Έφτασε η ώρα..

Μία τελευταία ματιά στον καθρέφτη. Όλα καλά.

Η Βίκυ, όπως κάθε βράδυ, έτσι και απόψε ετοιμάστηκε, έβαλε τη στολή εργασίας και κίνησε για τη δουλειά. 

Πριν βγει από το σπίτι, κοιτάει όλο αγάπη τον 8χρονο θησαυρό της που κοιμάται γαλήνια. Δεν το φιλάει. Δε θέλει να το μολύνει με τη στολή εργασίας της, που μεταφράζεται, εκτός των άλλων, στο έντονο κόκκινο κραγιόν της και στο γενικότερο βαρύ μέϊκ απ της.

Λίγα λεπτά αργότερα, ξεπαρκάρει το αυτοκίνητο της και κατευθύνεται στη γνωστή, κακόφημη γειτονιά. Αυτή με τα κωλόμπαρα.

Στην αρχή ντρέπονταν να αντιμετωπίσει τα θυμωμένα και επικριτικά βλέμματα των γειτόνων της.

Λίγο αργότερα, έμαθε να τους αγνοεί. Κάποια στιγμή την αγνοούσαν και αυτοί. Άσε που μερικοί από αυτούς τους επιτηδευμένους νοικοκυραίους, ήταν πελάτες του μαγαζιού που δούλευε!

Πάνε χρόνια που κάνει αυτή τη δουλειά. Μια σειρά ατυχών περιστατικών την οδήγησαν στην ένδεια.

Η αναζήτηση εργασίας την οδήγησε σε πενιχρά αποτελέσματα και σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή της εμφάνιση, σε ανήθικες προτάσεις από γλοιώδεις εργοδότες.

Μια φίλη της που δούλευε σε κωλόμπαρο, της έκανε την πρόταση να πάει και αυτή εκεί για δουλειά. Την είχε διαβεβαιώσει πως δεν πρόκειται για πορνεία

Όντως. Αλήθεια της είχε πει εκείνη η φίλη της. Όχι βέβαια πως δεν υπήρχαν αντίστοιχες προτάσεις. Αρκετές το έκαναν. Δεν τις ενδιέφερε. Παρηγορούνταν στο αξίωμα “χαρά και εργασία”.

Αυτή όμως, δεν πήγαινε σε τέτοια μονοπάτια. Ήταν ικανοποιημένη με τα χρήματα που κέρδιζε από την κονσομανσιόν. Άλλωστε, προσωρινό ήταν, μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο..

Αυτό το καλύτερο όμως, αργούσε. Το μικρό της μεγάλωνε και μαζί μεγάλωναν και οι ανάγκες του. Σχεδόν κάθε βράδυ δέχονταν σκληρό φλερτ, ο Θεός να το κάνει, από άξεστα λιγούρια που πήγαιναν σε τέτοια μέρη για να νιώσουν λίγο πάρα πάνω άνδρες! Άνθρωποι, ανίκανοι να προσεγγίσουν μία γυναίκα, παρά μόνο με το χρήμα.

Άτομα, πρόθυμα να καταπιούν αμάσητο το παραμυθάκι του ελκυστικού, που κερνάει τα κορίτσια ποτά “γυναικεία”.

Οι περισσότεροι από αυτούς, δεν έχουν ούτε καν την αξιοπρέπεια να κάνουν μπάνιο πριν πάνε στο κωλόμπαρο. Ιδρωμένοι, με τη λίγδα της ημέρας (ίσως και της προηγούμενης) πάνω τους, τρίβονται πάνω στα κορμιά των κοριτσιών που εργάζονται στα μέρη αυτά, νομίζοντας πως είναι θελκτικοί!

Από την πλευρά τους οι κοπέλες, κάνουν τη δουλειά τους. Τους προσφέρουν αυτό που επιθυμούν. Παραμύθι..

Το παραμύθι του γοητευτικού και ελκυστικού άντρα, που πάει στο μπαρ και κερνάει ποτά τις κοπέλες, οι οποιες με τη σειρά τους, του κάνουν κοπλιμέντα, που αβίαστα καταναλώνει ο πελάτης.

Όλοι μαζί, κοπέλες, πελάτες στον χορό του ψέματος. Μία παράσταση που ο ιδιοκτήτης/σκηνοθέτης του μαγαζιού παρακολουθεί και όποτε χρειαστεί, κινεί τα νήματα.

Ένα τελετουργικό, ίδιο κάθε βράδυ εδώ και χρόνια, που η Βίκυ πλέον έχει βαρεθεί!

Κυρίως, την έχει κουράσει..

Ο επαγγελματισμός της την έχει κάνει να είναι πολύ πειστική στο να κάνει το κάθε μπάζο, να νιώθει ελκυστικός, με αποτέλεσμα να είναι από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο, κεφάλαιο του μαγαζιού.

Όμως η Βίκυ έχει αρχίσει να χάνει την αλήθεια μέσα σε τόσο ψέμα..

Φοβάται πως ίσως έχει χάσει την ικανότητα της να ερωτευτεί ξανά. Δεν είναι ούτε 35 ετών και νιώθει γριά!

Τόσα ψεύτικα χαμόγελα, τόσες επιτηδευμένες χαρούμενες ματιές, τόσο αδιάφορο ενδιαφέρον για τόσα αδιάφορα άτομα, την έχουν πλέον καταβάλει.

Τελευταία παρατηρεί τις άλλες κοπέλες στη δουλειά. Άλλες λίγο παλιότερες από αυτή, άλλες λίγο πιό πρόσφατες.

Τις κοιτάει και αυτό που βλέπει την τρομάζει.

Μούμιες!

Άψυχα βλέμματα, ανέκφραστα πρόσωπα, με εντυπωσιακά χτενίσματα και έντονο βάψιμο, μέσα σε εντυπωσιάκα, προκλητικά φορέματα.

Μούμιες, που ζωντανεύουν μηχανικά, μόλις τις πλησιάσει πελάτης. Χαμόγελα, που σε κλάσμα δευτερολέπτου επανέρχονται στην αδιάφορη ανέκφραστη κατάσταση.

Το ψεύτικο χαμόγελο κουράζει τους μυς του προσώπου..

Άραγε όταν την κοιτάνε, το ίδιο βλέπουν; Μία νεκροζώντανη;..

Έφτασε.

Παρκάρει, ρίχνει μία ακόμα ματιά στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, για να ελέγξει το μακιγιάζ της και κινεί προς το μαγαζί. Αρχές του μήνα και πέσαν οι μισθοί και οι συντάξεις. Κάποιοι πληρώθηκαν και πλήρωσαν. Όλοι είναι απόψε εδώ..

Η Βίκυ προχωρά με αποφασιστικό βήμα. Το εξηρτημένο αντανακλαστικό της σχηματίζει το πρόσχαρο χαμόγελο στο πρόσωπο της.

Πρέπει να αντέξει. Ήρθαν τα κοινόχρηστα. Τον προηγούμενο μήνα έκανε πολύ κρύο και ήρθαν φουσκωμένα. Είναι και η σχολή που πάει την ημέρα, που θα της εξασφαλίσει μία διαφορετική, καλύτερη πορεία.

Θα αντέξει..