από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Περπατώντας στους στολισμένους δρόμους μιας πόλης που συνήθιζα να επισκέπτομαι την τελευταία δεκαετία κάθε Χριστούγεννα έκανα ποικίλους συνειρμούς. Κάθε φορά την ίδια χρονική στιγμή έκανα τον απολογισμό της χρονιάς που είχε περάσει. Μα ότι κι αν είχε συμβεί πάντα το ταξίδι εκείνο σηματοδοτούσε το τέλος και την αρχή. Γιατί δεν υπάρχει τέλος δίχως μια νέα αρχή.
Κάποιες φορές αυτή η έναρξη μιας καινούριας πορείας μοιάζει τόσο δύσπεπτη και ανεπιθύμητη, που το παρελθόν, όσο ζοφερό και αν ήταν, αποτελεί ένα ασφαλές κρησφύγετο.
Γιατί η δυστυχία είναι τόσο εμμονική που δυσκολεύεσαι να δεις το μέλλον από τη χαρούμενη πλευρά του; Ναι, μπορεί να συνεχίσει να είναι αντιπαθητικό, αλλά μπορεί να φέρει και την ευτυχία. Αρκεί να παλέψεις με τις πιθανότητες, να ξεκουνηθείς, να ξεκολλήσεις από το χθες, να δεις τον ουρανό γαλανό και να ονειρευτείς πως το φτεροκόπημα που ακούς στον ύπνο σου είναι από τα δικά σου φτερά.
Τι είναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ τώρα, αυτή τη στιγμή; Αν μπορείς να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, μπορείς και να αγωνιστείς για την απάντηση. Ναι, να δώσεις τη μάχη σου. Όχι, δεν είσαι φτιαγμένος για τα εύκολα.
Τι λες; Πάμε για ένα μαγικό 2019;
Θα τα πούμε ξανά στο επόμενο ταξίδι κάπου στο τέλος της χρονιάς που προβάλλει από το παράθυρο του χρόνου.
Υ.Γ.
Get a life my love.
