από τη Χριστίνα Καπράλου.
(Ημερολόγιο σελιδα xxx)
Μπαίνουμε μαζί στο ασανσέρ βιαστικά … ασανσέρ μικρό, στριμωχτήκαμε εσύ, εγώ η τσάντα μου και η τσάντα σου.
Σε κοιτάζω στον καθρέφτη και σε καμαρώνω.
Περνάνε εικόνες μπροστά από τα μάτια μου.
Σαν χθες ήταν που εγώ σε κρατούσα αγκαλιά και μέσα στην δική μου τσάντα φρόντιζα τα απαραίτητα και για τις δύο μας.
Πάνες, μπιμπερό, μια αλλαξιά ρούχα, ένα βρεφικό ποτήρι με νερό, η πιπίλα σου, ένα παιχνιδάκι, ένα ζευγάρι καλτσάκια, γάλα σε σκόνη, θερμός με ζεστό νερό, μωρομάντηλα.
Όλα αυτά τα δικά σου απαραίτητα έκαναν παρέα με τα δικά μου υπάρχοντα… πορτοφόλι, κλειδιά, κινητό τηλέφωνο, τσαντάκι με το κόκκινο κραγιόν μου, φακός και ένα πολυεργαλείο λες και θα συμμετείχα στο survivor επί καθημερινής βάσης και κάποια απαραίτητα πράγματα για τα αδέλφια σου. Μια αλλαξιά ρούχα του αδελφού σου που συνήθιζε να πέφτει σε νερό όπου πηγαίναμε, νεράκι για την αδελφή σου, μην τυχόν και διψάσει το παιδί.
Πέρασαν τα χρόνια, εσύ και εγώ, σπάνια βρισκόμαστε πια μαζί έξω από το σπίτι.
Οι υποχρεώσεις σου πολλές οι ώρες μας δεν συμπίπτουν….
Τώρα η κάθε μια έχει την δική της τσάντα με τα δικά της απαραίτητα.
Η δική σου με αλλαξιές ρούχα, όργανα γυμναστικής, δικό σου πορτοφόλι, κινητό τηλέφωνο, κλειδιά.
Η δική μου τσάντα ξαλάφρωσε από πάνες μπιμπερό και γάλα σε σκόνη και πιπίλες και αλλαξιές και τώρα μου φαίνεται πιο βαριά …ασήκωτη βρε παιδάκι μου. Ο ώμος μου δυσανασχετεί λες και ήταν προγραμματισμένος να κουβαλάει τόσα για τόσους…..
Η τσάντα σου και η τσάντα μου ήρθαν πολύ κοντά μέσα στο μικρό ασανσέρ είμαι σίγουρη πως η δική μου κάτι ψιθύρισε στην δική σου….
Αβάσταχτο το βάρος της άδειας μου τσάντας από αντικείμενα φροντίδας… λες και το κόκκινο κραγιόν μου ζυγίζει εκατό οκάδες.
Μεγάλωσες! Μεγαλώσατε! Τα καταφέρνεις, τα καταφέρνετε μια χαρά να κουβαλάτε τα βάρη σας εγώ δυσκολεύομαι να συνηθίσω την έλλειψη βάρους και να διαχειριστώ την ελευθερία που μου προέκυψε…..
