από τη Νίτσα Μανωλά.
Το μόνο που επιθυμώ πλέον είναι οι ειλικρινείς σχέσεις…
Δεν είμαι η μόνη. Το ξέρω. Το πιο πιθανόν το ίδιο να επιθυμείς κι εσύ.
Θα ήταν περίεργο να μην τις προτιμούσαμε.
Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Τα θέλω μας. Τις ανάγκες μας.
Σκληραίνουμε. Δεν θέλουμε να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας σε ανούσιες σχέσεις.
Αλλάζουμε παραστάσεις και μας αλλάζουν κι αυτές.
Οι κύκλοι μας ανοίγουν με δυσκολία και κλείνουν με μεγάλη ευκολία ενώ η ανεκτικότητα για το οτιδήποτε πλέον έχει πλησιάσει επικίνδυνα το μηδέν. ίσως να το έχει ξεπεράσει κιόλας.
Ναι, ανεκτικότητα μηδέν.
Όπως λέμε δεν γουστάρω άλλο, μη μου τους κύκλους τάραττε κτλ. κτλ. κτλ.
Όλα αυτά τα έχουμε καταφέρει φυσικά με βοήθεια από το… πέρασμα του χρόνου.
Τελικά αυτός ο ‘’χρόνος’’ είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Μας αλλάζει, μας κάνει να συνηθίζουμε καταστάσεις, μας βοηθάει στο να μην πονάμε…
Είναι μοναδικός. Σα να μας μουδιάζει ένα πράγμα. Σα να μας γειώνει.
Τον μετράμε με ποικίλους τρόπους και μπορεί να γίνει γρήγορος ή και βασανιστικά αργός.
Είναι λέει και γιατρός…
Γιατρός της ψυχής.
Χα…
Τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει την ψυχή εκτός από το μυαλό.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το μυαλό και ο χρόνος βρίσκονται σε συνεχή συνεργασία.
Εκείνος περνάει και το μυαλό θολώνει. Μαλακώνει τις σκέψεις. Ηρεμεί.
Και ή καρδιά;
Αυτή σηκώνει δικό της μπαϊράκι.
Όσοι κύκλοι κι αν κλείσουν εκείνους που αγάπησε δεν τους ξεαγαπά. Αυτούς που έβαλε μέσα της τους κλειδώνει σε μέρος ασφαλές και τους κρατά εκεί όσος χρόνος κι αν περάσει.
