Από τη Νίτσα Μανωλά   

 

Λένε πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει…

Αναλόγως θα πω εγώ που μ’ αρέσει να βλέπω το όφελος της αμφιβολίας!

Το ράγισμα σε ένα πανέμορφο, αγαπημένο σου, κρυστάλλινο βάζο για παράδειγμα…

Αν είναι από εκείνα τα ανεπαίσθητα που με το ζόρι τα πιάνει το μάτι σου τότε μπορεί να το κρατήσει ενωμένο και να μη σπάσει ποτέ.

Το σημάδι και η θύμηση του πάντα θα υπάρχουν μα δεν θα είναι αρκετά για να το χωρίσουν στα δύο.  Μπορείς να επιλέξεις να το κρύψεις με κάποιο τρόπο για να μην σου θυμίζει πως υπάρχει κάποιο ράγισμα πάνω του και σου χαλάει την οπτική εικόνα.

Στο κάτω- κάτω το αγαπάς τόσο πολύ αυτό το βάζο που… παραβλέπεις το ραγισματάκι του οικειοθελώς.

Αν πάλι το ράγισμα είναι από τ’ άλλα, τα πιο βαθιά από εκείνα που δημιουργούν και διακλαδώσεις με το πέρασμα του χρόνου και μεγαλώνουν, τότε αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα θρυψαλιάσει.

Τότε ίσως αποφασίσεις πως δεν αξίζει τον κόπο να το μαζέψεις και να το φτιάξεις.

Πιάνεις σκούπα και φαράσι και ξεκινάς…

Πονάς!

Το βάζο αυτό κάποτε ήταν το αγαπημένο σου. Στόλιζε με όμορφα λουλούδια και αναμνήσεις το σαλόνι σου. Κάθε κομμάτι που μαζεύεις από το πάτωμα είναι και μια παλιά σημαντική σου στιγμή.

Ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ σου…

Είναι το βάζο που φιλοξένησε τα λουλούδια της πρώτης επετείου σου, που πήρε χρώμα και ζωή από τα πρώτα γεννητούρια σου, που γέμισε με ευχές από αγαπημένους φίλους στα γενέθλια σου ή στη γιορτή σου.

 Και τώρα τι; Θα το πετάξεις έτσι απλά;

Ίσως να είσαι από εκείνους που δεν τους αρέσει να πετούν…  Από εκείνους τους παλιούς ντε, τους πιο επίμονους και πιο ευαίσθητους ή μπορεί να έχεις απαράμιλλο πείσμα…

Ίσως τότε να δοκιμάσεις να το φτιάξεις μαζεύοντας τα μεγάλα κομμάτια και προσπαθώντας να τα κολλήσεις και πάλι.

Θέλεις να το κάνεις το ίδιο όμορφο όπως παλιά.

Μάταιος κόπος.

Οι ρωγμές και τα σημάδια θα είναι πάντα ευδιάκριτα.  Τα κομμάτια του θα είναι  χωρισμένα και σε κάποια σημεία θα λείπουν κιόλας…

Το βάζο σου δεν θα γίνει ποτέ ξανά το ίδιο.  Ούτε και η καρδιά σου!

Ποτέ!

Απλά θα υπάρχει μέσα στο σπίτι σου ραγισμένο μέχρι τη στιγμή που θα σπάσει για πάντα…