Μια αληθινή ιστορία απο την Σοφία Πολυκανδριώτη- Λίτσα
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως η περίοδος των διακοπών μου, που υποτίθεται ότι είναι ‘’ η πιο υπέροχη εποχή του χρόνου’’, θα εξελισσόταν όπως εξελίχθηκε. Αντίθετα, περίμενα πως θα περνούσα χρόνο με την οικογένεια μου και θα μοιραζόμουν τα εκπληκτικά νέα ότι η οικογένεια μας σύντομα θα μεγάλωνε. Θα ήμουν 14 εβδομάδων έγκυος. Αυτό θα ανακοίνωνα. Ότι περιμένουμε το μωρό μας τον Αύγουστο του 2020.
Στις 24 Ιανουαρίου, όμως, το ταξίδι τελείωσε.
Αυτό όλο ξεκίνησε στο πρώτο μας ραντεβού με τον γιατρό, στις 13 Δεκεμβρίου του 2019 όταν ενημερωθήκαμε πως το μωρό δεν φαινόταν στον υπέρηχο. Ο γυναικολόγος μου είπε να ξανά πάω μετά από μία εβδομάδα, στις 31 Δεκεμβρίου, τυχαία στα γενέθλια του γιού μου, του Μανώλη για επανεξέταση. Και αυτό και έγινε. Στις 31 Δεκεμβρίου του 2019. Η εγκυμοσύνη μου είχε ήδη επιβεβαιωθεί από την Χορειακή Γοναδοτροπίνη μα δεν εμφανιζόταν ακόμα τίποτα στην μήτρα μου μέσω του υπέρηχου. Ο γυναικολόγος μου είπε ότι ανησυχούσε για μία έκτοπη εγκυμοσύνη και να πάω στα επείγοντα του νοσοκομείου της περιοχής.
Όλο τον Ιανουάριο, ουσιαστικά ήμουν εντός και εκτός του νοσοκομείου. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, μου έκαναν μία ένεση Μεθοτρεξάτης – ένα χημικό φάρμακο που σχεδιάστηκε για να σταματήσει την διαίρεση των κυττάρων στην μήτρα μέσα σε μόνο λίγες ώρες. Το γεγονός ότι αυτή η εγκυμοσύνη δεν ήταν βιώσιμη ήταν πέρα για πέρα συντριπτική. Εγώ πραγματικά πάσχιζα από μέσα μου. Αυτή η ‘’ ομαδοποίηση των κυττάρων ‘’ όπως ονομάζεται ήταν το τρίτο μωρό, που ποτέ δεν θα συναντούσα (καθώς είχα βιώσει άλλες δύο αποβολές πριν γεννηθεί ο γιός μου ) και μία που έπρεπε να επιτρέψω να τελειώσει και ναι, προσπαθούσαμε να κάνουμε ένα δεύτερο μωρό εδώ και αρκετό καιρό.
Το φάρμακο που μου έδωσαν υποτίθεται ότι ήταν μία Ιατρική θεραπεία για την έκτοπη εγκυμοσύνη, αλλά για εμένα θα σκότωνε το μωρό που μεγάλωνε μέσα μου. Ναι, το γνώριζα πως αυτό το παιδί δεν είχε καμία ελπίδα επιβίωσης. Ναι, κατανοούσα ότι επιτρέποντας σε αυτή την εγκυμοσύνη να συνεχίσει χωρίς ιατρική θεραπεία, λογικά θα κατέληγε να ήταν θανατηφόρα για εμένα. Δεν μπορούσα να διώξω το αρνητικό συναίσθημα που με είχε συνεπάρει και είχε να κάνει με το φάρμακο που μου έδωσαν, αλλά για την υγεία μου και για το καλό της οικογένειας μου, δέχτηκα να πάρω την πρώτη δόση της θεραπείας. Με έκανε τόσο άρρωστη που την δεύτερη και την τρίτη ημέρα δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Οι πόνοι έγιναν χειρότεροι και η αιμορραγία που είχα σταδιακά χειροτέρεψε κάνοντας με να πιστέψω ότι το φάρμακο λειτουργούσε. Πήγα πίσω στην εντατική στις 4 του Γενάρη για να πάρω την δεύτερη δόση Μεθοτρεξάτης. Η τρίτη εξέταση αίματος έγινε στις 7 του Γενάρη, τρεις μέρες μετά, και μου έδωσε ξανά συντριπτικές πληροφορίες. Πληροφορήθηκα ότι ο δεύτερος γύρος δεν ήταν επιτυχής και ότι το έμβρυο συνέχιζε να μεγαλώνει μέσα μου και μου είπαν πως, ενώ είναι σπάνιο, μερικές φορές, χρειάζεται να χορηγηθεί ένας τρίτος γύρος του φαρμάκου. Μπορούσα να ακούσω τον πόνο στην φωνή του γιατρού μου και γνώριζα ότι έπρεπε να συμφωνήσω και να επαναλάβω όλη αυτή την απαίσια διαδικασία.
