@γράφει η Άννα Μουσογιάννη
Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη “Φόνοι στην Κρυστάλλη” από τις Εκδόσεις Πνοή ήλθε για να μας καθηλώσει.Το φόντο κόκκινο, όπως το χρώμα που παίρνει η αδρεναλίνη όταν σπάει κάθε φραγμό του μυαλού μας. Όπως το αίμα που αναβλύζει από την πληγή στο σώμα μας. Όπως η ένταση. Όπως το χρώμα που παίρνει το πρόσωπο μας όταν αγωνιούμε. Έπειτα αλλάζει και γίνεται μαύρο, το χρώμα του μυστηρίου. Το χρώμα που έχει η σκιά όταν μας ακολουθεί. Όπως το σκοτάδι που κρύβει τα πάντα κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου.
Το ρολόι χτύπησε εννιά ακριβώς. Το τρένο έτοιμο προς αναχώρηση. Η διαδρομή προκαθορισμένη : Αθήνα- Θεσσαλονίκη, όχι όμως αυτό που θα συνέβαινε κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Όχι, δεν ήταν μια συνηθισμένη διαδρομή. Ένας συγγραφέας έτοιμος να κατασπαράξει κάθε ιστορία και να βρει τη νέα ηρωίδα του. Και εκείνη. Μια συνεπιβάτης. Έτοιμη να δώσει τροφή στην συγγραφική του πείνα.
” Αυτή η γυναίκα…μιλάμε για την εξαίρεση του κανόνα από όλες τις απόψεις. Θα την ονόμαζα “Ηρωίδα Συλλεκτικής Αξίας” σπάνια περίπτωση δηλαδή. Και μόνο που φέρνω την εικόνα της στο μυαλό μου με λούζει κρύος ιδρώτας”.
Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης ξετυλίγει γι ακόμη μια φορά το συγγραφικό του ταλέντο. Αφού ταξιδέψαμε και γελάσαμε με την ψυχή μας με τη “Γριά Βαλίτσα” και έπειτα βρεθήκαμε στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής με το “Η Φωνή Μέσα μου” (και τα δύο επίσης από τον ίδιο εκδοτικό) ήλθαν οι “Φόνοι στην Κρυστάλλη” να μας οδηγήσουν σε μονοπάτια μυστηρίου. Η γραφή του απλή και συνάμα περιεκτική μας μεταφέρει μέσα στο κλίμα της εκάστοτε ιστορίας. Δε λείπουν και οι δόσεις χιούμορ καθώς και η αμεσότητα, βασικά χαρακτηριστικά της γραφής του συγγραφέως. Ενώ οι σουρεαλ καταστάσεις μας μεταφέρουν σε ένα κόσμο πέρα από κάθε λογική. Πού άραγε σταματά η πραγματικότητα και ξεκινά η φαντασία; Μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα τους και ο αναγνώστης βρίσκεται από τη μια πλευρά στην άλλη χωρίς να το αντιληφθεί.
Δεν μπορώ να σας πω τίποτα περισσότερο, με όρκισαν οι ιστορίες να μην τις προδώσω αλλά σας ρίχνω το γάντι και σας προκαλώ να το διαβάσετε. Ένα βράδυ είναι αρκετό για να νιώσετε, τρόμο, αγωνία και μυστήριο. Η μυστηριώδης γυναίκα του τρένου δεν αστειεύεται. Θα σας παρασύρει όπως έκανε και με το συγγραφέα…
“Και όμως το αγόρι έλεγε την αλήθεια. Αυτός ο δίμετρος άνδρας με την καρδιά μικρού παιδιού με είχε μάθει καλά παρότι του είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι και έμοιαζε με παντζάρι δεν έδειχνε φόβο. Και αυτό το λέω επειδή είμαι λαγωνικό πρώτης κατηγορίας και η μύτη μου πιάνει πάντα τα έντονα συναισθήματα από χιλιόμετρα”.
Καλή σας ανάγνωση…
