Τελική ευθεία για Εκλογές! Δημοτικές, Περιφερειακές και Ευρωεκλογές!
Οι Έλληνες, θα ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα και θα εκλέξουν! Έτσι δεν είναι;..
Κάπως έτσι, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Τέτοιες μέρες, η μνήμη τρέχει πίσω. Πολύ πίσω..
Πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, τότε που εκλογές σήμαιναν μέγα πάθος! Οι Έλληνες έχοντας μαζεμένα απωθημένα δεκαετιών και με αποκορύφωμα την επταετία (1967 – 1974), έβρισκαν στις εκλογές την αφορμή για να ξεσπάσουν τα πάθη τους.
Μπροστάρηδες σε αυτό το “κίνημα φθόνου”, ήταν κατά κανόνα, οι αριστερόστροφοι ψηφοφόροι. Αυτοί που όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, ήταν στο περιθώριο. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια του ’80, υπήρξαν σχεδόν μαζικά φαινόμενα αντεκδίκησης. Το “άλλο μισό” της ελληνικής κοινωνίας, μπήκε με σχεδόν βίαιο τρόπο στα πράγματα. Άνθρωποι ημιμαθείς και σε πολλές περιπτώσεις, αμόρφωτοι, αναλάμβαναν υπεύθυνα πόστα σε όλο το εύρος της Κρατικής Διοίκησης, φέρνοντας μαζί τους και τις αντίστοιχες, συμπλεγματικές πολλές φορές, συμπεριφορές τους..
Κάπως έτσι, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε ήταν Βουλευτικές, ή Δημοτικές, ή για το Ευρωκοινοβούλιο, οι Έλληνες, έβρισκαν αφορμή να εκδηλώσουν το μίσος του ενός για τον άλλο, σύμφωνα με τον πολιτικό προσανατολισμό του καθενός! Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν και τα “Πράσινα” και “Γαλάζια” καφενεία..
Κάπως έτσι, οι κομματάρχες, αριστεροί, δεξιοί, απολάμβαναν στις πολυτελείς κατοικίες τους και στα ακριβά, κολωνακιώτικα στέκια τους, τους καρπούς του “Διαίρει και Βασίλευε”.
Κάπως έτσι υπήρξε και ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, ενδεικτικό της άκρως τεταμένης ατμόσφαιρας τον καιρών εκείνων.
Ήταν το 1984, στις τότε Ευρωεκλογές, που ήταν στα φόρτε της η “μόδα” των μεγαφώνων!
Εξηγούμαι, για όσους δε θυμούνται, ή για τους νεότερους : Τότε λοιπόν, η κάθε γειτονιά, σχεδόν, το κάθε στενό, διέθετε και από ένα δύο (μπορεί και τρία) εκλογικά κέντρα, που αντιστοιχούσε, φυσικά, σε κάθε ένα κόμμα! Τα εκλογικά αυτά κέντρα, είχαν μεγάφωνα στα μπαλκόνια τους από τα οποία οι εθελοντές – υποστηρικτές των κομμάτων, έκαναν προπαγάνδα! Όλα αυτά στη διαπασών, όλες τις ώρες!! Μέχρι που σε ένα εκλογικό κέντρο, δε θυμάμαι ποιανού κόμματος, ένας θηριώδης Καναδός, αγανακτισμένος από την εκκωφαντική ηχορύπανση, έκανε ντου και το έκανε, το κέντρο μαζί με τους εκεί εθελοντές, λαμπόγυαλο! Κεραμιδαριό! Μπήκε μέσα ο άνθρωπος, σε κατάσταση αμόκ και μοίραζε σφαλιάρες! Και, καναδέζικα, μπινελίκια! Και άλλες σφαλιάρες!!
Χρειάστηκαν δύο περιπολικά για να τον συγκρατήσουν. Ο (Καναδός) άνθρωπος είχε πάθει σοκ! Φυσικά, κανείς δεν τόλμησε να του κάνει μήνυση..
Όλα αυτά, ξεφούσκωσαν απότομα στα μέσα τις δεκαετίας του 1980. ‘Ηταν τότε που οι πολλοί ψήφισαν με γνώμονα τις “ακόμα καλύτερες μέρες”, που θα έρχονταν, μόνο που στη θέση τους ήρθε μία λιτότητα “ΝΑ” (άνευ συγχωρήσεως). Κάπως έτσι ξεφούσκωσε και ο ενθουσιασμός των Ελλήνων για οτιδήποτε εκλογικό..
Πλέον, οι εκλογές έγιναν μία τυπική διαδικασία. Μία διαδικασία, σχεδόν κυνική..
Οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, επιλέγουν πλέον, όχι με γνώμονα την ιδεολογική τους τοποθέτηση, αλλά το προσωπικό τους συμφέρον…
..και αυτό είναι το νοσηρό της υπόθεσης.
Ένας λαός που κάποτε ήλπιζε σε ένα καλύτερο, συλλογικό αύριο, έγινε ένας λαός βολεψάκηδων, που αδιαφορεί για το εάν καεί το σπίτι του γείτονα. Τη μάνικα με το νερό, την κρατάει για το δικό του σπίτι…
Έβαλε μέσο για να την αποκτήσει..
