Νωρίς το μεσημέρι Σαββάτου, στο Κοιμητήριο Κηφισιάς.
Σπάνια, σχεδόν ποτέ, δεν πας σε νεκροταφείο για καλό σκοπό.
Σχεδόν ποτέ..
Αυτή τη φορά, ίσως ήταν λίγο διαφορετικά.
Η γυναίκα που κηδευονταν, “αναχώρησε”, όπως θα θέλαμε να γίνει σε όλους μας…
Ογδοντάρα, λειτουργικότατη και δραστήρια ως την τελευταία στιγμή, έπεσε για ύπνο και κοιμήθηκε για πάντα.
Από τη μία, θλίψη γιατί “ήταν μιά χαρά η γυναίκα”. Από την άλλη όμως, “έφυγε όρθια”.
Ο σύζυγός της, χήρος πλέον, στην ίδια ηλικία, στέκεται με θλίψη, αλλά αξιοπρεπής. Αυτή την αξιοπρέπεια που οι συνειδητοποιημένοι και χορτάτοι από τη Ζωή άνθρωποι έχουν.
Ο Επικήδειος του, μεστός, στιβαρός λόγος, χωρίς τερτίπια συναισθηματικού εκβιασμού των ακροατών, κάνει αναδρομή στη ζωή που έζησαν μαζί..
Δεν υπάρχει τίποτα το φαιδρό στον Επικήδειο του χήρου, πλέον, ανδρός. Αξιοπρέπεια μόνο!
Αξιοπρέπεια και μία μικρή, τόσο όσο, δόση αυταρέσκειας! Λίγη ματαιοδοξία δεν έβλαψε ποτέ κανένα..
“Θυμάσαι που μας έλεγαν πως δε θα αντέξουμε; Πως σε λιγότερο από χρόνο θα χωρίσουμε; Ζήσαμε μαζί 47 χρόνια! Τους διαψεύσαμε ολους!”, λέει και είναι η μοναδική φορά που σπάει κάπως η φωνή του, αλλά στο πρόσωπο του σχηματίζεται ένα κάποιο στραβό χαμόγελο..
Τι να πει κανείς!
Τι μπορείς να πεις για τον άνθρωπο, που η απέριττη Δωρική μορφή του, αποδέχεται με αξιοπρέπεια το τετελεσμένο και είναι ευγνώμων για τη μέχρι τώρα ζωή του..
Στην Εκκλησία του Κοιμητηρίου, στον Άγιο Τρύφωνα, η ατμόσφαιρα είναι, σχεδόν βαριά. Σχεδόν. Ο Επικήδειος, φέρνει σε κάποιους δάκρυα και σε άλλους αναμνήσεις. Οι περισσότεροι, ακούνε βουβά..
Η τελετή τελειώνει και αναχωρείς με ανάμεικτα συναισθήματα. Σκέφτεσαι τον χήρο, που θα επιστρέψει σε ένα άδειο σπίτι. Θα ξαπλώσει σε ένα κρεβάτι στο οποίο, ύστερα από τόσα χρόνια, θα είναι μόνος. Που δε θα νιώθει την παρουσία της αγαπημένης συντρόφου του στο σπίτι.
Άραγε τι να σκέφτεται; Αναρωτιέσαι. Πως να νιώθει, εκτός από θλίψη; Σμίγουν οι ψυχές στον Παράδεισο; Κάτι ανέφερε στον επικήδειο λόγο του για “καλή αντάμωση”.
Υπάρχει Παράδεισος, ή είναι μια παρηγοριά για εμάς τους θνητούς;
Αυτές είναι οι σκέψεις σου, όταν βάζεις μπρος το αυτοκίνητο, για να πας να βρεις τη σύζυγό σου. Έχεις μιά κάποια μεγαλύτερη ανυπομονησία να πας να τη βρεις και να την πάρεις αγκαλιά!
Βγαίνεις από τη θέση που έχεις σταθμεύσει και πρέπει να στρίψεις στο πρώτο στενό αριστερά. Τότε τη βλέπεις! Μία εικόνα, σα βγαλμένη από τον Παράδεισο!
Μία άμαξα, από αυτές που υπάρχουν στην Κηφισιά και που μπορεί κάποιος να μισθώσει για να πάει βόλτα, περνάει από το σημείο. Το θέαμα σου κόβει την ανάσα!
Ο αμαξάς, νέος 25άρης, όμορφος κατάλληλα ντυμένος και χαμογελαστός, κάθεται στη θέση του και κατευθύνει το άλογο.
Πίσω στη θέση των επιβατών, ένας μπαμπάς με την κορούλα του! Ο μπαμπάς κοιτάει με έκδηλη αγάπη και λατρεία τη θυγατέρα του, ένα κοριτσάκι πέντε, το πολύ, ετών, ντυμένο σαν αγγελούδι, με λευκό φορεματάκι με τούλια. Στο κεφαλάκι της η μικρή, φοράει μία τιάρα και στο χεράκι της κρατάει κάτι σαν σκήπτρο με στρασάκια!
Ο μπαμπάς είναι άνετα καθισμένος στη θέση του και κοιτά τη μικρή.
Το κοριτσάκι όμως, κάθεται στην άκρη του καθίσματος και λάμπει από χαρά! Εκστασιασμένη, βλέπει το άλογο και ρίχνει ματιές γύρω της!
Είναι Σάββατο και σκέφτεσαι πως ο μπαμπάς της, της είχε υποσχεθεί βόλτα “με το αλογάκι” και είναι η μέρα που εκπληρώνεται η υπόσχεση!
Η άμαξα πάει αργά τη βόλτα στους πανέμορφους δρόμους της Κηφισιάς. Πρέπει, κανονικά, να στρίψεις από εκεί που έστριψαν και αυτοί. Οι δρόμοι είναι έρημοι εκείνη τη στιγμή. Δεν υπάρχουν άλλα αυτοκίνητα παρά μόνο το δικό σου..
Όχι! Δε θα στρίψεις πίσω τους. Δεν είναι που πάνε αργά και θα σε καθυστερήσουν. Είναι που δε θέλεις να αλλοιώσεις αυτή τη μοναδική αίσθηση της βόλτας με την άμαξα.
Το μόνο που κάνεις, είναι να σταθείς στη διασταύρωση και να χαζέψεις λίγο ακόμα την πανέμορφη εικόνα..
Η άμαξα έχει πλέον απομακρυνθεί. Βάζεις πρώτη ταχύτητα και προχωράς. Ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στα χείλη σου και στην ψυχή σου.
Είναι και εκείνη η εικόνα από Παράδεισο που είδες λίγο πριν..
