από τη Μάρθα Πατλάκουτζα.
Για όλους τους πιστούς της Ορθοδοξίας οι μέρες του Πάσχα έχουν μια ξεχωριστή θλίψη. Ίσως, είναι η πρώτη φορά που οι ψυχές τους νιώθουν το ίδιο και με την ίδια ένταση.
Η δοκιμασία του εγκλεισμού, ο πόνος της απώλειας, ο φόβος του αγνώστου είναι συνθήκες που παγκόσμια βιώνουν οι άνθρωποι. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο αντιλαμβάνονται πως η πραγματικότητα που γνώριζαν, δε θα υπάρξει πια. Και το πρώτο που αισθάνονται είναι η λύπη. Λύπη που έχασαν τα υλικά αγαθά, την ελευθερία που θεωρούσαν δεδομένη και συχνά γκρίνιαζαν πως όλα αυτά δεν ήταν ικανά να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους.
Όποιος έχει βιώσει την αρρώστια και την απώλεια του θανάτου γνωρίζει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, παρά μόνο η παρούσα στιγμή της ανάσας μας. Και γι’ αυτήν οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες.
Καθείς κουβαλά τον δικό του σταυρό. Μικρό ή μεγάλο έχει σημασία μόνο για εκείνον που νιώθει το βάρος του στην καμπούρα και στην ψυχή του.
Ο φυσικός εγκλεισμός θα λήξει αργά ή γρήγορα.
Ο χρόνος θα κυλήσει, θα επουλώσει πληγές και οι ψυχές θα βρουν ανακούφιση και ανάπαυση στη λήθη.
Γιατί έτσι είναι η ζωή. Θα συνεχίζεται με τους δυνατούς να προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα.
Χριστός Ανέστη, με υγεία, ανέσπερο φως στις καρδιές μας και ανάταση ψυχής.
