Της Μαρίας Περατικού Κοκαράκη
Γράφει η Μαρία Πέττα
Τη Μαρία Περατικού Κοκαράκη τη γνώρισα πριν από μερικά χρόνια. Ξεχώρισα από την αρχή την αρχοντιά και την ευγένεια της ψυχής της. Την ευδιάθετη παρέα της και την απλότητα του χαρακτήρα της. Είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός που εύκολα δένεσαι μαζί της.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη Μαρία, είναι το πόσο εύκολα συννέφιαζαν τα μάτια της, όταν η συζήτηση έφτανε στην κατεχόμενη γη μας. Η Μαρία είναι ένας άνθρωπος που αγαπά την Κύπρο και το δείχνει. Λυπάται για την κατάληξή της. Αναπολεί τα χρόνια της ελευθερίας.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κανέναν άλλον ή καμία άλλη συγγραφέα που θα μπορούσε να γράψει την τριλογία των κυκλάμινων. Θυμάμαι σε μια επίσκεψη μου στο σπίτι της, είχα δει τα κυκλάμινα που είχε φυτεμένα στον κήπο της. «Δεν είναι σαν εκείνα του πενταδάκτυλου», μου είχε πει. Όμως η μυρωδιά των κυκλάμινων είναι διάχυτη στα χρόνια των ακαμαντίδων.
Ο έρωτας έμοιαζε να αναδύεται μέσα από τα πέταλα τους και να φωλιάζει στις καρδιές, αφήνοντας ανεξίτηλο το άρωμά τους σε κάθε σελίδα.
Δυο κορίτσια ζουν τον έρωτα παράλληλα με τις πολιτικές διαταραχές που αναπόφευκτα σκιάζουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Και οι μοίρες, αυτές του Πενταδάκτυλου και του Ψηλορείτη είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και κάθε τόσο μας έκλειναν το μάτι ανατρέποντας τα δεδομένα.
Μαγευτικός είναι και ο τρόπος γραφής, αρχοντικός όπως και η ίδια η συγγραφέας. Σχεδόν ποιητικός που εύκολα σε παρασέρνει να ζήσεις τις έντονες εκείνες στιγμές που άφησαν τα σημάδια τους παρά τα χρόνια που πέρασαν.
Παρόλο που τα βιβλία της τριλογίας γράφονται στο σήμερα και δεν έχουμε φτάσει ακόμα τη χρονολογία της κατοχής, άνετα κάποιος μπορεί να διακρίνει τον άσβεστο πόθο που κρύβει μέσα στην ψυχή της η συγγραφέας για μια Κύπρο ελεύθερη, επανενωμένη, απαλλαγμένη από στρατεύματα κατοχής μέσα σε συνθήκες ειρήνης, ευημερίας και ασφάλειας. Και πέρα απ’ αυτά να ξαναμυρίσει εκείνα τα κυκλάμινα του πενταδάκτυλου, τα διαφορετικά, τα μοναδικά… Να τα δει να ζωντανεύουν, να παίρνουν τη λάμψη και το φως της ελευθερίας… γιατί τώρα ακόμα κι αυτά μοιάζουν μαραζωμένα μπροστά στη σημαία… εκείνη της ντροπής…
Η τριλογία αυτή θεωρώ πως είναι μια ανεκτίμητη ιστορική κληρονομιά, μια παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές.
Μαρία μου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι καλοτάξιδα, να αγαπηθούν και να αγκαλιαστούν όπως τους αξίζει. Αναμένουμε το τρίτο με αγωνία!
