Όνειρα, ή στόχοι;…

Είναι οι δύο κολλητοί. Έφηβοι, εκεί στη δευτέρα Λυκείου. Ονειρεύονται. Κάνουν όνειρα για το μέλλον..

Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και αυτοί οι δύο, νέοι άνθρωποι κάνουν τα δικά τους όνειρα..

Ονειρεύονται τη στιγμή που θα έχουν τα δικά τους σπίτια, που θα κάνουν στα σπίτια τους, ότι γουστάρουν, που θα κοιμούνται, ότι ώρα θέλουν και θα ξυπνάν ότι ώρα θέλουν, που θα φέρνουν γκόμενες, όποτε θέλουν, που θα κυκλοφορούν στα σπίτια τους γυμνοί, χωρίς να έχουν το νου τους μην είναι κάποιος άλλος εκεί. Που θα παίρνουν σουβλάκια και πίτσες, χωρίς τη μουρμούρα των γονιών τους!

Αυτά και άλλα πολλά ονειρεύονται οι φίλοι μας οι έφηβοι..

Ο καιρός περνάει. Το Σχολείο τελειώνει. Πάνε Στρατό, τελειώνουν τη θητεία τους και πλέον, είναι έτοιμοι να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους..

Ο ένας, ξεκινάει αμέσως. Φεύγει!

Πάει στο νησί των ονείρων του. Βρίσκει δουλειά και σπίτι. Όπως το είχε ονειρευτεί, λίγα μόλις χρόνια πριν. Σημασία δεν έχει που το πρώτο του σπίτι είναι όλο κι όλο ένα δωμάτιο, με ένα μπάνιο.

Που όλη κι όλη η επίπλωση, είναι ένα μονό κρεβάτι, μία μικρή ντουλάπα και δύο καρέκλες! Σημασία δεν έχει, για το φίλο μας, που το σπίτι του δεν έχει ούτε καν ψυγείο! Είναι το σπίτι του! Το αρχοντικό του!

Αλλά, τι γίνεται με το φίλο του;! Εκείνο που είχαν, λίγο πολύ, τα ίδια όνειρα; Άραγε, τι να κάνει αυτός;

Ο φίλος μας, δεν ξέρει. Εκείνη την εποχή, η επικοινωνία, δεν είχε την ευκολία της σημερινής εποχής, που ανά πάσα στιγμή είσαι δικτυωμένος.

Ο φίλος μας όμως, αυτός με το Σπαρτιάτικο “αρχοντικό” το ενός δωματίου, είναι σίγουρος πως ο κολλητός του, έχει κάνει αντίστοιχα βήματα. Απλά, δεν έφυγε από τη βάση του, όπως αυτός, αλλά δεν πειράζει. Σίγουρα κάτι θα έχει νοικιάσει και αυτός και θα κάνει ζωάρα!..

Περνάει και άλλος καιρός! Ο φίλος μας στο νησί, έχει, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, πραγματοποιήσει όλα τα όνειρα της εφηβείας του. Ορισμένα δε, τα έχει απομυθοποιήσει. Δεν έχει αράξει όμως! Το αντίθετο. Την εμφάνιση τους, έχουν κάνει νέα όνειρα! Πολύ περισσότερο πολύπλοκα από τα προηγούμενα! Πολύ περισσότερο συναρπαστικά..

Στο μικρό χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, από τη μίσθωση του “αρχοντικού” του, μέχρι την πραγματοποίηση των παλαιότερων ονείρων του, όλο κι όλο τρεις μήνες, ο φίλος μας στο νησί, είχε διευρύνει την αντίληψη του σε βαθμό που ούτε καν μπορούσε να φανταστεί πριν! Κοίταζε τον, μέχρι πριν λίγους μήνες, παλιό εαυτό του και του φαίνονταν πολύ φτωχός σε σύγκριση με το τώρα. Παιδάκι..

Η Σκέψη του για άλλη μία φορά, έτρεξε στον φίλο του, πίσω στην Αθήνα. Τι να κάνει άραγε. Τα δύο σύντομα τηλεφωνήματα που κατάφερε να του κάνει, περισσότερο τον μπέρδεψαν παρά του ξεκαθάρισαν την εικόνα. Μα, ζει ακόμα με τους γονείς του;! Αποκλείεται! Μάλλον θα κατάλαβε λάθος..

