Γράφει η Νίτσα Μανωλά
Ησυχία…
Οι τοίχοι του σπιτιού μου έχουν αρχίσει και μου μιλούν. Πάει τρελάθηκα!
Ίσως να μιλούν και σε εσάς οι δικοί σας! Μπορεί να τρελαίνεστε κι εσείς.
Σκέψη παρηγοριάς: Τουλάχιστον δεν θα είμαι μόνη.
Σιγή…
Οι σκέψεις μου χτυπούν πάνω στους κατάλευκους αυτούς τοίχους και αντικρούονται σαν μπαλάκι του τένις γιατί δεν έχουν πλέον την ευχέρεια να εξαφανιστούν και να πετάξουν μακριά. Να ελευθερωθούν.
Φυλακίστηκαν κι εκείνες μαζί μου. Εδώ … στους τέσσερις τοίχους μου.
Έχω μέρες να βγω και πνίγομαι. Αποφασίζω να το κάνω.
Σκέφτομαι: Η βόλτα έχει γίνει τώρα… πολυτέλεια. Όχι η έξοδος! Ο απλός καθημερινός περίπατος.
Πόσα άλλα ΄΄σημαντικά’’ έχω πραγματικά αναθεωρήσει τον τελευταίο μήνα;Πόσα από αυτά που θεωρούσα σπουδαία έγιναν με μιας ασήμαντα;
Τα βήματα μου με οδηγούν στο παρκάκι λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου.
Είναι άδειο. Η παιδική χαρά περιτριγυρισμένη με κίτρινες προστατευτικές ταινίες της αστυνομίας. Το παγκάκι στο πλάι μουγκό. Οι μπασκέτες και το τερέν του τένις σιωπηλά.
Την σπουδαιότητα της στιγμής! Αυτήν αναθεωρώ…
Τον χρόνο… αυτόν τον πολύτιμο τρόπο μέτρησης που μέχρι πρότινος κυλούσε σαν το νερό και τώρα κυλάει σταγόνα σταγόνα σα να μην θέλει να ξοδευτεί και να περάσει.
Κοιτάω τριγύρω για ίχνη… ζωής.
Κοντοστέκομαι και τα περιεργάζομαι όλα ανέκφραστα. Αφουγκράζομαι τη σιωπή τους. Προσπαθώ να προσηλωθώ και ν’ ακούσω όσα θέλουν να μου πουν.
Αντηχούν στ’ αφτιά μου γέλια και φωνές παιδιών. Παιχνίδια που παίζει το μυαλό όταν αρνείται να δεχτεί την σημερινή πραγματικότητα.
Ο περίπατος συνεχίζεται…
Αλήθεια πως λένε το τένις στα Ελληνικά;
Περίεργη σκέψη… Έχει άραγε καμία σημασία;
Ο περίπατος συνεχίζεται…
Η άνοιξη έχει αρχίσει και φαίνεται. Κάποια δέντρα άνθισαν. Το τιτίβισμα ενός πουλιού σπάει την μονότονη σιωπή και μου θυμίζει πως υπάρχει ζωή.
Αυτόματη σκέψη: Ελπίδα!
Προσπαθώ να το εντοπίσω με το βλέμμα. Κάθεται ανάμεσα στα φύλλα μιας ανθισμένης μυγδαλιάς. Εξακολουθεί να τιτιβίζει χαρούμενα.
Χαμογελώ και συνεχίζω…
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ. Αλήθεια πως λένε το τένις στα Ελληνικά;
Αντισφαίριση. Έτσι το λένε. Και είναι σαν και αυτό που κάνουν οι σκέψεις όταν χτυπούν τον τοίχο κι έρχονται πίσω.
