Κυριακή του Πάσχα!
Πάσχα Ελλήνων! Πάσχα στην εξοχή!
Με το αρνί να γυρνά στη σούβλα, στο φιλικό σπίτι που μας προσκάλεσαν και το κοκορέτσι, να κάνει και αυτό τις γύρες του, δίπλα στο αρνί.
Στην εξοχική Μαλακάσα, λοιπόν με αγαπημένο κόσμο, καλή παρέα, καλό κρασί και ακόμα καλύτερη διάθεση, η ώρα περνά ευχάριστα και πλούσια!
Αυτό το είδος πλούτου, που δε βρίσκεται σε κανένα χρηματιστήριο. Σε κανένα τραπεζικό λογαριασμό.
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που διαπιστώνεις πως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και ως τέτοιο είναι και νιώθει πλούσιος όταν συνυπάρχει με ανθρώπους που γουστάρει και τον γουστάρουν!
Στην αρχή είμαστε τα δύο ζευγάρια. Οι οικοδεσπότες και οι μουσαφίρηδες.
“Ποιόν περιμένουμε;”
“Τη μικρή με την κολλητή της και τη γιαγιά της κολλητής”
Λίγη ώρα αργότερα, το αμάξι της “μικρής” παρκάρει στην απέναντι αλάνα και από μέσα βγαίνουν οι επιβάτες.
Στην αρχή τα δύο κορίτσια. Πάνω κάτω, στα 25 τους. Πανέμορφες και λαμπερές, όπως σε εκείνη την ηλικία είναι τα κορίτσια.
Η “κολλητή”, βοηθά τη γιαγιά της, να βγει από το αυτοκίνητο.
Η γιαγιά..
Η γιαγιά λοιπόν, με την πρώτη ματιά, φυσιογνωμικά, είναι ο ορισμός της “γιαγιάς”. Αυτής που βλέπουμε στο Αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού.
Καμπουριασμένη, αδύνατη, με ρουφηγμένα τα μάγουλα της και το άσπρο της μαλλί, πιασμένο σε κότσο…
..και εκεί σταματάν οι ομοιότητες με τη γιαγιά του αναγνωστικού!
Γιατί η κυρία Πόπη, αυτό είναι το όνομα της, στα 90 της (ναι τόσα!), βάζει κάτω σε αντίληψη, και νεανικότητα μυαλού, ακόμα και τις σημερινές 30άρες!
Πλησιάζοντας προς το τραπέζι, φάνηκε το στοιχείο που κάνει τη διαφορά σε σχέση με τις “παραδοσιακές” γιαγιάδες!
Τα μάτια της! Ακόμα πιο συγκεκριμένα, το βλέμμα της!
Αυτό το βλέμμα, που σαρώνει το περιβάλλον. Αυτό το βλέμμα, που λέει πως έχει ζήσει καλά! Πολύ καλά! Αυτό το χορτάτο βλέμμα, που εκπέμπει πλούτο!
Ήταν αναπόφευκτο η κυρία Πόπη, να γίνει μέρος της παρέας! Πραγματικό μέλος και όχι απλά “μια γιαγιά που υπάρχει στο τραπέζι”.
Ενημερωμένη για την σημερινή πραγματικότητα, αθυρόστομη, καλαμπουρτζού, δεν άργησε να μας κερδίσει και να γίνει το ουσιαστικό επίκεντρο της παρέας!
Μέχρι που η κουβέντα έφτασε σε αυτό που η ίδια θεωρεί ως το μυστικό της μακροζωίας της και της καλής της υγείας.
Ανάβοντας το τσιγαράκι της και αφού είχε τσακίσει μπόλικο αρνί, με πετσούλα φυσικά και μετά τα γαλακτομπούρεκα, παγωτά και άλλα γλυκά που έφτασαν στο τραπέζι, η κυρία Πόπη, μας είπε πως και είναι τόσο καλά, παρόλα τα χρόνια της!
“Ποτέ μου δεν τσακώθηκα. Όσοι με στεναχώρησαν, με στεναχωρούσαν και πέρναγε”, είπε η γιαγιά Πόπη..
Σκέψεις! Πολλές σκέψεις!
Να είναι άραγε έτσι; Μακάρι..
Μήπως όμως είναι αλλιώς; Η σκέψη με ιντριγκάρει!
Ρε λες αυτή στα νιάτα της να πάταγε κόσμο! Στο κάτω κάτω, είναι ολοφάνερο πως υπήρξε γκομενάρα! Πόσοι άνδρες υπέφεραν για πάρτη της, αναρωτιέμαι..
Μήπως η συμπαθής γιαγιούλα των 90 ετών έχει υπάρξει θηρευτής;! Μήπως η δήλωση πως ποτέ της δεν τσακώθηκε, υποδηλώνει αναισθησία;!
Μπα, όχι! Αυτού του είδους οι άνθρωποι, έχουν έντονο το είδος της υποκρισίας! Όσο και να προσπαθούν να το καλύψουν, δεν κρύβεται..
Η γιαγιά Πόπη, φαίνεται καθαρός άνθρωπος. Τα 90χρονα μάτια της σε κοιτούν ευθεία, χωρίς υπονοούμενα. Μιλάει το ίδιο όπως βλέπει. Ξερά, καθαρά, σταράτα! Άσε που ρίχνει και μπινελίκια! Κατά τεκμήριο, οι αθυρόστομοι είναι άνθρωποι μπεσαλήδες!..
Περνά η ώρα και τα κορίτσια πρέπει να φύγουν. Έχουν κανονίσει με παρέα. Φυσικά, θα πάρουν και τη γιαγιά μαζί.
Χαιρετιόμαστε, φιλιόμαστε, ανταλλάσσουμε ευχές.
Τα κορίτσια φεύγουν. Τα δύο μικρά και το μεγάλο κορίτσι! Γιατί αυτό είναι η κυρία Πόπη!
Ένα κορίτσι σε κορμί 90χρονης! Ένας άνθρωπος, που εξακολουθεί και απολαμβάνει τη ζωή του κάθε μέρα και στις 9 δεκαετίες ύπαρξης, ανακαλύπτει και μαθαίνει ακόμα καινούργια πράγματα!
Αν αυτό δεν είναι η χαρά της ζωής, αν αυτός δεν είναι ο ορισμός του “Ζω”, τότε τι είναι;!
Ανήμερα Πάσχα, ημέρα Αναγέννησης και γνώρισα έναν άνθρωπο που δε θα γεράσει ποτέ!
Έναν πλούσιο άνθρωπο..