Διώχνει τη σκέψη από το μυαλό του. Έχει δουλειά. Στρώνει το έδαφος για τους επόμενους στόχους!

Ώπα, για μια στιγμή! Πως το’παμε;! “Στόχους”;! Τι απέγιναν τα όνειρα;!

Μα φυσικά, το ίδιο πράγμα είναι! Απλά ο στόχος, είναι ένα όνειρο με ημερομηνία εκπλήρωσης! Λες, για παράδειγμα, “μέχρι τότε, θα έχω κάνει αυτό”. Ακόμα και αν δεν το έχεις κάνει “μέχρι τότε”, σίγουρα θα έχεις διανύσει πολύ περισσότερο δρόμο από το να κάθεσαι και απλώς να ονειρεύεσαι..

Τέλος πάντων, ο φίλος μας, πέρναγε ζωή και όρνιθα στο νησί. Πολύ και κουραστική δουλειά, στο ξενοδοχείο, αλλά πολλαπλάσια τα οφέλη και οι ανταμοιβές! Η μεγαλύτερη ανταμοιβή, ήταν η αίσθηση της ωρίμανσης που απολάμβανε ο φίλος μας! Η αίσθηση, που με τον καιρό μεταλλάχθηκε σε βεβαιότητα, πως γίνεται αυτόνομος.

Τα δικά του λεφτά, το δικό του σπίτι, οι δικές του ευθύνες! Όλα δικά του..

Κλείνει η σεζόν και ο φίλος μας γυρνάει Αθήνα, για λίγο, μέχρι να πάει ταξιδάκι σε εκείνη την κοπέλα που γνώρισε το Καλοκαίρι. Τι να κάνει άραγε ο φίλος του;..

Αιφνιδιασμός! Ο φίλος του, ζει ακόμα με μαμά και μπαμπά!

Κάθε μέρα η μαμά του στρώνει το κρεβάτι. Κάθε μεσημέρι η μαμά του σερβίρει το φαγάκι. Όταν τα βράδια ο φίλος, βγαίνει για καμιά βόλτα, φοράει τα πουκάμισα που έχει πλύνει και σιδερώσει η μαμά!..

Η οπτική του, ίδια και απαράλλακτη με πριν! Σα να μην πέρασε μια μέρα, από την εφηβεία!..

Στο τηλέφωνο μίλαγε χαμηλόφωνα, γιατί “οι γονείς κοιμούνται, να μην τους ανησυχήσω”..

Σύντομα ο φίλος μας, απογοητευμένος, διεπίστωνε πως δε μπορεί να κάνει πλέον παρέα με αυτό το συνομήλικο του μεν, παιδάκι δε..

Κάτι προσπάθησε να του πει, για τη διαφορά του Ονείρου από τον Στόχο, αλλά ο φίλος του, εκείνος ο “μικρός”, δεν άκουγε. Δεν ήθελε να ακούσει. Είχε βολευτεί στη μαμά και στον μπαμπά. Που να τρέχει τώρα και να ξεβολεύεται με διαμερίσματα, νοίκια και τέτοια;! “Άσε ρε, καλά είμαι”, είπε στον φίλο του..

Κάπως έτσι η φιλιά τους άρχιζε να ξεφτίζει και να χάνεται. Είναι και εκείνο το βλέμμα που είδε ο φίλος μας, αυτός που πήγε στο νησί για δουλειά. Αυτό το βλέμμα του φθόνου που διέκρινε στον μαμάκια φίλο του. Εκείνο το βλέμμα του ανθρώπου που φθονεί εκείνο που προχωρά και αυτός μένει πίσω..

Που να του εξηγεί τώρα ο δικός μας, τα οφέλη της αυτονομίας! Ίσα που πρόλαβε να του πει κάτι, αλλά δεν πρόλαβε..

Η μαμά του φίλου του τον μάλωνε πως μιλάει στο τηλέφωνο και θα κρυώσει το φαί του..

Αλλά, ούτε και ο φίλος μας προλάβαινε. Είχε τόσα όνειρα να πραγματοποιήσει.

Τόσους, νέους, Στόχους..