Παρήγγειλαν μία τρίτη δόση Μεθοτρεξάτης. Το χειρουργείο για να αφαιρεθεί η σάλπιγγα μου δεν συζητιόταν πολύ. Είχα ενημερωθεί ότι τα επίπεδα μου ακόμα αυξάνονταν ενώ ο υπέρηχος επαναλήφθηκε επειδή κάτι ‘’κουνιόταν’’ στην σάλπιγγα μου ή κάτι που ακόμα που δεν καταλαβαίνω ή δεν θυμάμαι ξεκάθαρα, δεν μπορούσαν να κάνουν χειρουργείο σε κάτι που δεν μπορούσαν να βρουν και έπρεπε να δοκιμάσουν ξανά την Μεθοτρεξάτη. Τα συναισθήματα μου ήταν τόσο αναμειγμένα μεταξύ τους που δεν ήξερα αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω με τον τρόπο που εξελισσόταν αυτή η τραγική για μένα εγκυμοσύνη. ‘’ Πώς συνέβη αυτό; ‘’, ρώτησα να μάθω. ‘’ Πραγματικά δεν ξέρουμε ‘’ μου είπαν. Έτσι απλά. Χωρίς πολλές εξηγήσεις. Τώρα, κατόπιν εορτής σκέφτομαι πως θα έπρεπε να είχα κάνει περισσότερες ερωτήσεις.
Πήγα για τον τρίτο κύκλο. Αυτή την φορά, μου είπαν, ότι χρειαζόντουσαν τέσσερις ημέρες πριν μάθουμε εάν η θεραπεία λειτούργησε. Αυτές οι τέσσερις ημέρες ήταν πάρα πολύ δύσκολες για εμένα. Ανάμεσα στους πόνους, την αρρώστια, τις ορμόνες, τα έντονα συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης και η έλλειψη μου από σωστές πληροφορίες, δεδομένης της περίστασης, ( η διαδικτυακή αναζήτηση δεν ωφέλησε ), ήμουν ξεκάθαρα χαμένη.
Ευτυχώς, ή έτσι πίστευα, στις 11 του Γενάρη αφού περίμενα τέσσερις ημέρες ακολουθώντας τον τρίτο γύρο της θεραπείας, μου ανακοίνωσαν τα καλά νέα ότι τα επίπεδα μου δραστικά μειώθηκαν. Η ανακούφιση που ένιωθα ήταν απίστευτη. Όλη αυτή η διαδικασία γινόταν για εβδομάδες αφού είχα ανακαλύψει ότι ήμουν έγκυος και έπειτα ότι η εγκυμοσύνη δεν ήταν βιώσιμη αλλά και επικίνδυνη για την ζωή μου. Είδα τέσσερις διαφορετικούς γιατρούς και πολλούς από το προσωπικό της εντατικής μονάδας, συμπεριλαμβανομένου και αμέτρητες νοσοκόμες. Πήρα τρείς γύρους από την θεραπεία που χρησιμοποιείται για την θεραπεία του καρκίνου, βάζοντας την ζωή μου σε κίνδυνο λόγω της ψυχολογικής μου κατάστασης και επιτέλους έβλεπα φως στο τέλος του τούνελ. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Στις 18 Ιανουαρίου πήγα πίσω στην εντατική καθώς ένιωθα έναν ανυπόφορο πόνο στην κοιλιά. Ακόμη και αν τα επίπεδα της χορειακής γοναδοτροπίνης μου δεν ήταν ακόμη υπό του μηδενός, διαγνώστηκα με ‘’ δυσκοιλιότητα ‘’ και με έστειλαν σπίτι την ίδια ημέρα με ένα φάρμακο που μου προκάλεσε διάρροια. Εκείνη η εβδομάδα ήταν γεμάτη από σκαμπανεβάσματα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι τίποτα δεν πήγαινε λάθος από τότε που ήμουν στην εντατική ξανά μέχρι που με έστειλαν σπίτι. Κατάφερα να κάνω μία δύο μικρές βόλτες για να ξεχαστώ. Την Παρασκευή, στις 24 Ιανουαρίου το 2020, όπου τώρα μπορώ δικαίως να αποκαλώ τα δεύτερα μου γενέθλια, αφού επιβίωσα. Μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή από τον Θεό. Νιώθω ευλογημένη που είμαι μαζί με την οικογένεια μου.
