Γυναίκα του καλοκαιριού…

@γράφει η Χαρίκλεια Ντερμανάκη

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι…Έτσι όπως τη γέννησε η μάνα της, με μια αδιόρατη, ανεπαίσθητη μουσελίνα υγρασίας αγκαλιασμένη με το κορμί της. Το σεντόνι λευκό, τριζάτο κι ανυπόμονο, να γυρίσει από τη μια μεριά στην άλλη, να γευτεί ολόκληρο, απ’ άκρη σ’ άκρη το ηδύποτο του ιδρώτα της…

Απ’ το ανοιχτό παράθυρο και μέσα απ’ την κουρτίνα, αχνοφαίνονται τα..του έξω μικρού κόσμου κι ακούγονται οι ήχοι ενός μεσημεριού που δεν ησυχάζει όπως παλιά. Τα μηχανάκια με τις πειραγμένες εξατμίσεις είναι τα χειρότερα..

Σαν αλυσσοπρίονο ο θόρυβος,τραυματίζει, χωρίς να καταφέρει να κόψει στη μέση τα όνειρα της θερινής ραστώνης. Καρφώνει το βλέμμα της στον ανεμιστήρα οροφής και ανοιγοκλείνει το διακόπτη του. Της αρέσουν οι κύκλοι του όταν φθίνουν…

Σαν εικόνα...

Ένα υπερμεγέθες ανάποδο γιασεμί που στρίβει ανάμεσα σε δυο αόρατα δάκτυλα.Ανασηκώνεται στους αγκώνες, θέλει να μυρίσει τον ανεμιστήρα, που ανακυκλώνει τη ζέστη και τις ατμίζουσες ανάσες των δερματικών της πόρων…

Είναι καλοκαίρι, είναι μόνη και το κορμί της ψυχαναλύεται ενοχικά αργά μα απόλυτα ειλικρινώς…

Είναι μια γυναίκα που δραπέτευσε από ένα ζωγραφικό πίνακα κι εκλιπαρεί για ένα όνομα, που θα της δώσει υπόσταση. Είναι η γυναίκα στο δωμάτιο του αέναου χρόνου!