Μέσα στο αυτοκίνητο, κολλημένος στην κίνηση της πόλης. Πας σημειωτόν. Πρώτη, Δευτέρα, νεκρά, φρένο. Αναμονή και μετά πάλι από την αρχή. Πρώτη, Δευτέρα…

Έχεις τα παράθυρα κλειστά, γιατί έχεις τον κλιματισμό ανοιχτό και είσαι βολεμένος στον μικρόκοσμο της καμπίνας του αυτοκινήτου σου, με μοναδικό ήχο, αυτόν που έρχεται από το ραδιόφωνο.

Η διαδρομή σου σε οδηγεί και σε ένα κατηφορικό μονόδρομο, στο τέλος του οποίου είναι το φανάρι. Ένα φανάρι που αργεί να γίνει πράσινο. Έτσι λοιπόν, περιμένεις. Περιμένεις κάθε φορά που «ανοίγει» το φανάρι, να αφήσεις το πόδι σου από το φρένο, έτσι ώστε το αμάξι να τσουλήσει λίγα μέτρα, στον κατηφορικό δρόμο. Εύκολο, συγκριτικά με τη διαδικασία με τις ταχύτητες..

Είσαι απορροφημένος σε διάφορες σκέψεις, όταν κάποια στιγμή, κάτι στο περιβάλλον σου αλλάζει. Νιώθεις πως σε παρακολουθούν!
Κοιτάς, σχεδόν ξαφνιασμένος. Κοιτάς στα αριστερά σου, έξω από το παράθυρο..

Το βλέπεις! Ένα πανέμορφο πλάσμα! Ένα κοριτσάκι, όχι πάνω από 6 ετών, σε κοιτά με τα τεράστια μάτια του και με το χεράκι του προτεταμένο σε επαιτεία!
Στο βλέμμα του, πέρα από το αθώο της ψυχής του διακρίνεις κάτι που σε τρομάζει!

Διακρίνεις φόβο!

Δεν του δίνεις τίποτα! Ανασηκώνεις ελαφρά το πόδι σου από το φρένο, ίσα για να τσουλήσει ελάχιστα το αυτοκίνητο, για να καταλάβει πως από εσένα δε θα πάρει τίποτα. Μία μικρή πράξη αντίστασης στην παιδική εκμετάλλευση, σκέφτεσαι..
Γρήγορα η μικρή, φεύγει από το αμάξι σου και πάει στο πίσω, να ζητιανέψει από εκεί..

Η εικόνα της όμως, κυριαρχεί στη σκέψη σου!
Λίγο πάρα κάτω, στο φανάρι, τη βλέπεις!..

…βλέπεις το τέρας που την έχει βάλει εκεί! Σίγουρα είναι η μάνα της. Την κοιτά, ελέγχοντας τις κινήσεις της. Κάπως έτσι εξηγείται και ο φόβος στο βλέμμα του κοριτσιού, σκέφτεσαι..

Οργίζεσαι! Θέλεις να κατέβεις κάτω και να αρχίσεις τη «μάνα» στις κλωτσιές! Αυτή, παίρνει το βλέμμα της από τη μικρή και το στρέφει σε εσένα. Βλέπει την οργή σου! Αμέσως παίρνει τη μικρή και φεύγουν..

Σκέψεις. Πολλές σκέψεις!

Τι χρειάζεται για να καταπολεμηθεί αυτό το φαινόμενο;! Λίγα μέσα! Τρία, τέσσερα βανάκια με εθελοντές, ανάμεσα τους και κοινωνικοί λειτουργοί.
Να περιπολούν και να μαζεύουν αυτά τα παιδιά. Αυτές τις κακοποιημένες ψυχούλες. Όπως γίνεται και σε άλλα, πολιτισμένα, κράτη (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία κλπ)

Σκέφτεσαι πως, εκτός από τα παιδιά, η Πολιτεία μπορεί να δημιουργήσει τη δυνατότητα να συλλαμβάνονται και οι γονείς τους και να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες το νόμου!

Όπου εφαρμόστηκαν παρόμοιες τακτικές, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, το φαινόμενο εξέλειψε, η περιορίστηκε κατά πολύ!..

Στη συντριπτική πλειοψηφία, στα κράτη που εφαρμόστηκαν αυτές οι πρακτικές, αυτοί που κινητοποιήθηκαν ήταν πολίτες, εθελοντές, στους οποίους η Πολιτεία στάθηκε αρωγός.

