαγαζιών με τα τεράστια μενού, πολυάριθμων πιάτων..
Η παραγγελία εδόθη. Λίγη ώρα αργότερα ήρθαν τα φαγητά..
Πανδαισία! Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί!
Γευστική πανδαισία, του απλού αλλά καλομαγειρεμένου φαγητού.
Ο κόσμος έχει γεμίσει τα τραπέζια της αυλής. Οικογένειες, ζευγάρια, παρέες.
Ομιλίες, συζητήσεις, παιδιά που παίζουν, γατιά που κυκλοφορούν ανάμεσα στα τραπέζια απαιτώντας μερίδιο!
Μια ματιά!
Μια ματιά γύρω, αρκεί!
Μια ματιά που σου αποκαλύπτει τι είναι αυτό που σου έχει κάνει εντύπωση σε αυτό το μέρος!
Κοιτάς τον πενηντάρη σερβιτόρο, που αεικίνητος, γεμάτος ενέργεια εξυπηρετεί τον κόσμο. Οι περισσότεροι θαμώνες είναι ντόπιοι και τον φωνάζουν και τους απαντά με τα μικρά τους ονόματα!
Το μέρος αυτό καθαυτό είναι που σου έχει κάνει από την αρχή εντύπωση!
Ξέρεις!
Ξέρεις πως όπως είναι τώρα, έτσι ήταν και παλιά. Πριν αρκετές δεκαετίες!
Τότε που ο σερβιτόρος, μικρό παιδάκι τότε, ίσως του Δημοτικού, εξυπηρετούσε τους πελάτες κάτω από το βλέμμα και την καθοδήγηση του ιδιοκτήτη και Πατέρα του!
Τότε που το μοναδικό ηχείο έπαιζε την ίδια κασέτα, από το ίδιο κασετόφωνο!
Τότε που οι πελάτες κάθονταν στα ίδια τραπέζια, έτρωγαν από τα ίδια μαχαιροπήρουνα και από τα ίδια πιάτα. Όσα τέλος πάντων επιβίωσαν στο πέρασμα του χρόνου και δεν έσπασαν..
Κλείνεις τα μάτια.
Δεν είσαι στο σήμερα, στο τώρα..
Είσαι στο τότε, στο χθες!..
Για μια στιγμή έχεις φύγει πίσω στο χρόνο και είσαι και εσύ ένα από τα πεντάχρονα που παίζουν με τα άλλα παιδάκια. Η φωνή της μαμάς που φτάνει στα αυτιά σου, που μαλώνει το παιδί της να κάτσει ήσυχα και να μη σηκώνει σκόνη, θα μπορούσε να είναι για εσένα, από τότε!
Στο πρόσωπο σου σχηματίζεται ένα χαμόγελο. Χαμόγελο νοσταλγίας. Τα κλειστά σου μάτια έχουν την εικόνα που κράτησες από το μέρος που δειπνείς απόψε..
Ένας ήχος, όμως, σε επαναφέρει στο σήμερα..
Ήχος κινητού τηλεφώνου.
Όχι, σαράντα χρόνια πριν, εκεί δηλαδή που ταξιδεύεις, δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Πόσο μάλλον πολυτονικά ringtones..
Ανοίγεις τα μάτια. Ο σερβιτόρος έχει φέρει το κέρασμα του μαγαζιού. Σπιτίσιο γλυκό κουταλιού.
Ρίχνεις μια ματιά γύρω.
Όχι. Ούτε οι μαμάδες πριν σαράντα χρόνια, ήταν γραμμωμένες κορμάρες με τατουάζ, ξώβιζα και σούπερ μίνι!
Πλήρης επιστροφή στο παρόν!
Ωραίο το ταξιδάκι!
Καλή χώνεψη..
