Της Δρ Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Και σε θυμάμαι έφηβο, εαυτέ μου, να τολμάς να απαντάς σε ερωτήσεις με θυμώδη και προσβλητικό πρόσημο. Να αντιμιλάς σε ενήλικες που έχουν εξουσία επάνω σου είτε αυτοί είναι καθηγητές, είτε συγγενείς, είτε γονείς.
Από την μια είχαμε το “υποστήριζε την γνώμη σου, δείχνε ποιος είσαι” και από την άλλην είχαμε το “μην αυθαδιάζεις, προκαλείς, γίνεσαι αγενής”. Ποια είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στο να υποστηρίζει κανείς την γνώμη του χωρίς να αυθαδιάζει, δεν μπόρεσα ποτέ να την καταλάβω. Ακόμη και τώρα που μεγαλώνω πάντα θυμάμαι το πόσο δίκαιο είχα που αντιμιλούσα. Πάντα θυμάμαι τα δικά μου συναισθήματα, τις σκέψεις που στροβίλιζαν στο μυαλό μου και την τόλμη μου να μιλήσω παραπονούμενος για όσα συνέβαιναν.
Αυτά που βιώνει κανείς, τείνει να θυμάται. Δεν μετανιώνω που αντιμιλούσα. Ήμουν ένα καλό παιδί από κάθε σημασία της λέξης. Καλός μαθητής, πρόθυμος να βοηθήσω στο σπίτι, τους φίλους, τους συγγενείς ακόμη και στην εργασία των δικών μου. Και αυτό τουλάχιστον το παραδέχονταν και οι μεγάλοι!
Αντιμιλούσα όταν ένιωθα πως με αδικεί η συμπεριφορά τους, όταν μου ζητούσαν ακόμη περισσότερα, όταν δεν με άφηναν να κάνω τα χόμπι μου, επειδή δεν τους άρεσαν. Αντιμιλούσα όταν με πρόσβαλλαν και με υποτιμούσαν, όταν μου επιτίθονταν επειδή έτσι. Πάντοτε είχα συνέπειες. Δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να αντιμιλήσω ή να αυθαδιάσω ή να γίνω αγενής και να μην δεχθώ συνέπεια. Αυτό φυσικά δεν με βοήθησε στο να σταματήσω να αντιδρώ! Η μείωση του βαθμού, η στέρηση κάποιου προνομίου που δικαιούμουν, το ξύλο, η λεκτική ταπείνωση δεν ήταν ικανές συνέπειες για να αλλάξουν αυτό το ισχυρό στοιχείο προσωπικότητας που έχω. Είμαι αντιδραστικός!
Αυτά όλα, όμως, ήταν ικανά για να μου προκαλέσουν άλλου είδους προβλήματα. Αντιδρούσα και έλεγα τον πόνο μου πνιγμένος μέσα στα αναφιλητά. Και επειδή ως γνωστόν οι άνδρες δεν κλαίνε, επιπληττόμουν ακόμη και γιαυτό. Συνάμα, κάθε φορά που υποστήριζα τον εαυτό μου με πιαναν τα κλάματα, με αποτέλεσμα να θεωρούν ότι το κάνω επίτηδες για να με λυπηθούν. Καμία σχέση! ΄
Ύστερα άρχισα να φοβάμαι τις συγκρούσεις. Προσπαθούσα να τις αποφεύγω για να μην δεχθώ τις συνέπειες. Μου ήταν αδύνατον να κάνω ότι μου ζητούσαν γιατί οι στάσεις ζωής μου είχαν ριζώσει τόσο βαθιά που δεν με άφηναν ούτε να λοξοκοιτάξω. Την αλήθεια μου την κρατούσα παραμάσχαλα και δεν μπορούσα να την ξεγελάσω. Όπου λοιπόν δεν γινόταν να υπακούσω έπρεπε να αντιδράσω. Δεν ησύχαζα αν δεν αντιδρούσα! Σχεδόν ποτέ δεν θυμάμαι να συγκρούστηκα με άτομα εξουσίας στα οποία να μην κάνω αυτό που πρόσταζαν και να βγω πανηγυρικά νικητής εγώ! Είχαν την εξουσία να έχουν την νίκη με το μέρος τους! Πλήρωνα με στέρηση προνομίων που δικαιωματικά δικαιούμουν! Φυσικά αυτό μέχρι σήμερα με κάνει να αηδιάζω! Καταδικάζω οποιονδήποτε για χάριν της δύναμης του αδικεί οποιονδήποτε! Και συνεχίζω να τρώω τα μούτρα μου! Απεχθάνομαι το γλείψιμο, την υποκρισία ακόμη και την διπλοπροσωπία. Είμαι οπαδός της αλήθειας!
Υποστηρίζω πάντοτε τον εαυτό μου, με σθένος! Όμως, όλη αυτή η ιστορία με έκανε να φοβάμαι. Φοβάμαι την μοναξιά του αντιδραστικού! Να μαι μόνος εγώ απέναντι σε τόσους υποκριτές! Όποιος λέει την αλήθεια του και αντιδρά στις συνήθεις τακτικές του κατεστημένου τείνει να θεωρείται γραφικός και περιθωριοποιείται! Εκεί στο περιθώριο λαμβάνει και δεύτερη ποινή. Εξοστρακίζεται συκοφαντημένος καθότι όποιος διαφέρει σημαίνει είναι προβληματικός. Αναρωτηθήκατε μήπως απλά αποτελεί εξαίρεση; Όχι φυσικά, καθότι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά λέει μια λαϊκή ρήση. Δεν ισχύουν όμως για όλα τα πράγματα οι λαϊκές ρήσεις, χρειάζεται μπόλικη θυμοσοφία για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει το που ισχύει κάτι ή όχι!
Όσο μεγαλώνω τουλάχιστον συνειδητοποιώ πως η αντιδραστικότητα μου μου στέρησε μια σίγουρη θεσούλα και ένα δίκτυο οσφυοκαμπτων τριγύρω μου αλλά με βοήθησε να υπηρετώ την αλήθεια μου και να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια!
