@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη

Τι συμβαίνει όταν το παρελθόν με το παρόν εμπλέκονται; Ένας υπαστυνόμος, ένας διευθυντής ιδρύματος, μια απόπειρα δολοφονίας, μια έρευνα, κάποια dvd, μια υπόγεια αποθήκη, η Αυστραλία, η Αγγλία, η Ρωσία, η Ελλάδα και μια πληθώρα ανθρώπων που παρελαύνουν από τις “οθόνες” μας, ανεβάζουν την αδρεναλίνη μας στο κατακόρυφο!

Η Βίλη Σωτηροπούλου, με το νέο της βιβλίο “Ο ΜΠΕΜΠΗΣ” από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο το οποίο είναι βασισμένο σε θεατρικό έργο της ίδιας που έχει διακριθεί με το βραβείο EURODRAM 2018, καταφέρνει να μας καθηλώσει και για 400 -και πλέον -σελίδες να μας κόψει την ανάσα. Πρόσωπα και καταστάσεις εμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι μυστηρίου και δε μας αφήνουν σε ησυχία. Κάθε σελίδα, ακόμα ένα λιθαράκι στην αγωνία μας για το τι μέλει γενέσθαι.

Στο βιβλίο αυτό θίγονται θέματα όπως οι υιοθεσίες, τα ιδρύματα, η οικογένεια, η αγάπη, η επιμονή και η υπομονή και στο επίκεντρο ο Μπέμπης. Τι να απέγινε άραγε το μωρό αυτό; Κατάφερε τελικά να επανασυνδεθεί με την οικογένεια του; Η συγγραφέας ρίχνει φως στη ζωή των “παιδιών χωρίς οικογένεια”. Γινόμαστε θεατές σε μια συστημική αναπαράσταση. Παρακολουθούμε την εξέλιξη τους και γινόμαστε θεατές και μάρτυρες ταυτόχρονα της αθέατης πλευράς της ζωής. Εκείνης που κάνουμε πως δε γνωρίζουμε και ρίχνουμε που και που κλεφτές ματιές. Βιώνουμε μαζί με τους ήρωες τις αγωνίες τους.Μια απόπειρα δολοφονία, εκείνη του διευθυντή του ιδρύματος βγάζει από το ράφι την ιστορία των αδελφών που χωρίστηκαν. Μια αόρατη κλωστή ωστόσο τους συνδέει. Μια κλωστή που ενώ τη νιώθουν δεν την αντιλαμβάνονται και όπως γράφει και η συγγραφέας :

“Κάποτε οι βαθιές συνδέσεις των ανθρώπων, μοιάζουν με καλώδιο κομμένο που- αν και ταλαιπωρημένο- όταν επανενωθεί η ενέργεια ρέει”.

Θα επανενωθούν άραγε τα κομμένα καλώδια που συνδέουν τα αδέλφια μεταξύ τους; Θα υπερπηδήσουν τα εμπόδια και τις δυσκολίες που τους σκόρπισαν σε διαφορετικές ηπείρους και να γίνουν μια γροθιά; Καθώς η ιστορία ρέει και το ένα πρόσωπο διαδέχεται το άλλο οι εξελίξεις και οι ανατροπές δε μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. Ένα βιβλίο για τους λάτρεις της ταχύτητας, τις εναλλαγές καταστάσεων και των αποδράσεων.

Η γραφή της Βίλης Σωτηροπούλου μεστή και γλαφυρή καταφέρνει και μας μεταφέρει μέσα στην ιστορία. Βρισκόμαστε και εμείς εγκλωβισμένοι με το Διαμαντή και τη Φωτεινή στο υπόγειο. Αφουγκραζόμαστε την αγωνία του Άρη, του Κωστή, του Νεκτάριου, της Ντίας, της Πόπης και όλων των ηρώων της και θέλουμε να χαϊδέψουμε στα μαλλάκια το μικρό Γιαννάκη με την αδελφούλα του. Πονάμε για τα παιδάκια που γεννήθηκαν σε ένα κόσμο που γι αυτά τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο. Τι απογίνονται, άραγε, τα παιδιά που δίνονται για υιοθεσία; Μυρίζουμε την υγρασία που αναδύεται από τους τοίχους του ιδρύματος. Η συγγραφέας με την αμεσότητα που τη διακρίνει μας μεταφέρει αυτούσια τα λόγια του μπέμπη και νιώθουμε σα να “ακούμε” ένα μικρούλη να μας μιλάει. Η πραγματικότητα που διαθλάται μέσα από τη ματιά ενός μωρού…

Η ιστορία του ανθρώπου είναι ένας πόλεμος…τα άγρια ζώα είναι πιο ήρεμα.Ψάχνουν μόνο για την τροφή τους, τίποτε παραπάνω. Ο άνθρωπος πεινάει για το παραπάνω, την απόλυτη κυριαρχία.

Το βιβλίο “Ο ΜΠΕΜΠΗΣ” είναι γεμάτο εγκεφαλικές εικόνες. Η θεατρικότητα της γραφής της συγγραφέως που θυμίζει εκείνη του Γρηγόρη Ξενόπουλου καταφέρνει να μας δώσει ένα πλήρως “εικονογραφημένο” βιβλίο. Ενώ όσο η υπόθεση προχωράει βιώνουμε την ένταση, το ρίγος και ένα πλήθος συναισθημάτων που το σκάνε μυστικά από τις σελίδες του μυθιστορήματος και μας πολιορκούν χωρίς να το αντιληφθούμε. Ένα βιβλίο συν τοις άλλοις που ξαναδιαβάζεται και ας ξέρουμε το τέλος διότι, πιο ήρεμοι πλέον, θέλουμε να απολαύσουμε την πλοκή χωρίς να έχουμε αγωνία όπως την πρώτη φορά για το ” τι μέλει γενέσθαι”.

Oι εξελίξεις, η αγωνία, η διαδοχή των γεγονότων είναι τόσο έντονη που είναι ρίσκο να γράψω ό,τι άλλο. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το προμηθευτείτε και να το διαπιστώσετε οι ίδιοι. Είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αντί για το γάντι λοιπόν, σας ρίχνω τον “Μπέμπη” στο τραπέζι, τι λέτε;

People are strange when you’re a stranger
Faces look ugly when you’re alone
Women seem wicked when you’re unwanted
Streets are uneven when you’re down

When you’re strange
Faces come out of the rain
When you’re strange
No one remembers your name
When you’re strange