@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη

Σήμερα #μενουμεσπιτι με το Χρήστο Δασκαλάκη

Πως περνάει τις ημέρες «εγκλεισμού» ένας συγγραφέας;

Νομίζω με την ίδια αγωνία όπως όλοι οι υπόλοιποι πολίτες. Το μόνο θετικό είναι ότι μπορούμε εύκολα να βρούμε καταφύγιο στην τέχνη μας. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι πέρασα περισσότερο χρόνο μπροστά στην κουζίνα μου από όσο μπροστά στον υπολογιστή μου. Παρόλα αυτά, σε περιόδους «έκτακτης ανάγκης», το γράψιμο ήταν πάντα εκεί για εμένα. Και αυτός ο «εγκλεισμός» μου έδωσε τον απαιτούμενο χρόνο να καταγράψω μερικές ιδέες μου, να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες, να διαβάσω, να χαζέψω χωρίς τύψεις το ταβάνι και να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες μου.

Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτήν την περίοδο;

Βρίσκομαι στο τρίτο βιβλίο από την περίοδο του εγκλεισμού στο σπίτι. Άργησα να ξεκινήσω αλλά τώρα έχω ζεσταθεί για τα καλά. Αυτήν τη στιγμή πάνω στο κρεβάτι μου βρίσκεται το «Θηρίο στο πιάνο», της Agatha Christie, από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Αν αυτή η χρονική περίοδος και αυτά που βιώνουμε ήταν μυθιστόρημα, τι τίτλο θα έδινες;

«Μαζί χώρια. Μια ιστορία συλλογικότητας στις ημέρες της ατομικότητας».

Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πως το «εγώ», με την ατομική ευθύνη, για πρώτη φορά είχε θετικό αποτέλεσμα για το «εμείς.

Και τώρα ήρθε η ώρα του challenge. Σου πετάω την πένα και θέλω να μας γράψεις μια σύντομη ιστορία με θέμα τον Κορωνοϊό. Ό,τι σου έρχεται στο μυαλό.

…ο Covid-19 κοίταξε έντονα την μητέρα του στα μάτια και για πρώτη φορά δάκρυσε μπροστά στα συναισθήματα που τόσους μήνες έκρυβε στην ψυχή του. Χωρίς να καταλάβει από που βρήκε αυτήν τη δύναμη, άρχισε να την πυροβολεί με λέξεις που ούτε η ίδια πίστευε ότι θα μπορούσε ποτέ να ακούσει από τον μονάκριβο γιό της. «Με έφερες εδώ χωρίς τη θέλησή μου. Χωρίς να ερωτηθώ, χωρίς να είμαι έτοιμος να πάρω αυτήν την τεράστια ευθύνη. Μου έδωσες το έδαφος να δυναμώσω, με προίκισες με τα πιο σκοτεινά και επικίνδυνα ένστικτα της φύσης σου και τώρα με κατηγορείς για δολοφόνο. Πες μου λοιπόν! Κοίτα με στα μάτια και πες μου αν με αναγνωρίζεις, αν είμαι παιδί σου. Εσύ και οι όμοιοι σου δεν σκοτώνατε για χρόνια τον πλανήτη; Εσείς δεν βάζατε φωτιές, δεν χάνατε ζωές, δεν αδιαφορούσατε για ανθρώπους και ζώα; Εσύ δεν ήσουν που εθελοτυφλούσες για μια φύση που πεθαίνει, για έναν κόσμο που αποξενώνεται, που μένει στους τέσσερεις τοίχους, σκλάβος ενός κινητού και μιας οθόνης; Εσύ δεν ήσουν που έστελνες τους γέρους στα ιδρύματα γιατί χάλαγαν την αισθητική της ματαιόδοξης ζωής σου; Τώρα ξαφνικά προς τι όλο αυτό το δράμα; Τώρα ξαφνικά γιατί σε ενδιαφέρουν οι ζωές που χάνονται και οι ώρες που μένεις κλεισμένη μες το σπίτι; Τώρα γιατί νοιάζεσαι για τους παππούδες που πεθαίνουν; Που ήσουν όταν σε είχαν ανάγκη τους χειμώνες, όταν διψούσαν για λίγη συντροφιά, για μια σου λέξη;

Όχι μητέρα. Δεν θα πάρω στις πλάτες μου ετούτη την ευθύνη! Γιατί όλα όσα έκανα μου τα δίδαξες εσύ. Και ό,τι κι αν κάνεις για να ξεπλύνεις την ντροπή σου, θα υπάρχει πάντα στους αιώνες το όνομά μου να σου θυμίζει ότι ήμουνα παιδί σου. Ότι ήμουνα της μάνας μου ο υιός…»

Ποιο τραγούδι όταν το ακούς σου φτιάχνει τη διάθεση και αφιερώνεις στον κόσμο;

Ένα τραγούδι που με γεμίζει ενέργεια, με συγκινεί και μου θυμίζει τη σημασία της στιγμής και της αγάπης στη ζωή και στον κόσμο μας.

Μια ευχή στον κόσμο και μια φωτογραφία μια φωτογραφία αισιοδοξίας.

Εύχομαι όλη αυτή η περίεργη δοκιμασία να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την σπουδαιότητα της ζωής, το πόσο εύθραυστη και πολύτιμη είναι, το πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει. Εύχομαι να καταλάβουμε το πόσο αναλώσιμοι είμαστε και πως το πιο σπουδαίο δώρο για εμάς και τους νεότερους, είναι να γεμίσουμε αυτόν τον κόσμο με καλοσύνη, ασφάλεια, αλληλεγγύη και σεβασμό.

Και επειδή τίποτα πιο όμορφο και αισιόδοξο από μια παιδική ζωγραφιά, μοιράζομαι μαζί σας αυτήν την εικόνα. Μια ζωγραφιά μιας μικρής μου φίλης, εμπνευσμένη από το τελευταίο μου παραμύθι «Το Γονεοτροφείο», όπου η οικογένεια είναι πλέον έξω από το σπίτι, χαμογελούν και μαζί χαμογελά και ολόκληρη η φύση. Και με τη φαντασία των παιδιών, το σπίτι είναι πλέον πολύχρωμο και χαρούμενο, έτσι όπως αξίζει να είναι το κάθε σπίτι, έτσι όπως αξίζει να είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα…

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και μεγάλωσε στο νησί της Ύδρας μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Σπούδασε Συμβουλευτική και Ψυχολογία στο Mediterranean College, Δημιουργική Γραφή (ΜΑ) στο Open College οf the Arts, Θεωρία της Μουσικής και Ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα στη Σκηνοθεσία και Υποκριτική δίπλα στους Στάθη Λιβαθινό και Δημήτρη Μαυρίκιο στο Θέατρο Των Αλλαγών. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Τον ελεύθερο χρόνο του γράφει ποιήματα, έργα για το θέατρο, τραγούδια και παραμύθια. Αρθρογραφεί, ταξιδεύει, διαβάζει και έχει αδυναμία στις ιστορίες που γράφτηκαν από παιδιά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη του αγάπη, την Ύδρα.

www.christosdaskalakis.comInstagram: Christos Daskalakis