Από τη Νίτσα Μανωλά
Για κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη…
Ναι, εσύ!
Κάθε μέρα πρέπει να κοιτιέσαι. Και εσύ, και εγώ, και όλοι μας.
Το πρόσωπο που βλέπουμε απέναντι μας είναι το σημαντικότερο σ’ ολάκερο τον πλανήτη. Δεν πρέπει να το αγνοούμε.
Είναι ο εαυτός μας…
Επιβάλλεται να μιλάμε μαζί του. Να τον καταλαβαίνουμε. Να ξέρουμε τι θέλει, τι ζητά.
Εμείς και ο εαυτός μας.
Δεν είναι αστείο;
Είμαστε ένα κι όμως δεν είμαστε.
Μας αναγκάζουν να μην είμαστε. Μας υποχρεώνουν τα ‘’πρέπει’’ και τα ‘’δεν είναι σωστό’’ να αποχωριζόμαστε ο ένας τον άλλο και να γινόμαστε δυο ξένοι.
Αλήθεια…
Εσύ, πόσες φορές τον έχεις αμφισβητήσει;
Πόσες φορές έχεις αμφιβάλλει για τις δυνάμεις του;
Πόσες φορές θέλησες να γονατίσεις όταν το βάρος ήταν μεγάλο για να το σηκώσουν οι ώμοι σου;
Άσε. Μην απαντάς.
Μονάχα σκέψου…
Πόσες φορές σηκώθηκες;
Πόσες φορές έσφιξες τα δόντια και είπες ‘’συνεχίζω’’;
Πόσες φορές παράκουσες την σκέψη του ‘’κουράστηκα’’;
Πόσες φορές είπες μπορώ και κοίταξες ψηλά;
Σκέψου… πόσες φορές κατάφερες να ορθώσεις το ανάστημα σου και να προχωρήσεις!
Δεν το έκανες μόνος/η σου.
Είχες βοήθεια. Πάντα έχεις βοήθεια απ’ τον εαυτό σου. Κι ας τρέχεις να κρυφτείς απ’ αυτόν. Σχεδόν ποτέ δεν πέφτει έξω, δεν θέλει το κακό σου. Το μόνο που επιθυμεί είναι να είστε και οι δυο ευτυχισμένοι.
Να τον αγαπάς, λοιπόν, να τον φροντίζεις και να τον ακούς. Ε, δίνε του και κάνα φιλάκι πότε πότε. Το έχει ανάγκη κι ας μην το λέει.
