Γράφει ο Ερμής:
Ήταν μια μαγιάτικη νύχτα. Μια νύχτα που οι κάτοικοι του μικρού χωριού πίστευαν ότι μπορούσαν να πραγματοποιηθούν τα όνειρά τους.
«Υπάρχει», έλεγαν «μια σπηλιά μέσα στο δάσος, όπου ζουν οι νεράιδες. Αν το τρίτο βράδυ μετά την πρωτομαγιά αφήσεις ένα λουλούδι στο άνοιγμά της και το πρωί δεν έχει ξεραθεί, τότε η ευχή σου θα υλοποιηθεί μέσα στον επόμενο χρόνο».
Πολλοί ήταν εκείνοι λοιπόν που συνέρρεαν τη συγκεκριμένη νύχτα έξω από τη σπηλιά για να αφήσουν ένα άνθος, είτε γιατί πίστευαν στον μύθο, είτε απλώς γιατί είχαν ανάγκη να ελπίσουν στην επίλυση των προβλημάτων τους.
Μόνο ένα κοριτσάκι, η Μαργαρίτα, αντιδρούσε και είχε δεκάδες απορίες.
«Δεν καταλαβαίνω», έλεγε στους γονείς της. «Πώς είναι δυνατόν να ξεραίνονται μέσα σε λίγες ώρες τα λουλούδια και μάλιστα μόνο ορισμένα από αυτά;»
Οι γονείς της φυσικά της απαντούσαν ότι όλα οφείλονταν στη δύναμη των νεράιδων, αλλά η Μαργαρίτα που δεν τις είχε δει ποτέ, αμφισβητούσε την ύπαρξή τους. Στο μυαλό της είχε κολλήσει η ιδέα ότι κάποιος κρυβόταν πίσω από αυτήν την ιστορία και δεν επρόκειτο για κάτι μαγικό, αλλά απλώς για ένα καλοστημένο κόλπο. Γι’ αυτό ένα αντίστοιχο μαγιάτικο βράδυ αποφάσισε να ανακαλύψει μαζί με τους φίλους της την αλήθεια.
Όταν επομένως πήγαν στη σπηλιά μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού για να αφήσουν τα λουλούδια τους, αντί να φύγουν, κρύφτηκαν και περίμεναν για να δουν τι θα συμβεί.
Η ώρα προχωρούσε και καθώς βάθαινε η νύχτα, η σιωπή αγκάλιασε τρυφερά το δάσος. Τα ζώα και τα πουλιά όμως, αντί να κουρνιάσουν στις φωλιές τους, συγκεντρώθηκαν έξω από τη σπηλιά, απ’ όπου βγήκε μια χελώνα. Δεκάδες πυγολαμπίδες στάθηκαν τότε πάνω από το καβούκι της και εκείνο έλαμψε και άρχισε να λιώνει δημιουργώντας μια ασημένια λίμνη.
Όταν το καβούκι διαλύθηκε εντελώς, η χελώνα βούτηξε μέσα στη λίμνη, έβρεξε το σώμα της με το ασημένιο νερό κι έπειτα έτρεξε γρήγορα μέσα στη σπηλιά, απ’ όπου βγήκε δέκα λεπτά αργότερα, μεταμορφωμένη σ’ ένα όμορφο κοριτσάκι που είχε ασημένια μαλλιά και φορούσε ένα σκούρο μπλε ταφταδένιο φόρεμα όπου επάνω του ήταν κεντημένος με ασημοκλωστή ο νυχτερινός ουρανός με το φεγγάρι και τα αστέρια.
Πλησίασε τον σωρό με τα λουλούδια που είχαν αφήσει οι κάτοικοι, άνοιξε ένα τσαντάκι που κρατούσε, έβγαλε ένα κρυστάλλινο γαλάζιο μπουκαλάκι που ήταν στολισμένο με ημιπολύτιμους λίθους, αφαίρεσε το πώμα και έχυσε επάνω στα λουλούδια ένα μωβ υγρό.
Τότε κάθε λουλούδι άρχισε να μιλά και να αποκαλύπτει την ευχή του κατόχου του. Χιλιάδες επιθυμίες αντήχησαν στο δάσος και τα γράμματα των λέξεων χώρισαν προσπαθώντας να ενωθούν με κάποιο αντίστοιχο. Έτσι το άλφα έψαξε ένα άλλο άλφα, το βήτα, κάποιο βήτα και ούτω καθεξής.
Τα γράμματα που δεν κατάφεραν να ενωθούν, βούλιαξαν μέσα στην ασημένια λίμνη, ενώ τα υπόλοιπα κατασκεύασαν μια σκάλα που έφθασε ψηλά στον ουρανό. Το κοριτσάκι ανέβηκε στην κορυφή της σκάλας, τα αστέρια το τράβηξαν στην αγκαλιά τους και έπειτα κούνησαν τόσο δυνατά τη σκάλα που διαλύθηκε, αφήνοντας τα γράμματα που τη στήριζαν, να επιστρέψουν στα λουλούδια που ανήκαν.
Τα άνθη λοιπόν που υποδέχτηκαν ξανά τις επιθυμίες που κουβαλούσαν, αναζωογονήθηκαν και άνθισαν. Όσα όμως είδαν τα γράμματά τους να βυθίζονται στην ασημένια λίμνη, έχασαν τη δροσιά τους και ξεράθηκαν για πάντα.
Η διαδικασία είχε πια ολοκληρωθεί, το θαύμα είχε γίνει και τα ζώα και τα πουλιά ξαναγύρισαν στις φωλιές τους, ενώ η λίμνη απορροφήθηκε από το χώμα, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος των γεγονότων που είχαν προηγηθεί.
Η Μαργαρίτα και οι φίλοι της κατάλαβαν ότι έπρεπε και εκείνοι να φύγουν από το δάσος. Παράλληλα όμως ήξεραν πώς όφειλαν να κρατήσουν αιώνια φυλαγμένο στην ψυχή τους το αλλόκοτο και ανεξήγητο θέαμα που είχαν δει και να μην το αποκαλύψουν ποτέ, γιατί τότε θα κατέστρεφαν τη μαγεία της ελπίδας και της προσμονής για την υλοποίηση ενός ονείρου, έστω και αν επρόκειτο απλώς για μια ψευδαίσθηση που χάριζε σε κάποιους την ευκαιρία να χαμογελάσουν.
Συνταγή της Αμβροσίας: Καλέ μου Μάη
Υλικά:
10 νεκταρίνια
½ λίτρο κουαντρό
½ λίτρο τσικουδιά (άοσμη, απαλή)
10 σπόροι τόνγκα
1 λοβός βανίλιας
1 κούπα ζάχαρη
Εκτέλεση:
Πλένουμε και κόβουμε τα νεκταρίνια. Σπάζουμε τα κουκούτσια τους, τους σπόρους τόνγκα και κόβουμε τον λοβό βανίλιας. Ρίχνουμε όλα τα υλικά σ’ ένα αεροστεγώς κλεισμένο γυάλινο βάζο και το φυλάμε σε σκιερό σημείο για σαράντα ημέρες. Ανακινούμε το βάζο καθημερινά και ύστερα από σαράντα ημέρες, στραγγίζουμε το ποτό σε μποτίλια χρησιμοποιώντας διπλή γάζα.
