…μεγάλη κουβέντα μη λες.
Κάπως έτσι πάει η γνωστή παροιμία.
Σε απλά λόγια δηλαδή, “κλείσε λίγο το στόμα σου και σκέψου”.
Υπάρχει βέβαια και σε έκδοση, “βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό σου, πριν μιλήσεις”.
Τέτοιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό του γαμπρού, την ώρα που περίμενε τη νύφη και μέλλουσα σύζυγο του, στα σκαλιά της εκκλησίας.
Στο στόμα του είχε σχηματιστεί το χαμόγελο του χαρούμενου, ίσως και χαζοχαρούμενου ανθρώπου, που αναμένει το happily ever after της υπόλοιπης ζωής του.
Υπήρχε, βέβαια και μία κάποια ειρωνεία στο χαμόγελο…
Ειρωνεία, που εδράζονταν στην αυτοκριτική που ασκούσε στον εαυτό του. Εξού και η θύμιση των πάρα πάνω γνωμικών.
Θυμάται, αρκετά χρόνια πίσω, που είχε γνωρίσει εκείνη την κοπέλα. Εκείνη με τα δύο διαζύγια.
Οι δύο προηγούμενοι γάμοι της, δεν τον εμπόδισαν να την οδηγήσει στα σκαλιά του Δημαρχείου και να την κάνει σύζυγο του.
“Έλα μωρέ! Ασόβαρη είναι! Με δύο διαζύγια πριν από εμένα, θα έπρεπε να το έχω καταλάβει πως δεν είναι για σπίτι αυτή!”, έλεγε αργότερα, όταν χώρισαν..
Αυτό ήταν! Αυτή ήταν η εύκολη και εύπεπτη εξήγηση για τον αποτυχημένο Γάμο του.
Ναι, εντάξει, έφταιγε και αυτός, έλεγε κάνοντας μία επιφανειακή και ίσως, προσχηματική αυτοκριτική, αλλά “αυτή έχει το τεκμήριο της ασόβαρης, με τα δύο της διαζύγια πριν από εμένα” και κάτι τέτοιες μαλακίες έλεγε ο φίλος μας..
Λίγα χρόνια αργότερα και έχοντας κάνει σχέση με μία άλλη αξιόλογη κοπέλα που είχε γνωρίσει, ο τύπος αυτός οδηγήθηκε για δεύτερη φορά στα σκαλιά του Δημαρχείου!
Όχι του ίδιου Δημαρχείου. Σε άλλο Δημαρχείο έγινε ο δεύτερος Γάμος του, μη τυχόν και πάει γρουσουζιά!
Δύο χρόνια αργότερα και ήρθε το δεύτερο διαζύγιο, για τον επικριτικό και κατακριτικό φίλο μας!
Αυτή τη φορά όμως, ήταν διαφορετικά.
Κάτι τα χρόνια που πέρασαν, κάτι το τέλος των ψευδαισθήσεων και η ειλικρινής αυτοκριτική, έγινε από διάθεση, αναγκαιότητα.
Περίπου, η αυτοκριτική, έγινε ένας κάποιος τρόπος αυτής καθαυτής επιβίωσης. “Τέρμα τα ψέματα φίλε!”, έλεγε στον καθρέφτη. “Κομμένες οι μαλακίες και οι εξευμενισμοί”.
Τρία χρόνια αργότερα και ύστερα από πολύ ενδοσκόπηση, πολύ πόνο και ακόμα περισσότερη εσωτερική δουλειά, περίμενε τη γυναίκα της ζωής του, αυτή τη φορά στα σκαλιά της Εκκλησίας.
Λίγες μέρες μετά, τον κάλεσε στο τηλέφωνο η πρώτη του σύζυγος. Εκείνη με τα “δύο διαζύγια πριν από αυτόν”. Εκείνη είχε παντρευτεί για τέταρτη φορά και απ’ότι φαίνεται, αυτή τη φορά “σωστά” και τον πήρε για να του ευχηθεί για τον Γάμο του.
“Ξέρεις, αυτή τη φορά το έκανες σωστά”, του είπε. “Οι Γάμοι που έκανες με εμένα και με τη δεύτερη σου σύζυγο, ήταν πρόβες Γάμου. Τώρα έκανες το σωστό Γάμο”, είπε.
Ώρες ώρες, ο φίλος μας ανατρέχει σε εκείνο τον παλιό του εαυτό. Εκείνο με το ενοχικό σύνδρομο και το μεγάλο στόμα.
Εκείνο το στόμα που άνοιγε περισσότερο, ίσως, απ’όσο θα έπρεπε.
Έχει κατανόηση για εκείνο τον παλιό εαυτό του. Ήταν ανασφαλής και συμπεριφέρονταν αναλόγως.
Ήταν οι εποχές, που αντί να τρώει πολύ, έλεγε μεγάλα, παχιά λόγια.
Εποχές, που πέρασαν ανεπιστρεπτί, μαζί με ότι άσχημο και τοξικό είχαν μαζί τους..