Το πρωί εκείνο, λοιπόν, ξεκίνησε με έναν ανυπόφορο κοιλιακό πόνο. Απευθείας, κάλεσα τον άντρα μου, ο οποίος ήρθε σπίτι και με πήγε στην εντατική, με βασανιστικό πόνο και αιμορραγία, αλλά από ότι έλεγαν ήμουν ‘’σταθερή.΄΄ Μού έκαναν έναν υπέρηχο και είδαν αίμα στην κοιλιά μου, ενώ σύντομα επιβεβαίωσαν ότι υπήρχε μία σπασμένη σάλπιγγα. Η κατάσταση έγινε ξαφνικά πολύ σοβαρή και πάρα πολύ γρήγορα. Είχε αρχίσει να ξεφεύγει κάθε έλεγχο. Μπορούσα να ακούσω και να καταλάβω τα πάντα, αλλά δεν είχα ενέργεια να μιλήσω πολύ εκτός από σύντομες μονολεκτικές απαντήσεις για το πως νιώθω. Με έσπευσαν στο χειρουργείο όπου ξεκίνησαν λαπαροσκοπική επέμβαση αφαιρώντας την αριστερή μου σάλπιγγα εκεί όπου βρισκόταν ήταν η έκτοπη εγκυμοσύνη. Όπως μου είπαν αργότερα όταν συνήλθα, όταν όντως τελείωσαν και ήταν έτοιμοι να μου κάνουν ράμματα, ξεκίνησα να αιμορραγώ ξανά, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν από που προερχόταν η αιμορραγία, έτσι συνέχισαν με μία καισαρική τομή και τότε ανακάλυψαν ότι η αριστερή μου ωοθήκη αιμορραγούσε και χρειαζόταν να αφαιρεθεί και αυτή.
Η ανάρρωση από το χειρουργείο δεν ήταν εύκολη. Η πρώτη μου καισαρική τομή ήταν στις 31 Δεκεμβρίου του 2018 και θυμάμαι ότι νόμιζα ότι δεν υπάρχει χειρότερος πόνος. Αφού ανάρρωσα, από την λαπαροσκοπική και την καισαρική τομή ένιωσα εκατό φορές χειρότερα. Με έστειλαν σπίτι την Κυριακή στις 26 Ιανουαρίου με τόσα αναπάντητα ερωτήματα να με βασανίζουν: ‘’Γιατί με άφησαν να φύγω τόσο γρήγορα; ‘’, ‘’ Γιατί αφαίρεσαν την ωοθήκη μου; ‘’, Τι θα συμβεί στην συνέχεια; ‘’, ‘’Γιατί χρειάζεται να συμβεί αυτό στα 25 μου χρόνια; ‘’, ‘’ Έκανα κάτι λάθος για να αξίζω να μου αφαιρέσουν και την σάλπιγγα και την ωοθήκη; ‘’, ‘’ Γιατί δεν έκαναν το χειρουργείο όταν τους το ζήτησα; ‘’ και ‘’ Γιατί δεν μου είπαν ότι υπήρχε πιθανότητα να χάσω και την ωοθήκη μου; ‘’. Όλες αυτές οι ερωτήσεις και ακόμα περισσότερες με στοιχειώνουν μέχρι και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο. Είμαι σίγουρη πως θα με στοιχειώνουν για πολλά χρόνια ακόμη.
