@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη
Σήμερα #μενουμεσπιτι με τη Μηλέβα Αναστασιάδου
Πώς περνάει τις μέρες αυτές ένας συγγραφέας;
Μάλλον όπως όλοι μας, η διαδοχή των συναισθημάτων είναι τόσο γρήγορη που δεν προλαβαίνω να τα διαχειριστώ ή ακόμα και να τα αναγνωρίσω πολλές φορές. Ενίοτε επιχειρώ να δημιουργήσω μια ψευδαίσθηση κανονικότητας, κάνω πώς δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά αυτό δεν κρατάει για πολύ, τον περισσότερο καιρό είμαι θυμωμένη με όσα συμβαίνουν, θυμωμένη που ζω σε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει όσο θα έπρεπε, πολύ συχνά ο φόβος με παραλύει, με ακινητοποιεί, θρηνώ για όσα είχα δεδομένα, αλλά δεν ήταν, δεν κάνω τίποτα, ενίοτε γράφω, αλλά όχι πολύ συχνά, και όταν γράφω με απασχολεί μόνο το συγκεκριμένο θέμα, δύσκολα μπορώ να εστιάσω την προσοχή μου σε κάτι άλλο, να γράψω για την ζωή όπως ήταν πριν ή όπως την φαντάζομαι μετά, δεν είναι ο εγκλεισμός ευκαιρία για μένα, αρνούμαι να αποδεχτώ τον εγκλεισμό ως φυσική κατάσταση αν και αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα την συγκεκριμένη στιγμή. Πρόκειται μάλλον για συλλογικό τραύμα, το οποίο δύσκολα θα ξεπεραστεί όταν με το καλό τελειώσουν όλα αυτά. Σίγουρα θα βγούμε διαφορετικοί από αυτό, έτσι συμβαίνει με το τραύμα, ελπίζω μόνο να μας αλλάξει προς το καλύτερο.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτη την περίοδο;
Το Κόκκινο και το Μαύρο του Σταντάλ. Διαδραματίζεται σε μια άλλη εποχή, μακριά από τη δική μας, με ομοιότητες αλλά και αρκετές διαφορές, ώστε να ξεφεύγει ο νους μου από το παρόν, όταν το έχει ανάγκη.
Αν αυτή η χρονική περίοδος ήταν βιβλίο τι τίτλο θα είχε;
Ο τίτλος μάλλον θα αναδειχτεί μετά το τέλος της ιστορίας, μπορώ μόνο να ευχηθώ έναν τίτλο, ανάλογο όχι ίσως τόσο με αυτό που περιμένω, αλλά με αυτό που θα ήθελα, κι αυτός θα ήταν: Το τέλος της ιστορίας όπως την ξέρουμε και μια καινούρια αρχή.
Και τώρα ήρθε η ώρα του challenge. Σου πετάω την πένα και θέλω να μας γράψεις μια σύντομη ιστορία με θέμα τον Κορωνοϊό. Ό,τι σου έρχεται στο μυαλό.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η θάλασσα είναι τόσο μακριά. Ποτέ μου δεν μέτρησα την απόσταση, όταν ακόμα μπορούσα να πάω όποτε ήθελα, όποτε είχα ανάγκη να ακούσω το κύμα, να μυρίσω τον αέρα, να αγναντεύω τον ορίζοντα, αλλά τώρα ξεκίνησα χαράματα κι έχει ήδη μεσημεριάσει, και περπατάω ακόμα, όταν με σταματούν οι άνθρωποι με τις στολές, και με ρωτούν, που πάρε κύριε; και τους λέω, θέλω να δω τη θάλασσα, κι ο ιδρώτας στάζει στο μέτωπό μου, έχει μουσκέψει την μπλούζα μου, κι εκείνοι μου λένε πως φτάνει η άσκηση, πως πρέπει να γυρίσω πίσω, μα είναι τόσο κοντά, τους λέω, αλλά επιμένουν και μου κουνούν το δάχτυλο, και κάνω μεταβολή, αφού πάρω μια βαθειά ανάσα, γιατί δεν είναι η θάλασσα που μου λείπει τώρα, αλλά ο αέρας, και στέκομαι για λίγο έτσι, λαχανιασμένος, και σκέφτομαι πως είναι άσχημο να σου λείπει ο αέρας, το οξυγόνο, είναι άσχημο να μην μπορείς να αναπνεύσεις, κι είναι ακόμα πιο άσχημο να λείπεις εσύ ο ίδιος από τη θάλασσα, από τον αέρα κι ορκίζομαι στην θάλασσα πως θα ξανάρθω, θα επιστρέψω μόλις τελειώσουν όλα αυτά κι εκείνη σαν να μου απαντά πως θα με περιμένει και μου ζητά να βάλω τα δυνατά μου, γιατί όλα τα άσχημα τελειώνουν, όλα, και θα είναι ωραία να είμαι εκεί να δω το τέλος τους και να γιορτάσω.
Ποιο τραγούδι όταν ακούς σου ανεβάζει τη διάθεση και το αφιερώνεις στον κόσμο.
We shall overcome από την Joan Baez
Μια ευχή στον κόσμο και μια φωτο με ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο!!
Υγεία, αγάπη, αλληλεγγύη, πάντα, παντού, για όλους.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως νευρολόγος. Έργα της έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς (eyelands.gr, diavasame.gr, Π.Ε.Λ. κ.ά.) κι έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες και περιοδικά, στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Jellyfish Review, The Molotov Cocktail, Gone Lawn κ.ά.). Έχουν εκδοθεί τα βιβλία της: Προς το τέλος, από τις εκδ. Πανέκτυπον (2013) και Όμορφες μέρες από τις εκδ. Παράξενες μέρες (2013). Το 2016 κυκλοφόρησε η νουβέλα Το μυστικό της καρυδιάς από τις εκδόσεις Εντύποις, που έγραψε μαζί με την συγγραφέα Λυδία Ψαραδέλλη.
