Αυταπάτες ωριμότητας…

Είναι τα γενέθλια του Στέφανου.

Έχουν μαζευτεί φίλοι στο σπίτι του και παρτάρουν! Ο Στέφανος εξηνταρίζει, αλλά έχει καρδιά εφήβου!
Οι επισκέπτες ανταλλάσουν τις γνωστές χαιρετούρες, τύπου «που’σαι ρε συ, χαθήκαμε» κι έτσι..
Οι περισσότεροι έχουν να βρεθούν από κοντά, πάρα πολύ καιρό. Ίσως χρόνια..

Ένα χέρι..

Ένα χέρι στον ώμο. Κάποιος θέλει να σε χαιρετίσει.
Γυρνάς να δεις ποιος είναι..

«Ποιος είναι αυτός;» αναρωτιέσαι από μέσα σου, κοιτώντας τον άγνωστο που σε κοιτά στα μάτια, με έκδηλη την προσμονή του να τον αναγνωρίσεις και να ανταποδώσεις την εγκαρδιότητα.
Τον κοιτάς και ταυτόχρονα δίνεις εντολή στους μύες του προσώπου σου να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο, μέχρι να θυμηθείς ποιος είναι. Μα ποιόν σου θυμίζει;!

Τζίφος! Κάποιον σου θυμίζει αυτός ο μεσήλικας, αλλά το μυαλό σου έχει κολλήσει!
«Δε με θυμάσαι, ε;», έρχεται η διαπίστωση από απέναντι σου, επιβεβαιώνοντας την αποτυχία σου να τον θυμηθείς..

«Ο Νίκος είμαι. Έχουμε να τα πούμε καιρό, ε;..»

Ο Νίκος;..

…ο Νίκος;!!!

Αυτό το ηττημένο ανθρωπάκι απέναντι σου είναι ο Νίκος;!!
Ναι αυτός είναι..
«Ρε Νίκο, τι γίνεται ρε φίλε;! Σχώρα με, κόλλησε το μυαλό μου. Έχουμε να τα πούμε και τόσο καιρό. Πόσο είναι, τρία τέσσερα χρόνια;..»

Ανταλλάσεις μερικές φράσεις με το Νίκο, βουτηγμένες στην αμηχανία και με μία δόση ντροπής εκ μέρους σου που δεν τον αναγνώρισες.

Ναι. Περνάν τα χρόνια και αλλάζουμε. Όλοι αλλάζουν..

Αυτό όμως που, συνήθως, μένει σταθερό στους ανθρώπους, είναι η φυσιογνωμία τους. Αυτό δηλαδή, που εκπέμπουν..
Ο Νίκος, σε καμία περίπτωση δεν εκπέμπει όπως παλιά! Εκείνος ο επιτηδευμένος μάγκας με το υπεροπτικό ύφος και το γλαρό βλέμμα, δεν έχει σχέση με το σκυθρωπό ανθρωπάκι με το θολό, ηττημένο, σχεδόν παρακλητικό για αποδοχή, βλέμμα!

Το πάρτι τελειώνει και οδηγείς προς το σπίτι σου. Περασμένη ώρα, άδειοι οι δρόμοι και εσύ σκέφτεσαι..

Σκέφτεσαι εκείνο τον κακομοίρη που είδες στο πάρτι. Εκείνη τη σκιά του παλιού Νίκου που ήξερες.
Δε χρειάστηκε ούτε στιγμή να αναρωτηθείς τι συνέβη στο Νίκο και κατάντησε έτσι.
Όλη την ώρα στο πάρτι, περιέφερε την κακομοιριά του, μαζί με την ηττημένη φυσιογνωμία του.

Ήξερες τι του είχε συμβεί.
Ήξερες πως σε αυτόν, όπως και σε τόσους άλλους, κατέρρευσαν οι αυταπάτες τους και ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό που πάντα απέφευγαν.
Ήρθαν αντιμέτωποι με τα ζόρια της ζωής!

Βλέπεις, ο Νίκος, αμέσως μετά το Στρατό, μπήκε με μέσο που βρήκε ο μπαμπάς του, στο Δημόσιο.
Από την ασφάλεια της τσέπης του μπαμπά, στη μισθολογική σιγουριά του Δημοσίου. Ακολουθώντας την οδό των στερεοτύπων ο Νίκος, γνώρισε στην Υπηρεσία του και παντρεύτηκε μία συνάδελφό του, μια απ’τα ίδια! Με μέσο στο Δημόσιο και από την θαλπωρή του μπαμπά στην ζεστή αγκαλιά του Δημοσίου..

Τα χρόνια και οι δεκαετίες πέρναγαν. Ο Νίκος με τη σύζυγο του, μεγάλωναν και μαζί μεγάλωνε και η οικογένεια τους.