Κάπου όμως, στις σκέψεις σου, αναδύεται και μία μνήμη..

Θυμάσαι το μακρινό 1992. Εκείνη τη χρονιά, κάποιοι πολίτες, πρότειναν να γίνει μποϊκοτάζ σε προϊόντα που προέρχονταν από χώρες (Ολλανδία, Ιταλία κλπ), οι οποίες τηρούσαν αρνητική στάση στο θέμα με την ονομασία των Σκοπίων!
Εκείνη η κίνηση, είχε τεράστια επιτυχία!

Θυμάσαι τα ρεπορτάζ και τις ανταποκρίσεις, που έδειχναν το άγχος και τον αιφνιδιασμό των κυβερνήσεων εκείνων των κρατών!
Οι πολίτες, οι…. έλληνες πολίτες, ήταν υπερήφανοι που η δική τους αυθόρμητη κίνηση, είχε τέτοιο, θετικό, αντίκτυπο, σε ένα θέμα που τους αφορούσε άμεσα! Σε ένα θέμα…. Εθνικό!

Θυμάσαι όμως και κάτι άλλο!..

Θυμάσαι και το «γείωμα» που είχαν ρίξει στους πολίτες – ψηφοφόρους, σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα!
Ειδικά δε, τα κόμματα «εξουσίας»!

Υπουργοί και μεγαλοστελέχη από τα δύο μεγάλα κόμματα, έβγαιναν και έκαναν πανομοιότυπες δηλώσεις, με τις οποίες δήλωναν την διαφωνία τους για το, επιτυχημένο από κάθε άποψη, μποϊκοτάζ..

Αιφνιδιασμός! Οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν, γιατί έτρωγαν «πόρτα» για μία κίνηση, που ήταν σε όλα της σωστή!
Στο κάτω κάτω, παρόμοιες κινήσεις που γίνονταν από πολίτες άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τύχαιναν, τις περισσότερες φορές, της υποστήριξης των κυβερνήσεων τους..

Τι το διαφορετικό είχε η κίνηση των ελλήνων;!..

…και όμως! Είχε!

Ανάμεσα στις απόψεις που είχαν ακουστεί τότε, σχετικά με την απόρριψη του πολιτικού κόσμου στην πρωτοβουλία των πολιτών, είχε ακουστεί και μία σωστή!

«Οι κυβερνώντες στην Ελλάδα, δεν θέλουν ενεργούς και συνειδητοποιημένους πολίτες», είχε πει εκείνη η φωνή.
Ειδικά δε, όταν αυτοί οι πολίτες, παίρνουν επιτυχημένες πρωτοβουλίες, αργά ή γρήγορα, θα έρθει η ώρα που εκτός από πρωτοβουλίες, θα αποκτήσουν και κάτι άλλο!..
Θα αποκτήσουν αντίληψη…
Αντίληψη της δύναμης τους. Αντίληψη των δυνατοτήτων τους..

Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, ο εθελοντισμός είναι κυρίαρχο συστατικό της λειτουργικότητας του κράτους.
Στην Ελλάδα, ο εθελοντισμός, υπάρχει, κυρίως, σαν όνομα..
Σε νηπιακό στάδιο, στην καλύτερη περίπτωση!

Δεν τον αφήνουν να μεγαλώσει. Δεν τον προωθούν!
Μία πρωτοβουλία πολιτών, που θα πετύχει, είτε στα μικρά, που είναι η διάσωση αθώων παιδικών ψυχών, είτε στα μεγάλα εθνικά θέματα, αντιμετωπίζεται από το νοσηρό, ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ως μία απειλή στην ίδια του την ύπαρξη!

Πώς να μην είναι άλλωστε!

Αυτός που θα πάρει μία επιτυχημένη πρωτοβουλία, δεν είναι ο ίδιος που θα πιστέψει τα παραμυθάκια τύπου «Λεφτά υπάρχουν και βαράμε τα νταούλια» και άλλα τέτοια χαριτωμένα..

Έτσι λοιπόν, είμαστε και παραμένουμε πολίτες, μόνο κατ’όνομα..

…μέχρι την ημέρα που θα μπορέσουμε να γίνουμε πολίτες κατ’ουσία..

ΑΜΗΝ!!