Από τη Δικαία Μαραβέλια 
Ζωές φορτωμένες με σύμβολα, που νόημα πλέον δεν έχουν.
Τα συν, τα πλην, τα δια, τα επί όλα προσθέτουν, αφαιρούν, διαιρούν και πολλαπλασιάζουν υπάρξεις γιατί έτσι. Κανένα από αυτα δεν δίνει αξία στο πραγματικό αποτέλεσμα.
Αξίες ανάξιες, που βαρένουν γιατί πρέπει, καθώς σκεπάζουν προστατευτικά σαν ασαράντοτο (ασαράντιστο) μωρό, τα οποία θέλω.
Χαμόγελα ψεύτικα σε πρόσωπα που το μόνο που θέλουν είναι ένα φιλί στο μάγουλο και αυτό πεταχτό, μην πάθουμε και καμιά αγάπη.
Λόγια που θυμίζουν λέξεις λεξικού παλιού, με την μυρωδιά της κλεισούρας. Έτσι μυρίζουν, ναι. Έχουν μυρωδιά τα λόγια.
Έχουν και εικόνα αυτήν που δεν θέλουν να δεις και πεισματικά την κρύβουν στην ακριβή ετυμολογία τους σοβαρεύοντας αμέσως την κατάσταση.
Για τις κινήσεις τι να πρωτογράψω… μια λέξη μόνο.
Άγγιξε.
Και τώρα κλείσε τα μάτια.
