Χαμός σήμερα! Τρέξιμο, πολύ τρέξιμο!..
Είναι η βροχή που μας τα χάλασε. Ήταν να πάρεις τη μηχανή, αλλά, σε αντίθεση με τις προβλέψεις, άρχισε να βρέχει από το πρωί. Άρα, αναγκαστικά πήρες το αμάξι..
Άφησες το αυτοκίνητο κάπου στο Κέντρο, μακαρίζοντας την τύχη σου που βρήκες να παρκάρεις άμεσα και το’κοψες με το πόδι!
Πάνω στη βιασύνη σου, δε σκέφτηκες να αλλάξεις παπούτσια, να βάλεις αθλητικά και τα μποτάκια που φοράς είναι ότι χειρότερο για περπάτημα! Σκέτη ταλαιπώρια!..
Άγχος και τρέξιμο να προλάβεις να κάνεις τις δουλειές, εντός των προθεσμιών, κόσμος να τρέχει γύρω σου εξίσου πανικόβλητος. Θα προλάβεις;!..
Πρόλαβες! Ευτυχώς!
Μιά βαθιά ανάσα ανακούφισης. Ίσα μέχρι την επόμενη σκέψη που σου υπενθύμισε πως οι δουλειές και το τρέξιμο δεν τελείωσαν. Έχεις να κάνεις και άλλα. Έχεις και την αυριανή μέρα, που πάλι θα βρέχει, άρα θα πάρεις πάλι το αυτοκίνητο, άρα πάλι θα τρέχεις με τα πόδια..
Μπαίνεις στο σπίτι και νιώθεις το κορμί σου κονιορτοποιημένο. Από τη μία νιώθεις σωματική κούραση, από την άλλη ξέρεις πως αν καθόσουν και δεν έκανες τίποτα, θα κουραζόσουν περισσότερο.
Χύνεσαι στον καναπέ και κλείνεις τα μάτια.
Χαλαρώνεις..
Με τη σκέψη σου πας στο αγαπημένο σου μέρος. Στη θάλασσα!..
Είναι η εποχή.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, προς το τέλος του Φεβρουαρίου, αναπολείς το αγαπημένο σου μέρος.
Είναι στο νησί που πέρασες τα νεανικά σου χρόνια. Ένα φημισμένο σημείο του νησιού, στο οποίο έχουν γυριστεί και ταινίες. Εσύ όμως, κάθε φορά που πήγαινες εκεί, προτιμούσες το πίσω μέρος του σημείου. Τα βράχια!
Ο Χειμώνας, ιδίως προς το τέλος του που η μέρα είχε μεγαλώσει αισθητά, ήταν η καταλληλότερη εποχή για να πας εκεί και να χαλαρώσεις!
Σε μια τεράστια έκταση όλο βράχια.
Βράχια πάνω στα οποία όταν είχε φουσκοθαλασσιά, τα κύματα έσκαγαν δημιουργώντας ανεπανάληπτο θέαμα! Εκεί πήγαινες τότε που ζούσες εκεί και την άραζες με τις ώρες, χαζεύοντας τα κύματα..
Ένιωθες τη θάλασσα να σε καθαρίζει. Να παίρνει μέσα της τις τοξίνες και την ασχήμια.
Η κίνηση και ο παφλασμός των κυμάτων, ήταν ο πανάρχαιος χορός της κάθαρσης.
ένας χορός που υπήρχε δισεκατομμύρια χρόνια πριν από εμάς και θα υπάρχει άλλα τόσα χρόνια αφότου εμείς αφανιστούμε ως είδος..
Εκεί, στα βράχια μισωξαπλωμένος και σε σχεδόν κατατονική κατάσταση, χάζευες τη θάλασσα, μέχρι που ένιωθες να συντονίζεσαι με το ρυθμό της. Να γίνεσαι ένα με αυτή…
..με τη μήτρα που σε γέννησε. Που μας γέννησε όλους..
Εκεί, στην τέλεια μοναξιά και μοναχικότητα σου, δε σε ακούμπαγε και δε σε άγγιζε κανείς και τίποτα! Όλα φαίνονταν και ήταν τόσο μικρά και ασήμαντα..
Δεν ήσουν ο μόνος που πήγαινε σε εκείνο το σημείο, αποζητώντας την χαλάρωση, ακόμα και την παρηγοριά της θάλασσας. Πολλές φορές είχες δει και άλλους σαν εσένα, να έχουν το ίδιο, σα χαμένο, ύφος. Το ύφος το ανάμεικτο με θαυμασμό, έκσταση και συγκέντρωση. Όλοι σας άγνωστοι μεταξύ σας, αλλά μέλη μιάς άτυπης αδελφότητας.
Εκεί, μακριά από ήχους, πέρα αυτών που παρήγαγε η κυρίαρχη Μητέρα θάλασσα, ήσουν τόσο μακριά από όλους και από όλα! Εκεί μπορούσες να ενωθείς με το αιώνιο είναι σου.
Ανοίγεις τα μάτια.
Δεν είσαι εκεί, στη θάλασσα. Βρίσκεσαι μισωξαπλωμένος, στον καναπέ σου.
Πόση ώρα πέρασε; Μόνο δύο λεπτά;! Μα νιώθεις πως πέρασε καμιά ώρα!
σηκώνεσαι και νιώθεις την κούραση του κορμιού σου αισθητά μειωμένη.
Θα είναι φαίνεται, χάρη στο νοητό ταξιδάκι που έκανες πριν λίγο..
