@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη
Σήμερα #μενουμεσπιτι με τη Μαρία Πέττα
Πώς περνάει τις ημέρες «εγκλεισμού» ένας συγγραφέας;
Τώρα το φυσιολογικό θα ήταν να πω ότι γράφω τον περισσότερο χρόνο της ημέρας αλλά δεν έχω τόσο καθαρό μυαλό με όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Προσπαθώ όμως όσο μπορώ να γεμίζω δημιουργικά τον χρόνο μου.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτήν την περίοδο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν διαβάζω αυτή την περίοδο, προσπαθώ να δουλέψω πάνω σε δικά μου έργα.
Αν αυτή η χρονική περίοδος και αυτά που βιώνουμε ήταν μυθιστόρημα τι τίτλο θα έδινες;
Α) COVID 19 «Η απομόνωση»
Β) Η εποχή του εγκλεισμού
Γ) Έρωτας στην εποχή του Κορωνοϊού
Και τώρα ήρθε η ώρα του challenge: σου πετάω την «πένα» και θέλω να μας γράψεις μια σύντομη ιστορία με θέμα τον Κορωνοϊό, ό,τι σου έρχεται στο μυαλό.
Την πρώτη φορά που άκουσα γι’ αυτό τον ιό ήμουν στη δουλειά. Μου είχαν βάλει να δω ένα βιντεάκι από Κίνα. Έδειχνε ανθρώπους που ενώ ήταν όρθιοι σωριάζονταν στο πάτωμα… Απόρησα… Εντάξει, δεν έχω δει πώς είναι κάποιος που έχει μολυνθεί από τον ιό αλλά αυτό ήταν όντως τρομακτικό… και παρατραβηγμένο…
Έμοιαζε όμως με κάτι μακρινό, δεν περίμενα να φτάσει εδώ… Κανείς δεν περίμενε να φτάσει… Συνήθως τα περισσότερα κακά συμβαίνουν μακριά μας. Έτσι δεν είναι; Όπως π.χ. οι μεγάλοι τυφώνες, οι μεγάλοι σεισμοί, το τσουνάμι, η έκρηξη ενός ηφαιστείου… Έφτασε όμως… και όχι μόνο… Κάτι πρωτόγνωρο για μας… Κλειστήκαμε σπίτι… Ακόμα και το όνομα του είναι διχασμένο, άγνωστο… Κορωνοϊός, Κορονοϊός, Κοροναϊός… COVID 19. Ακούμε για θανάτους, για κρούσματα, για πειραματικές θεραπείες… Ο κόσμος τρελαμένος… Τρομαγμένος… Κλεισμένος στο καβούκι του… Τον βρίσκουμε να αντιλαμβάνεται πως οι μικρές χαρές της ζωής βρίσκονται στα μικρά και ασήμαντα που μέχρι πριν λίγο καιρό τα θεωρούσε, τα πίστευε δηλαδή για δεδομένα… Μια αγκαλιά, μια συνάντηση, ένας καφές, μια βόλτα… Η θάλασσα, το βουνό… Η οικογενειακές συγκεντρώσεις… το μπάρμπεκιου με λίγους κι αγαπημένους…
Κάποιοι ψάχνουν να βρουν συνομωσίες πίσω από τον ιό… ακούμε για το τσιπ, ακούμε για τις αντένες 5G, ακούμε ό,τι βλακεία μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους…
Το μόνο σίγουρο είναι πως ανάσανε η γη…
Νομίζω ότι όλο αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε τους λόγους που φοβόμαστε τόσο πολύ τον κορωναϊό και δεν τρομάζουμε από την αλλαγή του κλίματος ή την ατμοσφαιρική ρύπανση ή άλλα είδη απειλών…
Ποιο τραγούδι όταν το ακούς σου φτιάχνει τη διάθεση και αφιερώνεις στον κόσμο ;
Χμ.. Δεν ξέρω… όταν μου ζητάνε να διαλέξω τραγούδι για κάποιο λόγο μπλοκάρω… Ίσως κάτι που να δίνει απάντηση αυτή την περίοδο σε μια αναπάντητη για χρόνια ερώτηση!
“Θωμά είσαι σπίτι;”
Και για κλείσιμο θα ήθελα ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και μια ευχή!
Ευχή μου είναι να βγούμε όλοι δυνατοί απ’ αυτή την κατάσταση και σίγουρα με αναθεωρημένες απόψεις προς το καλύτερο. Δύναμη και Πίστη! Όλα θα πάνε καλά φτάνει να μείνουμε σπίτια μας, στα καταφύγιά μας! Καλή Ανάσταση!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Μ’ αρέσει να πλάθω ιστορίες και να τις μεταφέρω στο χαρτί. Να κάνω φανταστικά ταξίδια δίχως όρια και σύνορα. Λατρεύω να γεμίζω σελίδες με μυρωδιές, ήχους, εικόνες και γεγονότα βγαλμένα μέσα από την ίδια τη ζωή. Θέλω να παρασύρω μαζί μου όσους μ’ εμπιστεύονται και να δίνουμε μαζί πνοή και υπόσταση στους ήρωες κάθε ιστορίας. Στόχος μου είναι, σαν φτάνει το τέλος, οι «επιβάτες» να φεύγουν γεμάτοι ανάμεικτα συναισθήματα και με τη γεύση που αφήνει πίσω του ένα ταξίδι… Τη γεύση πως ίσως η ίδια η ζωή είναι έτοιμη να γράψει για τον καθένα ξεχωριστά το δικό του μυθιστόρημα. (πηγή https://www.ekdoseiseksi.gr/)
Η Μαρία Πέττα ζει στην Κύπρο. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Έχει γράψει “Τα μάτια που νοστάλγησα” και “Ελισσώ η Ορφανή κόρη” από τις Εκδόσεις ΕΞΗ
