από τη Rosa Negra.
Κοίταξέ με. Μη στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, κοίταξε με σου λέω. Σε φοβίζουν οι πληγές μου;
Εσύ μου τις δημιούργησες. Ναι, καλά άκουσες. Εσύ, με την αδιαφορία σου. Εσύ με τις προσβολές σου, εσύ με τα νεύρα σου, με την συνεχή απουσία σου ακόμα και όταν ήσουν εκεί.
Μήνες σε παρακάλαγα να με δεις, να μου δώσεις ένα σημάδι ότι με ακούς, ότι προσέχεις αυτά που σου λέω, ότι δεν σου είμαι παντελώς αδιάφορη, ότι αξίζει να μείνω και να παλέψω, να παλέψουμε μαζί για αυτή τη σχέση. Και εσύ τι έκανες; Αδιαφόρησες. Κρύφτηκες στο καβούκι σου γιατί φοβήθηκες να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Ή μήπως δεν ήθελες; Δε το ξέρω να στο απαντήσω αυτό.
Εγώ ξέρω ότι σου μίλαγα και ένιωθα ότι μίλαγα στο κενό. Πρόδιδες την αγάπη που σου είχα κάθε μέρα όλο και πιο πολύ με την αδιαφορία σου. Μα πάνω από όλα πρόδωσες την εμπιστοσύνη μου, γιατί εγώ πίστευα σε σένα, σε μας, σε αυτό που είχαμε.
Πίστευα ότι δε θα χωρίζαμε ποτέ. Πώς τα φέρνει η ζωή ε; Παράξενο και οξύμωρο μαζί. Ο άνθρωπος σου που υποτίθεται είναι το άλλο σου μισό να σε κάνει να νιώθεις ξένος μες το ίδιο σου το σπίτι, στο σπίτι που όταν μπήκατε κάνατε όνειρα για μια ευτυχισμένη ζωή και τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο αυτό: όνειρα.
Πονάω τόσο πολύ που νομίζω θα μου κοπεί η ανάσα. Πονάω τόσο που νιώθω ότι ο πόνος είναι σωματικός και όχι ψυχικός. Μπορώ να δω ακόμα και τις πληγές μου. Πληγές σε όλο μου το σώμα, αλλού πιο βαθιές, αλλού πιο επιφανειακές. Όμως είμαι γεμάτη με ακούς; Γεμάτη δικές σου πληγές.
Για αυτό φεύγω. Θέλω να τις κλείσω. Θα μου πάρει καιρό το ξέρω. Ίσως κάποιες από αυτές να μη κλείσουν και ποτέ. Σίγουρα θα μείνουν σημάδια. Χαρακιές που θα τις βλέπω και θα ξέρω μια μια με το όνομα τους, θα ξέρω ακριβώς που και πότε δημιουργήθηκαν.
Φεύγω με πόνο και ενοχές. Φόβο γιατί δεν ξέρω πως είναι η ζωή χωρίς εσένα και ενοχές γιατί τώρα ποιος θα σε φροντίζει; θα τα καταφέρεις;
Αυτά σκέφτομαι και βλέπω τις χαρακιές να παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά μου. Όμως προχωράω. Γιατί εσύ δεν είσαι πουθενά και εγώ δε μπορώ άλλο να το παραβλέπω.
Τι θα κάνω τώρα; Θα περιποιούμαι τις πληγές μου κάθε μέρα ελπίζοντας ότι το σημάδι που θα αφήσουν δεν θα είναι ανεξίτηλο…
