Ήταν κάποτε μία τεράστια επιχείρηση. Μία πολυεθνική επιχείρηση..
Ονομάζονταν “Οθωμανική Αυτοκρατορία”. Αυτή η πολυεθνική είχε επεκταθεί κατακτώντας, άλλες μικρότερες, ή παρηκμασμένες επιχειρήσεις. Άλλες φορές με την μέθοδο της εξαγοράς, άλλες με επιθετικές κινήσεις, άλλες με γάμους (πολλές με γάμους). Η τελευταία μεγάλη της κατάκτηση ήταν η σε βαθιά παρακμή εβρισκόμενη, Βυζαντινή Αυτοκρατορία..
Κάπως έτσι, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, είχε μεγαλώσει και άκμαζε.
Πολλές φορές, οι κυβερνώντες της Οθωμανικής International, καλούνταν να αντιμετωπίσουν, μικρές ή μεγάλες αναταραχές, που συνέβαιναν στα αναρίθμητα υποκαταστήματα, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους και στις αχανείς αίθουσες της! Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι υπάλληλοι/υπήκοοι, διαμαρτύρονταν και ξεσηκώνονταν, διεκδικώντας διάφορα, από επιδόματα και αυξήσεις, μέχρι και μετοχές της εταιρείας!
Μέχρι που, κοντά διακόσια χρόνια πριν, μία μικρή, αλλά άκρως δυναμική ομάδα, οι “Έλληνες”, όπως ήταν γνωστοί, αυτοί που δημιουργούσαν τα περισσότερα προβλήματα στη διοίκηση της Ottoman International, με συνεχείς ξεσηκωμούς και φασαρίες, αποσχίστηκαν και έστησαν τη δική τους επιχείρηση!
Την ονόμασαν “Ελλάδα”!
Για να στηθεί η Ελλάδα, κάποιοι μεγάλοι της διεθνούς πιάτσας, έβαλαν πλάτη, όπως το λένε στην πιάτσα.
Είναι εκείνοι οι μεγάλοι και δυνατοί της πιάτσας, που κατόπιν συμφωνίας με τους Έλληνες, τους έδωσαν δάνεια, πολιτική διπλωματική, στρατιωτική στήριξη και τεχνογνωσία για το πως θα στήσουν το μαγαζάκι τους!
Γατί αυτό ήταν η Ελλάδα στην αρχή. Ένα μικρό μαγαζάκι, που παρόλο το μικρό του μέγεθος και τον μικρό αριθμό των υπαλλήλων/υπηκόων του, είχε δυσανάλογα πολλές ίντριγκες, ρουφιανιλίκια και σκάνδαλα! Αν δεν υπήρχαν οι μεγάλοι της διεθνούς πιάτσας, να παρεμβαίνουν κάθε λίγο για να επιβάλουν την τάξη, προστατεύοντας, η αλήθεια είναι, τις επενδύσεις τους, η Ελλάδα δε θα είχε τελεσφορήσει ως κρατική/επιχειρηματική οντότητα!
Κάπως έτσι, πέρασαν οι δεκαετίες και σιγά σιγά, η “Ελλάδα Α.Ε.” επεκτείνονταν. Προχωρούσε σε επεκτάσεις. Λίγο τα επτάνησα, λίγο η Κρήτη.
Μέχρι που ενενήντα πάνω κάτω, χρόνια από την δημιουργία της, η Ελλάδα, κατόπιν σειράς πολεμικών επιχειρήσεων, όπως ονομάζονται στη διεθνή πιάτσα οι επεκτάσεις των Κρατών, κατέληξε να διπλασιαστεί σε μέγεθος! Όχι πως όλα ήταν ρόδινα! Το αντίθετο.
Η επιχείρηση “Ελλάδα”, πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα. Πέρασε από καταστροφές, άστοχες κινήσεις, αλληλοκαρφώματα, που οδήγησαν σε ενδοεπιχειρησιακές εκκαθαρίσεις και άλλα πολλά!
Όλο εκείνο το χρονικό διάστημα, οι διευθύνοντες της “Ελλάδα Α.Ε.”, ήταν περίπου μία μικρή και κλειστή λέσχη. Ήταν οι λίγοι και εκλεκτοί. Ήταν αυτοί που είχαν τις γνωριμίες και όταν τα πράγματα σκούραιναν, ήταν αυτοί που κινητοποιούσαν τις γνωριμίες τους, προκειμένου η Ελλάδα να ξελασπώσει! Αυτό είχε γίνει και το 1922, όταν, μετά από μία τεράστια καταστροφή, που η Ελλάδα παραλίγο να αφανιστεί ως οντότητα, οι Κυβερνώντες, αυτοί με τα κονέ, έκαναν μερικά ταξίδια στους ισχυρούς φίλους τους και η επιχείρηση ξελάσπωσε..