Ο Νίκος επίσης, ήταν χαρακτηριστικά αλαζών!
Μη έχοντας ποτέ του αντιμετωπίσει οικονομικές δυσκολίες και χωρίς την παραμικρή αντίληψη, περί μισθολογικής ανασφάλειας, ήταν πολύ επικριτικός με αυτούς οι οποίοι, όπως και αυτός είχαν την δυνατότητα, ελέω μπαμπάδων, να μπουν στο Δημόσιο και να «καβατζώσουν», αλλά δεν το έπραξαν..

Όταν κάποιος από τον περίγυρό του, από αυτούς που είχαν επιλέξει το ελεύθερο επάγγελμα, εξέφραζε την αγωνία του για την πορεία της δουλειάς του και για τα φέσια που του έχουν φορέσει διάφοροι μπαταχτσήδες, ο Νίκος ξεδίπλωνε την αλαζονεία του, μαζί με μπόλικη δόση ειρωνείας και πολύ εύκολα έπαιζε με τον πόνο αυτών που δεν επέλεξαν, όπως αυτός, να υποκαταστήσουν το βυζί της μαμάς με το βυζί του κράτους!..

Κάποτε, όμως, ήρθε η Κρίση!

Η Κρίση πάντοτε έρχεται! Έχει απαράμιλλη συνέπεια!

Η Κρίση πάντα μας επισκέπτεται, σε διάφορες μορφές.
Εν προκειμένω η Κρίση ήρθε με τη μορφή βαρβάτων μισθολογικών περικοπών στο Δημόσιο Τομέα..

Τότε ήταν που ο Νίκος και οι όμοιοι του, στα πενήντα του πια και έχοντας όλα του τα χρόνια την αίσθηση ασφαλείας, ήρθε αντιμέτωπος με μία πραγματικότητα παντελώς άγνωστη σε αυτόν!
Αν μη τι άλλο, οι φίλοι και γνωστοί του που είχαν επιλέξει το δύσκολο στίβο της ελεύθερης αγοράς, είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Είχαν μάθει να ελίσσονται και να λύνουν προβλήματα..

Ξαφνικά, ο Νίκος, από τη μια μέρα στην άλλη, στα πενήντα του πια, ξανάγινε το 12χρονο παιδάκι που κοιτά μοιρολατρικά, τι χαρτζιλίκι θα του δώσουν οι μεγάλοι.
Παρακολουθούσε τους γνωστούς και φίλους, που είχαν, όλα αυτά τα χρόνια, μάθει την πιάτσα. Τους έβλεπε με τι ευκολία προσαρμόζονταν στα νέα, δύσκολα, δεδομένα. Παρακολουθούσε, σχεδόν άναυδος, την ευκολία με την οποία ανταπεξέρχονταν στην Κρίση. Ανακάλυπτε έκπληκτος, την οικονομική διαχείριση που είχαν κάνει αυτοί, σε αντίθεση με αυτόν, ο οποίος πρακτικά, δεν έβρισκε λόγο να κάνει σοβαρή αποταμίευση, αφού είχε τη σιγουριά του Δημοσίου..

Ξαφνικά, ο αλαζών Νίκος, ανακάλυψε πως έχει παραμείνει παιδάκι!
Στα βλέμματα των φίλων και γνωστών, δε διέκρινε τη αλαζονεία που είχε αυτός κάποτε, αλλά κάτι χειρότερο!

Διέκρινε οίκτο! Οίκτο, ανάμεικτο με απαξίωση.
Ο περίγυρος του άρχισε να τον αντιμετωπίζει σαν το μικρό παιδάκι, που δεν του λέμε την αλήθεια, για να μη το στενοχωρήσουμε και το αφήνουμε στις αυταπάτες του.

Κάπου έπιασε το αυτί του να τον χαρακτηρίζουν «λουφαδόρο». Είχε, λένε, αναγάγει σε τέχνη τη λήψη αναρρωτικών αδειών και το χτύπημα κάρτας από το τηλέφωνο. Κάπου εκεί είχε εξαντληθεί η δημιουργικότητα του Νίκου. Στην τέχνη του πώς να είσαι αργόσχολος και άχρηστος..

Όμως οι κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται με παραμυθάκια, αλλά με δράση. Ο Νίκος και οι όμοιοι του μπορούν να συνεχίσουν να λουφάρουν και να λαμβάνουν μισθούς, έστω τσακισμένους και να λένε μεταξύ τους παραμυθάκια για συνομωσίες και τέτοια χαριτωμένα.

Εσύ όμως επέλεξες αν ζήσεις στον πραγματικό κόσμο. Επέλεξες την αλήθεια..

Όλοι λίγο πολύ, ξέρουμε πως από την αλήθεια, δεν ξεφεύγεις!

Πάει χέρι, χέρι με την Κρίση..