@επιμέλεια Άννα Μουσογιάννη
Σήμερα #μενουμεσπιτι με τη Μάρθα Πατλακούτζα
Πώς περνάει τις ημέρες «εγκλεισμού» ένας συγγραφέας;
Ο συγγραφέας είναι κατά κύριο λόγο δημιουργός και η δημιουργία απαιτεί σε καθημερινή βάση αυτοσυγκέντρωση, προσπάθεια, πειθαρχία. Έτσι, ο χρόνος του «εγκλεισμού» αξιοποιείται δημιουργικά. Συνεχίζει να ερευνά, να γράφει, να διορθώνει και να ζει όμορφες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτήν την περίοδο;
Διαβάζω «Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη», του Fredrik Backman.
Αν αυτή η χρονική περίοδος και αυτά που βιώνουμε ήταν μυθιστόρημα τι τίτλο θα έδινες;
«Μαθαίνω να ζω».
Και τώρα ήρθε η ώρα του challenge: σου πετάω την «πένα» και θέλω να μας γράψεις μια σύντομη ιστορία με θέμα τον Κορωνοϊό, ό,τι σου έρχεται στο μυαλό.
«Κοίταξε το κινητό της. Της είχαν πει πως για να βγει από το σπίτι της έπρεπε να στείλει μήνυμα. Χιλιάδες επαναστατικές θεωρίες πέρασαν από τη σκέψη της. Να μην το κάνει, να μην επιτρέψει να παρακολουθούν τη ζωή της. Λες και οι άλλοι έδιναν δεκάρα για το τι έκανε με την ιδιωτική της καθημερινότητα ;
Ποιον αριθμό ήθελε να πληκτρολογήσει; Για λίγα λεπτά ψυχανεμίστηκε τη διάθεσή της. Θα σεργιανούσε ανάμεσα στα ράφια των σούπερ μάρκετ ή θα έπαιρνε τα σοκάκια και θα κοιτούσε τις απλωμένες μπουγάδες στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων;
Προτίμησε το 6, σωματική άσκηση. Τα ντουλάπια της δεν άντεχαν άλλα συσκευασμένα προϊόντα.
Αθλητικά παπούτσια, ταυτότητα, κινητό, κλειδιά.
Οι δρόμοι άδειοι από αυτοκίνητα. Άρχισε να μετρά τις γάτες, που είχαν ξεθαρρέψει και γυρνούσαν ανενόχλητες σε κάθε γωνιά της πόλης. Στα ποντίκια δεν άρεσε η καινούρια κατάσταση. Προτιμούσαν τους ανθρώπους και την ανοχή τους.
Τα στενά μπαλκόνια είχαν γίνει αποθήκες. Το ένα τόσο κοντά στο άλλο, τόσο αντικριστά στο απέναντι μπαλκόνι που σ’ έκανε να νιώθεις ασφυξία. Κι όμως εκεί μέσα ζούσαν άνθρωποι που δεν έλεγαν ούτε «καλημέρα» με τον γείτονά τους.
Όλοι είχαν μάθει να ζουν μόνοι. Μένουμε σπίτι, είπαν. Και τότε κατάλαβαν το μέγεθος της μοναξιάς τους».
Ποιο τραγούδι όταν το ακούς σου φτιάχνει τη διάθεση και αφιερώνεις στον κόσμο;
Αγαπημένο τραγούδι που μου φτιάχνει τη διάθεση είναι το «Σαν τον Καραγκιόζη» του Διονύση Σαββόπουλου.
Μια ευχή στον κόσμο και μια φωτο τραβηγμένη από το κινητό σου με ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο ή μια φώτο αισιοδοξίας
Επειδή λατρεύω τη θάλασσα, είτε είμαι χαρούμενη, είτε λυπημένη πάντα η εικόνα της με γαληνεύει. Γι’ αυτό σας στέλνω μια φωτογραφία της τραβηγμένη από το κινητό μου στην παραλία της πόλης μου, της Θεσσαλονίκης.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Μάρθα Πατλάκουτζα γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη όπου και μεγάλωσε. Κατάγεται από τη Νέα Καλλικράτεια Χαλκιδικής, με παππούδες και γιαγιάδες που ήρθαν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Το 1990 τελείωσε το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Το 1996 διορίστηε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση κι από τότε υπηρετεί ως δασκάλα σε δημοτικά σχολεία της Μακεδονίας, ενώ τα τελευταία χρόνια σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένη, μητέρα δύο κοριτσιών. Το “Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς” είναι το πρώτο της βιβλίο. Άλλα βιβλία της : Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, Το μερτικό των αγγέλων, Μερτζάνη από τις Εκδόσεις ΕΞΗ
