στην εποχή των ηρώων.
Είναι εκείνες οι παλιές ελληνικές ταινίες.
Όχι όλες.
Συγκεκριμένα, οι ταινίες που γυρίστηκαν την περίοδο των πρώτων χρόνων της επταετίας. Τέλη δεκαετίας ’60 με αρχές ’70..
Είναι που αυτές οι ταινίες βγάζουν μια κάποια αφέλεια. Όχι την αφέλεια των προηγούμενων ταινιών του ένδοξου ελληνικού κινηματογράφου, στις οποίες, λίγο πολύ αποτυπώνονταν μία πλασματική κατάσταση, με υπαλληλάκους που ζούσαν σε διαμερισματάρες με υπηρέτριες και που όταν τα πράγματα στριμοκώλιαζαν, όλο και κάποιος πλούσιος θείος έσκαγε μύτη από το πουθενά, όλο και κάποιο λαχείο κέρδιζαν και με αυτό το μαγικό τρόπο λύνονταν όλα τα προβλήματα των ηρώων της ταινίας!
Αναφέρομαι στη σχεδόν πρωτόγονη, ακατέργαστη αφέλεια των ταινιών, που γυρίστηκαν στο ξεψύχισμα του ελληνικού κινηματογράφου, όταν πλέον η τηλεόραση με το μνημειώδες σήριαλ «Άγνωστος Πόλεμος», στερούσε από τις κινηματογραφικές αίθουσες τους θεατές..
Εκείνες οι ταινίες, ήταν, ίσως, οι μοναδικές στις οποίες αποτυπώνονταν με ειλικρίνεια η αφέλεια της ελληνικής κοινωνίας. Αποτυπώνονταν, επίσης και οι ευσεβείς πόθοι των τότε, ελλήνων..
Ήταν τότε που οι έλληνες, περίμεναν τον Σωτήρα.
Περίμεναν αυτόν, κάποιον τέλος πάντων, που, ως δια μαγείας, θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους και όλοι θα ζούσαν ένα κάποιο happily ever after, νεοελληνικού τύπου.
Χαλαρά σενάρια, στα οποία περιγράφονταν, ως επί το πλείστον, χαρακτήρες που η κύρια έννοια τους ήταν να ρίξουν το γκομενάκι, ή τη γκομενάρα της γειτονιάς και σε ορισμένες περιπτώσεις, να σώσουν το κορίτσι από τον κακό γκόμενο, ο οποίος εκτελούσε και χρέη παρτ τάϊμ νταβατζή. Στο τέλος, ευοδώνονταν οι πόθοι τους και οι καλοί άνθρωποι έφευγαν αγκαλιά με το κορίτσι..
Οι έλληνες έφαγαν το παραμυθάκι, στη μεταπολιτευτική περίοδο. Τότε που ήρθε κάποιος, ο οποίος «διαβάζοντας» τους έλληνες, τους πούλησε αυτό ακριβώς που ήθελαν!
Παραμύθια!
Βέβαια, τα καλύτερα παραμύθια είναι αυτά που τα λες εσύ, αλλά τα χρεώνεται άλλος!
Οι έλληνες πίστεψαν για πολλά χρόνια πως η αναμονή τους για αυτόν που θα τους «έσωζε», είχε τελειώσει!
Μέχρι που ήρθε ο λογαριασμός!…
…και αυτοί λογαριασμοί ΠΑΝΤΑ πληρώνονται!..
Ξαφνικά η έλληνες βγήκαν από το λήθαργο που τους είχε ρίξει η γλύκα του παραμυθιού.
Ο Πρίγκιπας, μαζί με τις πριγκίπισσες και τους φίλους τους, καβάλησαν τα πολυβάλβιδα άλογα τους και την έκαναν! Άλλωστε, τα άλογα ήταν με χρονομίσθωση και τα χρώσταγαν. Άσε που έπιναν πολύ τα άτιμα!..
Κάπου εκεί οι έλληνες είδαν τη γύμνια της πραγματικότητας τους. Είδαν τους «υπεύθυνους» να αποποιούνται των ευθυνών τους και να την κάνουν και αυτοί!…
Οι πανικόβλητοι έλληνες, έψαχναν πλέον για ήρωες!
Όχι για τους ήρωες, όπως μας τους δείχνουν στην κατεστημένη προπαγάνδα. Αυτούς με τους τετράγωνους ώμους και τα θεληματικά πηγούνια, που καβαλάν τις τετρακίνητες τζιπούρες τους, εμφανίζονται την κρίσιμη στιγμή, με όλα τα απαραίτητα εφόδια (και λάδι για το δάγκωμα σκορπιού) και σώζουν την κατάσταση..
..αλλά για τους άλλους ήρωες, τους αληθινούς!
Αυτούς που πρέπει, πλέον, να κάνουν τη διαδρομή, όχι με το πολυβάλβιδο και με δερμάτινο σαλόνι «θηρίο» τους, αλλά με το χιλιαράκι.
Αυτούς που με ισοπεδωμένες, πλέον, αποδοχές υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους.
Κυρίως όμως, για αυτούς, που μέσα στη γενικότερη σαπίλα, έχουν το κουράγιο και τη δύναμη να αισιοδοξούν και να πιστεύουν σε ένα αύριο, που θα είναι καλύτερο από τη σημερινή χλαπάτσα.
Για αυτούς που θα ηγηθούν και θα εμπνεύσουν!
Για….πραγματικούς ήρωες!..