Η “Ελλάδα Α.Ε.”, πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα, μέχρι το κομβικό έτος 1974. Ήταν τότε, που μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να προσαρτηθεί η “Κύπρος Α.Ε.”, προσπάθεια που οδήγησε σε καταστροφικό αποτέλεσμα, έγινε η λεγόμενη “μεγάλη αλλαγή”. Στην Ελλάδα την ονόμασαν “Μεταπολίτευση”.
Υπήρξαν, τότε και από τότε, αρκετές φωνές που μίλαγαν για οικογενειοκρατία. Που έλεγαν πως η μεταπολίτευση είναι σαν την παροιμία “άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς”. Οι φωνές αυτές, ήταν δυνατές, αλλά δεν ήταν ισχυρές. Πως να ήταν άλλωστε τι στιγμή που οι δουλειές στην “Ελλάδα Α.Ε.”, πήγαιναν περίφημα! Μερικά χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, η Ελλάδα έγινε δεκτή σε μία κλειστή λέσχη, που αποτελούνταν κυρίως από ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη! Τότε οι δουλειές πήγαν ακόμα καλύτερα..
“Μας κυβερνάν οι γιοί αυτών που μας κυβερνούσαν εδώ και δεκαετίες, φώναζαν ορισμένοι. Δεν είχαν άδικο..
Μέχρι που κάποτε ήρθε στην Ελλάδα Α.Ε., μία τεράστια οικονομική κρίση! Μία κρίση που μαζί της έφερε και την έντονη αμφισβήτηση των όσων διοικούσαν/κυβερνούσαν την Ελλάδα μέχρι τότε!
“Είδατε που μας κατάντησε η οικογενειοκρατία;!”, ούρλιαζαν πλέον, οι αμφισβητίες του Συστήματος. Ήταν αυτοί που επέμεναν να δοκιμαστούν και οι άλλοι. Αυτοί που τόσο καιρό είναι στην απόξω. Αυτοί που ζουν και κινούνται στο περιθώριο…
..και ο κόσμος, οι υπάλληλοι/υπήκοοι της Ελλάδας, αυτή τη φορά άκουσαν τις φωνές των αμφισβητιών!
Τους άκουσαν και επέλεξαν να δώσουν την ευκαιρία στο περιθώριο να κυβερνήσει..
Μόνο που εκείνοι, αυτοί δηλαδή που τόσο πολύ ζήταγαν να κυβερνήσουν, αυτοί που κατήγγειλαν τόσα χρόνια το νεποτισμό και της οικογενειοκρατία, όταν ήρθαν στα πράγματα, δεν ήταν και πολύ σίγουροι το τι να κάνουν τελικά! Περισσότερο αναλώθηκαν σε εκδικητικές κινήσεις προς τους προηγούμενους διοικούντες και τους υποστηρικτές τους, παρά σε πραγματικό διοικητικό έργο! Άσε που οι διεθνείς ισχυροί, αυτούς δεν τους ήξεραν και άρα, δεν τους εμπιστεύονταν. Πόσο μάλλον που τους έβλεπαν και άκουγαν, να λένε κάτι ακατανόητα, για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση!
Αυτοί λοιπόν, οι του περιθωρίου, έμειναν στην εξουσία για τεσσεράμισι χρόνια! έκαναν περισσότερες ζημιές από δουλειά! Η Ελλάδα Α.Ε., ποτέ δεν ήταν τόσο ατακτοποίητη, τόσο ανοργάνωτη, και τόσο ανασφαλής!
Οι υπήκοοι/υπάλληλοι της Ελλάδας Α.Ε., κατάλαβαν μία απλή αλήθεια.
“..και τελικά τι έγινε που μας κυβερνούν τα παιδιά και θα μας κυβερνήσουν τα εγγόνια;! Πρώτη φορά είναι που το παιδί ακολουθεί και συνεχίζει την καριέρα του γονιού του;! Άσε που στο κάτω κάτω, αυτοί, ύστερα από τόσες γενιές, ξέρουν τι να κάνουν. Έχουν βλέπεις και τις γνωριμίες..”
Κάπως έτσι, επέστρεψαν στα παλιά τους λημέρια. Σε αυτούς που ξέρουν και εμπιστεύονται.
Έτσι επιστρέφουν στην κανονικότητα.
Στο νοικοκύρεμα..
