από την Ματίνα Δέμελη.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Εικόνες πρωτόγνωρες ζουν καθημερινά οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης, καθώς τα κρούσματα από τον κορωνοϊό αυξάνονται καθημερινά.
Σε ένα από αυτά, στο νοσοκομείο «Mount Sinai» εργάζεται και ο Σωτήριος Κασαπίδης, πνευμονολόγος, ο οποίος περιγράφει στον «Ε.Κ.» τις καταστάσεις που βιώνει καθημερινά, χαρακτηρίζοντάς τες ως έναν πόλεμο, όπου γιατροί και ασθενείς δίνουν τις δικές τους μάχες κάτω από δύσκολες συνθήκες που καλούνται να διαχειριστούν. Εναν πόλεμο που δεν έχουμε ξαναζήσει ποτέ.
Τα περιστατικά αυξάνονται μέρα με την ημέρα και οι γιατροί έρχονται αντιμέτωποι με τραγικές καταστάσεις. Ασθενείς πεθαίνουν μόνοι τους, χωρίς τους δικούς τους ανθρώπους κοντά τους, απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
«Η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη κάθε μέρα. Ερχεται συνεχώς κόσμος στο νοσοκομείο και δυστυχώς βλέπουμε πλέον και νεότερες ηλικίες, από 40 έως 50 ετών. Ερχονται άνθρωποι που δεν έχουν προβλήματα υγείας, απλά κόλλησαν το ιό. Ερχονται και κάποιοι που δεν έχουν καν συμπτώματα, απλά φοβούνται. Η κατάσταση στα επείγοντα περιστατικά είναι χαοτική. Ο κόσμος περιμένει, χώρος δεν υπάρχει, τα κρεβάτια δεν επαρκούν» τονίζει στον «Ε.Κ.» ο κ. Κασαπίδης.
Είναι απόγευμα και τον ρωτάμε πόσους ασθενείς είδε από το πρωί και πόσοι από αυτούς ήταν θετικοί στον ιό. «Εξέτασα μέσα σε μια ημέρα 72 ασθενείς. Από αυτούς οι 68 ήταν θετικοί. Εξετάζουμε όλους όσοι έρχονται και εάν το οξυγόνο τους είναι κάτω από 90% τους κρατάμε. Προσπαθούμε να τους πάρουμε όλους, δεν διώχνουμε κανέναν. Αλλά για να κάνεις το τεστ πρέπει να έχεις πυρετό και το οξυγόνο σου να είναι κατεβασμένο. Οσον αφορά τις πιο βαριές περιπτώσεις, αυτές έχουν προτεραιότητα. Οπου υπάρχει κρεβάτι τους βάζουμε. Πλέον δεν κάνουμε χειρουργεία και έτσι προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε χώρους».
Οι σκηνές που ζουν οι γιατροί αυτό το διάστημα είναι δύσκολο να περιγραφούν. Η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη, καθώς είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα σε αυτούς που έχουν προσβληθεί από τον ιό και αυτοί που τους βλέπουν για τελευταία φορά.
«Το χειρότερο πρόβλημα όταν ο ασθενής έχει τον ιό είναι ότι πρέπει να απομονωθεί. Η οικογένειά του δεν επιτρέπεται να έρθει. Οταν χειροτερεύει η κατάσταση ενός ασθενή έρχεται σε μένα, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Εκεί, οι καταστάσεις είναι τραγικές. Οταν ο ασθενής περιμένει να πεθάνει, δεν υπάρχει κανείς να του κρατήσει το χέρι. Εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να βοηθήσω. Να πάρω τους δικούς του τηλέφωνο, να κάνω μια βιντεοκλήση για να δει την οικογένειά του για τελευταία φορά. Φανταστείτε τι ζούμε» είπε ο κ. Κασαπίδης.
Ο ίδιος, περιγράφει μια τραγική σκηνή μιλώντας για την περίπτωση μιας ηλικιωμένης γυναίκας η οποία είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. «Είναι σαν φυλακισμένη μέσα σε ένα κλουβί. Μεγάλη σε ηλικία, δεν καταλαβαίνει, έχει προβλήματα υγείας. Δεν ξέρει καν γιατί είναι εκεί μέσα. Την βλέπω να περπατάει μέσα στο δωμάτιο πάνω κάτω και να αναρωτιέται τι κάνει εκεί κλεισμένη».
Ο κ. Κασαπίδης παλεύει καθημερινά με τη νέα πραγματικότητα, μαζί με τους υπόλοιπους γιατρούς του νοσοκομείου. Ολοι τους δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες από τα μαζικά κρούσματα.
«Κάθε βράδυ πηγαίνω σπίτι μου και θέλω να κλαίω. Οταν τελείωσα την Ιατρική, άρχισα να εργάζομαι την εποχή του HIV. Και τότε πέθαινε κόσμος. Και τότε παλεύαμε με κάτι το άγνωστο αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα είναι κατακλυσμός. Τα πράγματα είναι τραγικά, να πούμε ψέματα στον κόσμο; Ετσι είναι. Ο ασθενής ζει ή πεθαίνει από τύχη. Εχουμε φάρμακα που βοηθάνε και αν δούμε ότι είναι συμβατά τα δίνουμε, όπως και τα χάπια για τη μαλάρια τα οποία δεν ξέρουμε αν βοηθάνε. Υπάρχουν και άλλα χάπια αλλά εξαρτάται από τον κάθε οργανισμό», συμπληρώνει.
Αυτό που ζούμε είναι πόλεμος. Σαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που ο παππούς έφευγε να πολεμήσει και δεν ήξερες αν θα γυρίσει πίσω. Χαιρετούσε την οικογένειά του και έφευγε. Ετσι και τώρα, φεύγει για το νοσοκομείο, παλεύει για τη ζωή του χωρίς να ξέρει αν θα γυρίσει νικητής».
Ο κ. Κασαπίδης επισημαίνει και το δύσκολο έργο των νοσηλευτών που καλούνται να καθαρίσουν τα δωμάτια όσων νόσησαν από τον ιό και να τα ετοιμάσουν για τους επόμενους. «Είναι ήρωες αυτοί που καθαρίζουν τα δωμάτια. Οταν πεθάνει κάποιος ασθενής, πρέπει να τον βγάλουν από εκεί και να καθαρίσουν μέσα. Και όλα αυτά φορώντας την άσπρη στολή, καπέλο, μάσκα και μπότες». Ο ίδιος, προσθέτει πως το νοσοκομείο παρέλαβε προμήθειες, μάσκες και γάντια, όμως το προσωπικό κάνει οικονομία ώστε να φτάσουν, καθώς με τη ροή των ασθενών σύντομα θα υπάρξει πρόβλημα.