Στην πρώτη μου καισαρική τομή διαγνώστηκα με ενδομητρίωση και μου είπαν ότι είχα πολύ ουλώδη ιστό, ο οποίος προφανώς ( μετά από δική μου έρευνα ) μπορεί να ήταν ο λόγος που βίωσα μία έκτοπη εγκυμοσύνη. Ρώτησα όλες τις σωστές ερωτήσεις από πριν, αλλά ο γιατρός μου ποτέ δεν συζήτησε ότι αυτό είναι ένα πιθανό αποτέλεσμα για εμένα. Κατά την παρακολούθηση μου, μία εβδομάδα μετά το χειρουργείο μου, έκανα στον γυναικολόγο μου πολλές ερωτήσεις. Μου είπε ότι το ιστορικό μου με την ενδομητρίωση πιθανότατα να δημιούργησε την έκτοπη εγκυμοσύνη και ότι ο ουλώδης ιστός ίσως είχε συμβάλει στην αιμορραγία της ωοθήκης μου. Μου είπαν ότι αυτό που μου συνέβαινε θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή μου, και ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πάω πίσω και να διορθώσω αυτό που είχε συμβεί. Δεν γνωρίζω τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι θα μπορούσα να κάνω σε εκείνο το στάδιο και δεν ξέρω ποιόν πρέπει να ρίξω τις ευθύνες για ότι μου συνέβη. Έπρεπε απλά να αποδεχτώ ότι έγινε και να προσπαθήσω να μείνω θετική και να ζήσω αυτή την δεύτερη ευκαιρία στην ζωή που μου δόθηκε.
Αν καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι εδώ, λογικά θα αναρωτιέστε γιατί τα μοιράζομαι όλα αυτά. Ο λόγος είναι ότι γνωρίζω ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω οι οποίες θέλουν να ακούσουν την ιστορία μου και ότι αυτό ίσως τις βοηθήσει με κάποιον τρόπο. Αυτή τη στιγμή ίσως υπάρχουν γυναίκες οι οποίες διαβάζουν τα τεστ εγκυμοσύνης τα οποία είναι θετικά ή ίσως ανακοίνωσαν σε κάποιες άλλες ότι υποψιάζονται ότι η εγκυμοσύνη τους είναι έκτοπη. Μερικοί, μπροστά στο τίποτα μπορεί να το βρουν εποικοδομητικό καθώς αναφέρεται για τον τερματισμό μίας εγκυμοσύνης, ή και ιατρικά απαραίτητο, είναι ένα ταμπού.
Κάποιοι άνθρωποι ίσως να διαβάζουν αυτές τις λίγες γραμμές και σκέφτονται πως δημοσιοποιώ το πρόβλημα μου για να τραβήξω την προσοχή του κόσμου ( μην ανησυχείτε αυτή η δημοσίευση δεν είναι για εσάς ). Αλλά κάπου τον κόσμο ίσως υπάρχει μία γυναίκα που θα το διαβάσει και θα γνωρίζει ότι δεν είναι μόνη της. Θα ξέρει ότι ενώ η όλη διαδικασία είναι απαίσια και ότι ίσως να νιώθει το σώμα της την προδίδει, εκείνη θα γνωρίζει ότι μία μέρα όλο αυτό θα γίνει πιο εύκολο και θα τελειώσει.
Αυτή η ιστορία, η δική μου ιστορία, πρέπει να υπάρχει! Είναι κυρίως για αυτήν την γυναίκα που ίσως αυτή τη στιγμή να περνάει το ίδιο. Είναι και για τους ανθρώπους που νοιάζονται για εμένα και βλέπουν τις ανά καιρούς δημοσιεύσεις μου (Αν αναρωτιέστε γιατί είχα σιωπήσει και είχα εξαφανιστεί τον τελευταίο μήνα, τώρα ξέρετε γιατί).
Τέλος, έχω μία τεράστια χάρη να ζητήσω από όλους εσάς, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, δώστε ένα δευτερόλεπτο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να κοινοποιήσετε αυτήν την ανάρτηση. Ίσως να γνωρίζετε κάποια γυναίκα που περνάει κάτι παρόμοιο. Πρέπει να μάθει ότι δεν είναι μόνη της. Θα μπορούσε να είναι η δική σου προώθηση αυτής της δημοσίευσης που θα την ωθήσει να φτάσει στα χέρια της. Ευχή μου είναι, καμία γυναίκα να μην χρειαστεί να περάσει όλα όσα πέρασα εγώ, μα κι αν τα περάσει να ξέρει πως δεν είναι μόνη. Να ξέρει πως υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που θα την νιώσουν, θα την καταλάβουν και θα την βοηθήσουν.
Σας ευχαριστώ όλους που φτάσατε μέχρι εδώ!
