Το αμοιβαίο κάνει αήττητο το μαζί…

@γράφει η Άννα Μουσογιάννη

Αν μπορούσα να διαλέγω εγώ πως θα νιώθω για τους ανθρώπους γύρω μου θα διάλεγα να ερωτεύομαι όσο πιο έντονα μπορώ.
Κάτω από ένα πάθος που σβήνει, θα διάλεγα να αναπτυχθεί ένα συναίσθημα.
Θα διάλεγα να μη φοβόμαστε – ούτε εγώ ούτε κι ο άλλος – το φθίνον πάθος, αλλά να μάθουμε να αντικαθιστούμε την ένταση με το βάθος.
Θα διάλεγα μετά το πάθος το συναίσθημα να ήταν η αγάπη κι όχι μόνο η επιθυμία.
Και τέλος θα επέλεγα την εκδοχή να μπορώ να ξαναερωτεύομαι που και που τον άνθρωπο που αγαπώ…………
Jorge Bucay*

Mind the gap between expectations and reality!

Miiiiind the gaaaap pls…

Η φωνή μακρόσυρτη και τσιριχτή. Στρίγγλιζε το “iiiiiiiiii” στα αυτιά της. Είχε αρχίσει να λαχανιάζει. Ήταν και αυτά τα άτιμα τα μπαγκάζια. Τη βάραιναν και δεν μπορούσε να πάει πιο γρήγορα. Της είχε πει ότι θα την περίμενε στην έξοδο 10 να φύγουν μαζί για ένα ταξίδι μόνο για αυτούς τους δύο. Κοντοστάθηκε λίγο. Ένα τσουλούφι έπεφτε στο πρόσωπο της και την ενοχλούσε εδώ και ώρα αλλά με τα χέρια φορτωμένα δεν μπορούσε να το φτιάξει. Αρκούνταν να το φυσάει για να πέσει πάλι ενοχλητικά άτσαλα στο πρόσωπο της. Απελευθέρωσε τα χέρια της βγάζοντας έναν αναστεναγμό. Είχε κουραστεί. Δεν ήθελε όμως να αργήσει. Έβαλε το τσουλούφι πίσω από το αυτί. Πήρε τα πράγματα και συνέχισε το γρήγορο βηματισμό της.

“Mind the gap between expectations and reality”. Να την πάλι η εκνευριστική φωνή. Ξανά και ξανά το ίδιο. Ούτε και η ίδια ήξερε πώς τα κατάφερνε κάθε φορά και σκόνταφτε πάνω στις προσδοκίες της για να πέσει στο κενό. “Τι μας λες τώρα και εσύ, αφού αυτό το ριμάδι το κενό δε φαίνεται. Πώς να το προσέξουμε. Νομίζεις ότι είναι ένα και μετά βρίσκεσαι να τρως τα μούτρα σου χωρίς να καταλάβεις πώς”.

Είναι αυτή η μικρή λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, ντύνουμε την πραγματικότητα με τις προσδοκίες μας και γινόμαστε σκληροί και άκαμπτοι. Ο Δαρβίνος είχε γράψει ” Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη αυτά που επιβιώνουν ή τα πιο έξυπνα αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές”. Έτσι συμβαίνει και με τις σχέσεις. Πρέπει να είναι εύπλαστες για να γίνουν γερές. Να αποδέχονται το ύψος και την πτώση μαζί και να προχωράνε στο επόμενο στάδιο. Να γνωρίζουν τη φθίνουσα πορεία και να ξέρουν ότι όταν φτάσει η στιγμή θα το μετουσιώσουν σε κάτι άλλο πιο βαθύ. Δε χρειάζονται πολλά : Αμοιβαία συναισθήματα μόνο…

”Λυπάμαι, δεν μπορείτε να περάσετε” της είπε ο γιγαντόσωμος άνδρας μπροστά στη μεγάλη τζαμένια πόρτα. “Έχετε πολλές αποσκευές μαζί σας, αν θέλετε να πάτε στο επόμενο στάδιο, πρέπει να πετάξετε κάποια από αυτά που έχετε μαζί σας, κανείς δεν περνάει στο επόμενο επίπεδο αν δεν αφήσει τις παλιές αποσκευές του. Αν δεν μπορείτε δεν πειράζει, μπορείτε να παραμείνετε σε αυτό το επίπεδο, να εκεί στο βάθος είναι η έξοδος 9. Η επιλογή είναι δική σας”. Δεν της έδωσε άλλη ευκαιρία να μιλήσει. Έπρεπε να αποφασίσει. Από μακριά αχνοφαινόταν η σκιά του που την περίμενε. Έπειτα έστρεψε το βλέμμα της στην έξοδο 9 που ήταν πιο κοντά. Συνωστισμός. Και το κυριότερο δεν ήταν εκείνος που ήθελε εκεί να την περιμένει.

Λίγο πριν απαντήσει δεύτερες σκέψεις πέρασαν από το κεφάλι της…

Η αρχή παρόλο τον αυθορμητισμό και τη φόρα, απαιτεί σύνεση. Τότε κτίζεται το βασικό στοιχείο σε μια σχέση : Η εμπιστοσύνη. Δύο άγνωστοι μέχρι χθες, τώρα βρίσκονται μαζί! Δεν μπορείς να απαιτήσεις από έναν άνθρωπο που δε σε γνωρίζει να σε εμπιστευτεί. Ούτε να κουβαλήσει τα δικά σου μπαγκάζια. Αυτό έρχεται σιγά σιγά…

Πήρε μια βαθιά ανάσα, άφησε πίσω κάποιες άχρηστες βαλίτσες, κοίταξε τον άνδρα και του είπε αποφασιστικά τον κωδικό:“ΑΜΟΙΒΑΙΟ”. Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα. Χωρίς τα περιττά βαρίδια στα χέρια τώρα έτρεχε ανάλαφρη. Στην έξοδο 10 την περίμενε. Μόλις την είδε άπλωσε το χέρι του “είσαι έτοιμη;” της είπε, “μαζί;” του απάντησε “ΝΑΙ” της φώναξε και εκείνη χωρίς να πει τίποτα άλλο άρπαξε το εισιτήριο στα χέρια της. Η Ζωή και ο Ευτύχης έφυγαν μαζί κρατώντας το one way ticket στα χέρια τους για το δικό τους ταξίδι…για τα υπόλοιπα ο χρόνος θα δείξει!

Don’t forget the password :ΑΜΟΙΒΑΙΟ. Δύο άτομα μαζί, χέρι-χέρι να μην ψάχνουν το ανέφικτο αλλά να ξέρουν πώς ό,τι φθίνει αντικαθίσταται σε κάτι πιο βαθύ και ισχυρό…Μαζί να αλλάζουν, να πορεύονται, να πολεμάνε, να γκρεμίζουν και να χτίζουν πάλι από την αρχή τη δική τους ιδανική σχέση!

Εξάλλου το αμοιβαίο κάνει αήττητο το μαζί…..

music pls…