Σηκώνεσαι από το κρεβάτι..
Είναι πρωί. Όχι τόσο πρωί. Συνήθως σηκωνόσουν νωρίτερα. Αμέσως μόλις ξύπναγες, άφηνες το κρεβάτι και ξεκίναγες τη μέρα σου.
Μόνο που τον τελευταίο καιρό, κάτι έχει αλλάξει..
Εδώ και μερικούς μήνες, «πιάνεις» τον εαυτό σου να βαριέται. Δεν είσαι όπως ήσουν. Πριν, πεταγόσουν από το κρεβάτι μόλις ξύπναγες και ξεκίναγες δυναμικά τη μέρα σου!
Τώρα, ξυπνάς και αργείς, επίτηδες, να σηκωθείς από το κρεβάτι.
Λίγο καιρό πριν, έσκασε βόμβα! Σοβαρό πρόβλημα υγείας, το οποίο, τη στιγμή που διαγνώσθηκε, ήταν ήδη σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Στο τσακ τη γλίτωσες και είσαι ακόμα, μερικούς μήνες μετά, στο αρχικό στάδιο της θεραπείας.
Εσύ, δείχνεις καλά. Έτσι έδειχνες και πριν τη διάγνωση, όταν κανονικά θα έπρεπε να σέρνεσαι από την αδυναμία και τους πυρετούς. Μια ζωή όμως, είχες συνηθίσει να πουλάς το παραμυθάκι του δυνατού. Αυτού που δε χρειάζεται βοήθεια. Αυτού που προσφέρει βοήθεια..
Μέσα σου ήξερες, πως δεν ήσουν τόσο δυνατός όσο έδειχνες. Όσο θα ήθελες. Η αληθινή δύναμη είναι να παραδέχεσαι την αδυναμία σου φίλε! Τόσα χρόνια έδειχνες παντοδύναμος, ενώ εσύ ήσουν «απλά» δυνατός.
Αυτό που εσύ το ονόμαζες «αξιοπρέπεια» ή «ψωροπερηφάνια», για να αιτιολογήσεις την άρνηση σου να ζητήσεις βοήθεια, ήταν στην ουσία φόβος!
Είχες μάθει να φοβάσαι τη βοήθεια. Πρώτα είχες μάθει να φοβάσαι τη βοήθεια από αυτούς που, υποτίθεται, υπήρχαν για να σε βοηθούν! Από την Οικογένεια σου..
Από εκεί και πέρα, μόνος! Εσύ και ο θυμός σου! Ο απέραντος, τεράστιος Θυμός σου..
Όλα αυτά τα χρόνια, όποιος σε πλησίαζε, όποιος σου προσέφερε τη φιλία του, τον έδιωχνες! Όποιος σου έδειχνε αγάπη, τον πλήγωνες!
Άλλοι στη θέση σου παίρνουν ξυράφια και πληγώνουν το κορμί τους. Εσύ φίλε, πήγες βαθύτερα..
Εσύ, πλήγωνες την Ψυχή σου!
Δεν είχες μάθει να σε αγαπάν. Δεν είχες μάθει, να σε αγαπάς!
Είχες μάθει να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις. Δεν είχες παράπονο. Μια χαρά τα είχες καταφέρει! Ήσουν δυνατός!..
…ή μήπως όχι;!
Γιατί φοβάσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι;! Γιατί φοβάσαι να ξεκινήσεις τη μέρα σου;..
Από τότε που έσκασε η βόμβα με την υγεία σου. Από τότε είσαι έτσι.
Ξέρεις τι φταίει..
Ξέρεις πως όταν αρχίσει η μέρα σου, θα αρχίσουν και εκείνοι.
Πρώτα θα αρχίσει η σύντροφός σου. Θα σε πλησιάσει, όπως το έκανε εχθές και όλες τις προηγούμενες μέρες και βδομάδες και κοιτώντας σε στα μάτια με οίκτο, θα σου πει με στόμφο «όλα καλά θα πάνε! Θα ζήσεις!». Εσύ, θα πρέπει, για άλλη μία φορά, να αντιμετωπίσεις τον προς το πρόσωπο σου, οίκτο και να την πάρεις αγκαλιά και να δώσεις εντολή στο στόμα σου να πει «ναι αγάπη μου, το ξέρω. Σε ευχαριστώ»
Κάπως έτσι θα κυλίσει και η σημερινή μέρα. Σειρές ανθρώπων, που θα σε κοιτούν στα μάτια σα να κοιτάν μελλοθάνατο και θα σου λένε, «όλα καλά θα πάνε, η επιστήμη έχει προχωρήσει!» και θα σου χτυπούν συγκαταβατικά τον ώμο..
Κάπως έτσι, με την υπερβολική «στήριξη», οι διάφοροι γνωστοί και φίλοι θα σου υπενθυμίζουν κάθε στιγμή, δευτερόλεπτο, λεπτό και ώρα τη σοβαρότητα της καταστάσεως σου. Τα ίδια και αύριο..
Κάπως έτσι, εσύ, υποσυνείδητα, θα αποζητάς τη λήθη στο ποτό, στην τηλεόραση, στον ύπνο, στην άρνηση να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
Γιατί όλοι θα σου λένε «όλα καλά θα πάνε» και «μια χαρά σε βλέπω μεγάλε!», ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί ΔΕΝ είναι όλα μια χαρά!
Δεν ήταν «μια χαρά»! Ποτέ δεν ήταν! Μια ψευδαίσθηση ήταν όλα αυτά τα χρόνια! Ένα ψέμα, ή εν πάση περιπτώσει, μια μισή αλήθεια!
Η αλήθεια όμως, δεν κρύβεται. Έρχεται κάποτε η στιγμή που φανερώνεται, πολλές φορές με το αποκρουστικό πρόσωπο μιας, εν δυνάμει, θανάσιμης ασθένειας.
Το χειρότερο σε αυτές τις περιπτώσεις, το τελευταίο που χρειάζεται ο άνθρωπος που περνάει ένα τέτοιο λούκι, είναι ο οίκτος.
Δηλώσεις όπως αυτές που περιγράφονται πάρα πάνω, μπορεί να δείχνουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων προς το πρόσωπο του παθόντα, αλλά δεν βοηθούν. Το αντίθετο.
Υπάρχει ένα μυστικό σε τέτοιες περιπτώσεις. Λέγεται «κάνουμε όλοι την πάπια!».
Αυτό είναι! Η ζωή συνεχίζεται, έτσι κι αλλιώς! Πρέπει να συνεχίζεται!
Πρέπει επίσης, να κάνουμε, ειδικά όσοι περνάν κάτι αντίστοιχο και κάτι πολύ δυσκολότερο. Να ρίξουμε μια καλή και ειλικρινή ματιά, εντός μας.
Στην Ψυχή μας.
Μόνο αυτή έχουμε….και θα έχουμε..
