από την Rosa Negra
Έφυγες ξαφνικά και σκοτείνιασαν όλα.Τόσα όνειρα, τόσα σχέδια και τώρα; Κενό και εγώ πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Να ζω με την απουσία σου. Πως να το κάνω;
Εμείς ήμασταν ένα, έτσι μου έλεγες. Οι δυο μας ενάντια σ΄ ένα κόσμο που το μόνο που κάνει είναι να κρίνει και να φέρνει εμπόδια, που προτιμά να σχολιάζει και να κρίνει τους άλλους από το να προσπαθεί να δει τους δικούς του δαίμονες και να τους πολεμήσει. Αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε τι σκέφτονταν οι άλλοι. Εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σε έχω αγκαλιά. Ένα σου φιλί με έκανε να ξεχνάω τα πάντα.. μια σου αγκαλιά ήταν αρκετή για να νιώθω δυνατή όσο ποτέ…
Μια νύχτα έφτασε για έρθουμε κοντά.
Έβλεπα το κορμί σου να πάλλεται από το πάθος, έβλεπα τα χέρια σου να με κρατάνε σφιχτά, τα μάτια σου να με κοιτάνε τρυφερά.
Έβλεπα μέσα τους όσα δε τολμούσες να μου πεις.. Φοβόσουν. Μα ποιος δε φοβάται μπροστά στο άγνωστο; Ποιος δε φοβάται να χαθεί ξανά στον έρωτα; Εκείνη τη νύχτα σου ορκίστηκα αιώνια αγάπη. Με κοίταξες στα μάτια και μου σκούπισες τα δάκρυα. ¨Και εγώ σ΄ αγαπάω¨ μου είπες και ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Μετρήσαμε μαζί δέκα υπέροχα χρόνια. Με πολλές δυσκολίες, πολλούς δαίμονες να μας βασανίζουν αλλά πάντα μαζί. Η αγάπη μας θα νικήσει τα πάντα, έτσι πίστευα.
Μέχρι που κάποια στιγμή άρχισες να αλλάζεις.. Το έβλεπα, το ένιωθα. Δεν ήσουν όπως παλιά. Δε με κοίταζες με το ίδιο πάθος, ο έρωτας που υπήρχε στα μάτια σου τόσα χρόνια, άρχισε να χάνεται. Έκανα ότι δεν έβλεπα. Δεν άντεχα στην ιδέα να σε χάσω. Ας σε είχα έστω και έτσι.. Όμως εσύ συνέχισες να φεύγεις όλο και πιο μακριά. Τη μέρα που σε είδα με τη βαλίτσα στο χέρι να με κοιτάς με δάκρυα στα μάτια και να μου λες ¨φεύγω¨, η καρδιά μου έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια.
Και τώρα; Κενό. Βλέπω τις φωτογραφίες σου, σου μιλάω αλλά δεν μου απαντάς.. Σου μιλάω, σου φωνάζω να μου δώσεις μια απάντηση στα τόσα γιατί που με βασανίζουν αλλά μάταια. Κοιτάω το σπίτι μας. Το σπίτι που κάναμε τόσα όνειρα μέσα του και που τώρα είναι άδειο. Συντρίμια. Διαλύθηκε και αυτό, όπως και η καρδιά μου.
Τι άλλαξε; Πώς το ένα έγινε δύο έτσι ξαφνικά; Πως θα ζήσω χωρίς εσένα σκέφτηκα και κατέρρευσε ο κόσμος μου. Πώς θα αντέξω χωρίς το φιλί σου; Χωρίς το γέλιο σου; Πώς θα αντέξω να υπάρχω σε ένα κόσμο που δεν είσαι εκεί; Πώς θα προχωρήσω; Η αγάπη σου και η προδοσία σου έγιναν ένα.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δε ξέρω πια τι νιώθω. Πονάω ακόμα, σε αγαπάω ακόμα, αλλά ένα είναι σίγουρο όπως μου είχες πει και εσύ. Η ζωή προχωράει. Και είναι αλήθεια δυστυχώς. Προχωράει και δεν σε ρωτάει. Έτσι και εγώ, προχωράω χωρίς να ξέρω που ακριβώς πηγαίνω, βλέπεις, εσύ ήσουν η πυξίδα μου τόσα χρόνια. Θα τα καταφέρω όμως. Το χρωστάω σε σένα που ήσουν ειλικρινής απέναντι μου και έφυγες όταν ένιωσες ότι ασφυκτιάς, στη σχέση μας που με έκανε αυτή που είμαι σήμερα, μα πάνω από όλα το χρωστάω στον εαυτό μου. Είναι καιρός να τον αγαπήσω, με το ίδιο πάθος, με την ίδια δύναμη που αγάπησα και σένα. Γιατί τελικά μόνο αυτός μου έμεινε….
